Δεν ξέρω τι στοιχειώνει την έμπνευση της Marissa Nadler, ούτε τι δαίμονες –ή άγγελοι– κατατρέχουν την καλλιτεχνική της συνείδηση, αλλά δεν θα τοποθετούσα την ανεμελιά του καλοκαιριού στην πρώτη ύλη των τραγουδιών της. Τουλάχιστον όχι με την ηλιόλουστη αισθητική μιας τηλεοπτικής διαφήμισης του ΕΟΤ ή με την πρωτοεπίπεδη αντίληψη της δισκογραφικής βιομηχανίας, η οποία ανέκαθεν τροφοδοτούσε το καλοκαίρι με κυκλοφορίες προορισμένες να καλύψουν μια ξένοιαστη ανάπαυλα.
O τίτλος έτσι του νέου της άλμπουμ παραπέμπει στον Ιούλιο όχι σαν ημερολογιακή αίσθηση, αλλά σαν να αναπαριστά μια τελετουργική λιτανεία προς τον ήλιο. Σαν δηλαδή η 33χρονη τραγουδίστρια να ενσαρκώνει τον πολιτισμικό πλούτο που έχει σπουδάσει σε μια intellectual φιέστα τραγουδιών με αφράτη αίσθηση και φινετσάτη δομή, με τραγούδια φτιαγμένα για μια ανώνυμη σέκτα ακροατών. Αυτούς που προτιμούν να διακρίνουν τους παραδοσιακούς δεσμούς στους ήχους τους οποίους αγαπούν σήμερα.
Μπορεί έτσι να αισθανθείτε αμήχανα όταν μπείτε στο βαθύ υπόστρωμα του July, αλλά στο τέλος θα βρεθείτε να συμμετέχετε σε έναν αέναο χορό του Ησαΐα με γεμάτα «υγρασία» ακούσματα μυθολογικής αύρας, με χειροποίητα υλικά που δημιουργούν το concept ενός τέμπο οριζόμενου από αρμονικά μοτίβα ακουστικών οργάνων και από απαιτητικά ευρήματα στην παραγωγή.
Προσέξτε το στιλάτο και εντυπωσιακό "Dead City Emily", όπου η Marissa Nadler κερδίζει τα εύσημα με την καταπληκτική ευγένεια με την οποία πάλλει τις λέξεις, με σκοπό να εξυπηρετήσει το τραγούδι και όχι την πιθανή ματαιοδοξία κάποιας ερμηνεύτριας που αρίστευσε στο ωδείο. Ακόμα και τη διαπραγματευτική της διάθεση στο "Was It A Dream", στο οποίο δείχνει ότι έχει όλα τα φόντα για να εισαχθεί με τιμές στη νεοϋορκέζικη διανόηση των αποψάτων.
Ανυποχώρητη στις καλλιτεχνικές ιδέες που θέλει να επικοινωνήσει και με συναισθηματική γενναιότητα, η Marissa Nadler ακροβατεί ανάμεσα στη folk στα πιο τολμηρά της, στην ονειρική ποπ στα πιο ντελικάτα της, μα και στη new age στα πιο ολισθηρά της. Σαν αγέρωχη τραγουδοποιός που δεν είναι ποτέ κατώτερη από το συναισθηματικό αίτημα των τραγουδιών της, η 33χρονη Βοστονέζα δεν χαμπαριάζει για κανένα χτίσιμο μυθολογίας, δεν αποσκοπεί στην αποδοχή της ως indie ιέρειας, ούτε και ξεφεύγει σε φωνητικές ευκολίες «ψιθυρίσματος» και ψυχεδελικών εφέ, με τα οποία η lo-fi κοινότητα θολώνει την ανημπόρια της να γράψει τραγούδια.
Στο July, η Nadler σε φέρνει σε επαφή με το αυτοσχέδιο στούντιο του σπιτιού της, αρθρώνοντας κάτι που αισθάνεσαι ότι σε αφορά. Σαν να προσπαθεί, τραγουδώντας τις δικές της ψυχώσεις, να επουλώσει τις δικές σου τύψεις για όλα όσα δεν βρήκες το θάρρος να ξεστομίσεις την ώρα που έπρεπε. Μια χαρά...
{youtube}G_KVavjkdTs{/youtube}
