Όταν κάποιους μήνες πριν διάβασα τα νέα περί επερχόμενης συνεργασίας Freddie Gibbs & Madlib, σκέφτηκα πως αν ο ράπερ από την Ιντιάνα καταφέρει να τιθασεύσει και να κατακτήσει τα beats του Madlib, τότε θα μπορεί να «πατήσει» πάνω σε οποιοδήποτε instrumental. Κι αυτό γιατί, φαινομενικά, το στυλ τους είναι αταίριαστο· αλλά το τελικό αποτέλεσμα του Piñata –που πήρε το όνομα του από ένα όνειρο του Gibbs, στο οποίο ένα παιδάκι χτυπούσε μια piñata και από μέσα της έβγαινε ηρωίνη– φροντίζει να διαλύσει τις όποιες ανησυχίες.
Ο Freddie Gibbs κάνει gangsta rap βγαλμένο από άλλες εποχές, όμως η στιχοπλοκία καθώς και η εντυπωσιακή του ικανότητα στο μικρόφωνο τον τοποθετούν παραπάνω από τον εκάστοτε ράπερ που νομίζει πως θα τραβήξει το ενδιαφέρον του κόσμου με το να περιγράφει σκηνικά με ναρκωτικά και αστυνομίες, εν έτει 2014. Έχουν γίνει αυτά εδώ και δεκαετίες και πλέον δεν προκαλούν την περιέργεια του υποψιασμένου ακροατή, αν δεν υπάρχει παράλληλα εκείνο το κάτι παραπάνω, που θα τα ξεχωρίσει από τον σωρό τόσων και τόσων ανάλογων κυκλοφοριών. Ο Gibbs φροντίζει λοιπόν όχι μόνο να ρίξει μια παραπάνω προσπάθεια στο storytelling του, μα και να το πλαισιώσει με ένα από τα καλύτερα flows αυτή τη στιγμή στη χιπ χοπ πιάτσα.
Από την άλλη, ο Madlib περιβάλλει τη γνώριμη περσόνα του gangsta Gibbs με ένα μουσικό αποτέλεσμα πιο πολυσυλλεκτικό και ετερόκλητο από τον μέχρι τώρα κλασικότροπο ραπ ήχο του, δίνοντας μια πραγματικά διαφορετική διάσταση σε όσα νομίζαμε ότι ξέραμε έως τώρα για τούτον τον MC. Γιατί μην έχετε καμία αμφιβολία: αν δεν εμφανιζόταν ο Madlib στον δρόμο του, δεν θα ράπαρε ποτέ πάνω από τις κιθάρες ενός κομματιού όπως το “Harold's”, ούτε και θα αναζητούσε την εσωτερικότητα του “Thuggin'”.
Όχι βέβαια πως το αποτέλεσμα προκύπτει λιγότερο μαγευτικό όταν ο Madlib τον τοποθετεί σε γνώριμα ηχητικά σκηνικά. Στο “High”, για παράδειγμα, δημιουργεί ένα 1970s funk/soul τοπίο, πάνω στο οποίο ο Gibbs ανταλλάσσει απολαυστικότατες ρίμες με τον Danny Brown. Οι blaxploitation αναφορές του “Scarface”, πάλι, το κάνουν να μοιάζει λες και ξεπήδησε από το soundtrack του The Man With The Iron Fists, ενώ το “Bomb” –με τον Raekwon ως προσκεκλημένο– δημιουργεί ένα κλασικό underground east άκουσμα, με το mafioso rap του μέλους των Wu Tang να προσθέτει αρκετά κιλά στυλ. Το “Lakers” πιο κάτω προδιαθέτει λόγω τίτλου για ένα τυπικό west coast άκουσμα, όμως τα φωνητικά στο ρεφρέν φέρνουν μαζί τους κι έναν southern αέρα, ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο ότι ακολουθείται στην tracklist από ένα κομμάτι με τίτλο... “Knicks”!
Εσκεμμένα, το Piñata προσπαθεί να βγάλει τον Freddie Gibbs από τη ζώνη άνεσής του, είναι όμως τελικά η δική του ανταπόκριση σε αυτήν την πρόσκληση που το μετατρέπει σε σταθμό στην καριέρα του, μα και σε μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς. Η άνεση με την οποία ο εν λόγω δίσκος μπορεί να εναλλάσσεται μεταξύ της ανελέητης ραπ επίθεσης του “Shitsville” και της ονειρικής soul ατμόσφαιρας του “Robes” δείχνει πολλά για την ικανότητα τόσο του Madlib ως παραγωγού, όσο και του Freddie Gibbs ως ενός MC ικανού να προσαρμοστεί στο οποιοδήποτε κομμάτι, κάνοντάς το δικό του. Μπορεί λοιπόν να μην είναι το επόμενο Madvillainy το Piñata, αλλά, πανάθεμά το, φτάνει πολύ κοντά.
{youtube}_hVZZZQAqnM{/youtube}
