Ο Sebastian Bach (ex Skid Row) είχε το ιδανικό «πακέτο» για έναν χαρντ ροκ τραγουδιστή: φωνή, παρουσιαστικό, μακρύ μαλλί, σκηνική παρουσία και –το σημαντικότερο– μια σειρά από σπουδαία τραγούδια, όπως τα γνωστά σε όλους “Youth Gone Wild”, “18 And Life” και “I Remember You” (ανάμεσα σε άλλα). Βέβαια, όσο γινόταν γνωστός, τόσο μεγάλωνε και το ψώνιο που είχε μέσα του...
Τα χρόνια πέρασαν και σήμερα ο Bach έχει ακόμα τη φωνή και το παρουσιαστικό που τον έκαναν διάσημο. Η έπαρση όμως έχει φτάσει ταβάνι. Έτσι, κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά όταν ανοίγει το στόμα του και βρίσκεται εκτός πραγματικότητας. Παράδειγμα, η αφελής μαθηματική του σκέψη: έχει 800.000 φίλους στο Facebook, άρα θα έπρεπε να έχει και ανάλογες πωλήσεις και όχι τα 5.000 αντίτυπα που πούλησε το Give 'Em Hell. Κάποιος βέβαια του έγραψε ότι, εάν έβγαζε καλή μουσική και όχι μέτρια, θα είχε και τις ανάλογες πωλήσεις. Έχει όμως δίκιο αυτός που το έγραψε;
Δεν έχω κρύψει ότι το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Bach, το AngelDown (2007), μου άρεσε πάρα πολύ. Αλλά η συνέχεια με το Kicking & Screaming (2011) δεν με ενθουσίασε: είναι ένας δίσκος που γρήγορα ξεχάστηκε. Στην τελευταία του δουλειά συμμετέχουν κάμποσοι γνωστοί καλλιτέχνες, όπως οι Duff McKagan (Velvet Revolver, Guns N' Roses), John 5 (Marilyn Manson, Rob Zombie), Steve Stevens (Billy Idol) και Bobby Jarzombek (Halford, Riot, Fates Warning), οι οποίοι βάζουν το χεράκι τους και στις συνθέσεις. Το αποτέλεσμα; Ο καθένας τους αφήνει το σημάδι του σε στιγμές και όχι σε κάποιο ολοκληρωμένο τραγούδι. Από τη μπαλάντα "Push Away", ας πούμε, σου μένει τελικά όχι το κομμάτι –και κάποτε οι μπαλάντες ήταν ένα από τα δυνατά στοιχεία του Sebastian Bach– αλλά το σόλο του Stevens. Ομοίως, από το “Temptation” όπου συμμετέχει ο John 5 σου μένει και πάλι το χαρακτηριστικό του σόλο. Και πάει λέγοντας.
Βρήκα επίσης λίγο περίεργο που ο Devin Bronson ανέλαβε εδώ το βάρος των συνθέσεων, καθώς η προϋπηρεσία του είναι με ποπ καλλιτέχνες σαν την Avril Lavigne και την Pink· από την άλλη, ο Bach πάντα χρειαζόταν έναν δυνατό συνθέτη δίπλα του. Κι αυτό που πέτυχε εδώ ο Bronson μαζί με τον παραγωγό Bob Marlette (Black Sabbath, Rob Zombie, Shinedown) είναι να στρέψει το Give 'Em Hell περισσότερο προς το μοντέρνο αμερικάνικο χέβι, κάνοντας φανερή τη θέλησή τους να παιχτεί στους ραδιοφωνικούς σταθμούς των Η.Π.Α.
Τελικά τι μένει από το άλμπουμ; Η φωνή του Sebastian Bach. Τι θέλετε; Ψηλές, χαμηλές, κραυγές, συναίσθημα; Όσο κι αν η τεχνολογία κάνει πια θαύματα στο στούντιο, εύκολα καταλαβαίνεις ότι ακόμα και τώρα η φωνή είναι Η φωνή –σε αυτόν τον τομέα παίζει μπάλα μόνος του. Στον άλλο όμως τομέα, δηλαδή στα τραγούδια, υπάρχει θέμα. Συνήθως σε ένα άλμπουμ υπάρχει ένα τραγούδι που να ξεχωρίζει από μακριά και να σου μένει και μετά από λίγο καιρό. Εδώ όμως, κανένα... Το άκουσα επισταμένα, δεν πάτησα μεν σε καμία περίπτωση το next, ούτε όμως κι έβαλα κάποιο κομμάτι στο repeat.
Καθώς ο Bach κάνει συλλογισμούς για τις πωλήσεις, ας κάνω κι εγώ έναν συλλογισμό για τις κυκλοφορίες του: AngelDown> Give 'EmHell> Kicking & Screaming. Θα μπορούσα ίσως να βάλω παραπάνω βαθμολογία, αν είχε έστω ένα αξιομνημόνευτό τραγούδι. Όμως είναι τελικά μια κυκλοφορία που θα ακουστεί για κανά μήνα και δύσκολα θα τη θυμηθείς στο τέλος της χρονιάς. Δεν πειράζει, εάν τυχόν έρθει ποτέ για συναυλία θα χειροκροτήσουμε μερικά από τα καινούρια του τραγούδια, αλλά όταν ακούσουμε κάτι για τον Ricky που ήταν 18 χρονών, καταλαβαίνετε τι θα γίνει!
{youtube}nSjDyle4gPE{/youtube}
