Ακόμα και στο μυαλό του Bob Dylan, πρέπει να υπάρχει μια συγκεκριμένη άποψη για το μέταλ. Δεν εννοώ βέβαια ότι σε καθίζει κάτω και σου αναλύει τη δισκογραφία των Judas Priest, όχι· εννοώ όμως ότι μπορεί να σου πει τι δεν είναι το μέταλ ή να σου εξηγήσει πόσο απέχει η δική του επαναστατική ματιά στην αμερικάνικη folk από folk metal πρωτοπόρους σαν π.χ. τους Skyclad. Τι γίνονται όμως αυτές οι Δυτικές «κανονικότητες» σαν διαβούν το κατώφλι της Μέσης Ανατολής; Πώς να συλλάβει το Δυτικό μυαλό το ανακάτωμα black metal και αραβικής παράδοσης, που ορθώθηκε εσχάτως ως underground κίνημα σε χώρες με ισχυρό ισλαμικό προφίλ; Πιασ' τ' αυγό και κούρευτο...
Κι όμως, συμβαίνει. Και οι Σαουδάραβες Al-Namrood είναι η μπάντα που όχι μόνο έκανε γνωστή παραέξω την όλη ιστορία (φέρνοντας στο προσκήνιο κι άλλα ανάλογα γκρουπ, σαν π.χ. τους Ιορδανούς Bilocate, τους Αλγερινούς Litham ή τους Μπαχρεϊνούς Narjahanam), μα προσωποποίησε κι αυτήν την τάση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: δίσκοι σαν το Estorat Taghoot (2010) ή το Kitab Al-Awthan (2012) άνοιξαν μια χαραμάδα φρεσκάδας στο τείχος των δεδομένων μας, επιτρέποντάς μας να φανταστούμε αλλιώς όχι μόνο το black metal, μα και το μέταλ συνολικότερα. Η ρίψη δηλαδή της πλουσιότατης μουσικής παράδοσης της Αραβικής Χερσονήσου στον μαυρομεταλλικό κάδο δεν έγινε μόνο –για τους εκεί– σημαία του καταπιεσμένου συλλογικού ψυχισμού μιας μειοψηφούσας νεολαίας, μα κόμισε και στους εδώ μια νέα οπτική για το πώς το αλλότριο καθίσταται οικείο, βρίσκοντας σπαρταριστούς τρόπους συνύπαρξης με μια κατά κανόνα «κλειστή» τοπική ταυτότητα. Κάτι τέτοιες στιγμές, λατρεύω την παγκοσμιοποίηση.
Μη μπουρδουκλώνεστε, πάντως· εξακολουθούμε να μιλάμε για μέταλ. Βαρύ, καταχθόνιο μέταλ, το οποίο ανθεί σαν κατάμαυρο τριαντάφυλλο στα «κλαδιά» ανατολίτικων κλιμάκων και δημωδών ενορχηστρώσεων. Και το φετινό HeenYadharAlGhasq (Όταν Φτάνει το Σούρουπο, σε κάπως ελεύθερη μετάφραση) διατηρεί το μομέντουμ της φωτιάς που άναψαν οι Al-Namrood: τους βρίσκει στα πιο τεχνικά τους σαν οργανοπαίχτες και συνεχίζει το σφριγηλό στιχουργικό concept των προηγούμενων δίσκων –αυτή τη φορά καταπιάνεται με τη μετάβαση των Αράβων από τον παγανισμό στο Ισλάμ. Παράλληλα, τα σαντούρια εξακολουθούν να βρίσκουν δυναμικούς τρόπους διάβρωσης/διαστροφής των Δυτικών μέταλ δανείων, ενώ τα φωνητικά του Humbaba μπολιάζουν τους Amorphis στην αψιά ηχώ της αραβικής γλώσσας (“Subat”, “A Aj Al Safeeh”).
Παρ' όλα αυτά, κάτι εδώ σε γυροφέρνει σαν ενοχλητικό κουνούπι· κάτι σου αφήνει την αίσθηση πως, σε σημεία, η κοψιά των Al-Namrood σαν να έχει λίγο στομώσει. Ακούγοντας δηλαδή τραγούδια σαν τα “Youm Yukram Al Jaban” και “Bat Al Tha Ar Nar Muheja”, σου σφηνώνεται η υποψία πως στην τραγουδοποιία τους δεν βαραίνει πια το μονότονα ψιλόκοκκο τοπίο της Αραβικής Ερήμου ή η ασφυκτική εξουσία των αγιατολάδων στη σαουδαραβική καθημερινότητα, μα η αναπαραγωγή μιας επιτυχημένης σύμβασης. Πολύ νωρίς ρε παλικάρια για μια μπάντα με μόλις 6 χρόνια ύπαρξης και μια χούφτα κυκλοφορίες...
Το HeenYadharAlGhasq παραμένει πάντως ένας αξιόλογος δίσκος, κι ας μην είναι και ο καλύτερός τους μέχρι σήμερα. Οι Al-Namrood συντηρούν δυνάμεις και φανερώνουν μια νεοαποκτηθείσα άνεση στη διαχείριση των εκφραστικών τους μέσων, που κατά σημεία επιτρέπει να γίνονται αβίαστα «ανατολικότεροι». Ίσως λοιπόν απλά προσπαθούν να σπριντάρουν ενώ δεν έχει φτάσει ο καιρός για κάτι τέτοιο. Ή ίσως εκφράζουν μια (θεμιτή) αμηχανία για το ξαφνικό λούσιμό τους από τα φώτα της Δυτικής δημοσιότητας. Ίσως πάλι φταίει η τάση τους να αλλάζουν τραγουδιστές σαν τα πουκάμισα –μπορεί η θεατρικότητα του Humbaba να μην έχει κάτσει ακόμα και τόσο καλά. Αν και για να το διαπιστώσουμε αυτό θα πρέπει να τον αφήσουν να παραμείνει για ένα ακόμα άλμπουμ...
{youtube}MqJJEDWwslw{/youtube}
