Η συνάντηση με τη μουσική των Malachai παραμένει πάντοτε κάτι παραπάνω από ευχάριστη για τους λάτρεις της ρετρό σχολής, κυρίως δε για όσους αγαπούν τον πειραγμένο τρόπο με τον οποίον οι δύο Μπριστολέζοι αναβιώνουν την ψυχεδέλεια.
Ο Gee Ealey και ο Scott Hendy αναδείχθηκαν πριν από κάμποσα χρόνια με τη συνδρομή του Geoff Burrows (Portishead), ο οποίος τους πήρε τότε στην Invada και κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους UglySideOfLove (2009) –που σηματοδότησε και την αρχή της Ugly τριλογίας. Αργότερα οι δρόμοι με τον Burrows χώρισαν και ήρθε η Domino να πάρει τους δύο μουσικούς υπό τη σκέπη της, επανακυκλοφορώντας το ντεμπούτο τους και εκδίδοντας ένα ακόμα άλμπουμ, το ReturnToTheUglySide του 2011.
Φέτος το δίδυμο επιστρέφει με την κυκλοφορία του BeyondUgly, το οποίο πασχίζει –σε 30 και κάτι λεπτά– να συνεχίσει τη διαδρομή των προηγούμενων δίσκων, μέσα από πλήθος ηχητικών αναφορών (ή και «αντιγραφών») κομμένων και ραμμένων στα πρότυπα της ψυχεδέλειας των 1960s, της ακουστικής folk, του funk και φυσικά των εκ Μπρίστολ ορμώμενων χιπ χοπ ριπών.
Το BeyondUgly μπορεί να θεωρείται από τους ίδιους τους Malachai ως φυσική συνέχεια της Ugly τριλογίας, όμως τελικά αυτό που κυριαρχεί είναι η αίσθηση ότι υπάρχει κάτι «beyond» σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ τους. Ο τρόπος της συρραφής αναφορών και ιδιωμάτων παραμένει βέβαια κι εδώ πάνω/κάτω ο ίδιος, όπως και το γενικότερο στήσιμο, αλλά υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση σκορπίσματος της μελωδίας, η οποία δίνει ένα χλιαρό αποτέλεσμα –πάντα συγκριτικά με ό,τι μας έχει συνηθίσει το βρετανικό ντουέτο.
Πιο συγκεκριμένα, ο γνώριμος λυρισμός τους απουσιάζει, ενώ ισχνά είναι τα αποτυπώματα του τρόπου με τον οποίον κάποτε το ένα είδος «ξεπηδούσε» μέσα από το άλλο, σε μια εξαιρετικά εμπνευσμένη αλληλουχία, με τα χρησιμοποιούμενα μοτίβα να φτάνουν τελικά μαζί σε ένα μελωδικότατο κρεσέντο. Εδώ αντιθέτως ακούς τόσα πράγματα –Ανατολίτικες και soul αποχρώσεις, indie rock διαθέσεις, λούπες πάνω σε λούπες, μπριστολέζικο χιπ χοπ από τα 1990s, σαμπλαρίσματα (και κόντρα σαμπλαρίσματα), κάτι από τους Black Keys μα και τον Gonjasufi, κάτι από τη βρετανική pop και rock folk των 1960s (που θυμίζει μεταξύ άλλων και Kinks), παραμορφώσεις, τέρμα γκάζια αλλά και jazzy νουάρ ατμόσφαιρες– όλα όμως τοποθετημένα πάνω σε μάλλον ξερές ενορχηστρώσεις.
Σε σχέση λοιπόν με τις προηγούμενες δισκογραφικές τους καταθέσεις, οι Malachai φαίνεται πως μπήκαν στο στούντιο με μερικές καλές ιδέες, αλλά στην πορεία κατέληξαν απλώς να διεκπεραιώσουν μια δουλειά. Μένουμε έτσι μ' ένα σαφώς απογοητευτικό κλείσιμο της Ugly τριλογίας: το νέο άλμπουμ δεν διαθέτει την πνοή και τη δυναμική που θα περίμενε ο πιστός ακροατής της μπάντας, ούτε κι έχει να προτείνει κάτι το καινούργιο. Θα το ακούσεις 2-3 φορές (βοηθάει και η μικρή διάρκεια), θα πιάσεις όμως τον εαυτό σου να νοσταλγεί την πεμπτουσία των ήχων που συνάντησες στα προηγούμενα χρόνια…
{youtube}Z-rCdn5Hn9A{/youtube}
