Το επιτηδευμένο –σε βαθμό παρεξηγήσεως– (σ)εξώφυλλο του δεύτερου δίσκου των Pretty Reckless δεν προϊδεάζει για μεγάλα πράγματα. Και μπορεί καθώς γράφω αυτές τις γραμμές να επανέρχεται συχνά/πυκνά στο μυαλό μου η παρότρυνση της συναβοπολίτισσας Ροζίνας Αράπη να μην καταλήξει η παρούσα κριτική «του κώλου», αλλά η αλήθεια είναι πως η νεοϋορκέζικη μπάντα δεν μου έδωσε τελικά πάτημα ώστε να μεμφθώ τη μουσική της προσπάθεια.
Απουσία επομένως παρωδιακών καταστάσεων που να ζέχνουν χαρντροκίλα της κακιάς ώρας (όπως λανθασμένα ανέμενα) και εξαιρώντας τα ελαφρώς πορνογραφικά και απείρως κακόγουστα εναρκτήρια δευτερόλεπτα, δεν απέμειναν παρά μόνο ελάχιστοι μοχλοί χειραγώγησης της βαθμολογίας του Going To Hell προς τα τάρταρα της αβοπολίτικης κλίμακας. Έτσι, με τους νευρώνες ερεθισμού της έμφυτα αντανακλαστικής χαιρεκακίας μου μουδιασμένους, προχώρησα σε επαναλαμβανόμενες ακροάσεις του 40λεπτης διάρκειας άλμπουμ για να ανακαλύψω αρκετές αξιόλογες στιγμές. Οι οποίες απορρέουν τόσο από το στιβαρό παίξιμο των Pretty Reckless, όσο και από την ερμηνευτική προσπάθεια της Taylor «πρώην Gossip Girl» Momsen –χώρια την εμφατική της παρουσία.
Γιατί η κοσμούσα το artwork μπροστάρισα των Pretty Reckless μπορεί να στερείται πρωτοτυπίας όσον αφορά στις διάφορες εκφάνσεις της φωνητικής της ευχέρειας, αποδεικνύεται όμως αληθινά ορεξάτη στον ρόλο της –σε βαθμό μάλιστα που τοποθετεί σε δεύτερη μοίρα αυτήν την (εξόφθαλμα σέξι) εμφάνισή της σαν «Πάολα του ροκά». Τηρώντας ενεργό (και πρωταγωνιστικό, αν πιστέψουμε τα credits) ρόλο στη γραφή όλων των τραγουδιών της μπάντας κι έχοντας περιοδεύσει με επιτυχία στο πλευρό των Marilyn Manson και των Evanescence στα μόλις 20 της χρόνια, επιτυγχάνει να συστρατευτεί πλήρως της alternative rock κατεύθυνσης των παραπάνω σχημάτων με τραγούδια όπως τα "Heaven Knows", "Sweet Things" και "Absolution"· προσφέροντας στην πορεία ορισμένες αξιοζήλευτα δυναμικές μα συνάμα μελωδικές ατράκτους, οι οποίες εύκολα αγκιστρώνουν τα ώτα.
Από την άλλη, δεν είναι κι όλα ρόδινα σε αυτόν τον «ριψοκίνδυνο δρόμο προς την Κόλαση». Είτε επειδή κάποιες πιο σκληρές στιγμές ακολουθούν πιστά τα κλισέ του είδους (όπως π.χ. κάνει πανηγυρικά το ομώνυμο του δίσκου single), είτε επειδή τα πιότερο mid-tempo κομμάτια δεν παρουσιάζουν κάτι το αξιομνημόνευτο (έστω και αν δεν ηχούν άσχημα), είτε γιατί οφείλει και η ίδια η Momsen να σταματήσει πια να μιμείται τις διάφορες ηρωίδες της και ν' αποκτήσει ένα πιο προσωπικό στυλ. Ακούω απροκάλυπτα την Karen O στο "Why'd You Bring A Shotgun To The Party" ή με γελούν τα αφτιά μου;
Συνυπολογίζοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω, το Going To Hell των Pretty Reckless αποφεύγει την καταστροφική μέγγενη ενός χαρντ ροκ βγαλμένου από τη ναφθαλίνη, ήχος που σίγουρα θα σύνθλιβε τις όποιες ελπίδες τους για μια αξιόλογη πορεία. Με αδιαφιλονίκητο ατού τη Momsen και αρδεύοντας τα alternative σπαρτά τα οποία ενυπάρχουν στη μουσική τους ίσως μελλοντικά να διευρύνουν τους εμπορικούς και –γιατί όχι;– καλλιτεχνικούς τους ορίζοντες. Προς το παρόν παραμένουν κάπου στο ενδιάμεσο...
{youtube}rHBxJCq99jA{/youtube}
