Οι 1960s freak out καταβολές του Stephen Malkmus ήταν γνωστές ή μάλλον ήταν ευανάγνωστες και στο παρελθόν: ακόμα και στις λυσσασμένες ημέρες των Pavement, όλο και κάποιοι Byrds τρύπωναν. Το όλο ζήτημα έγινε ακόμα πιο φανερό σε δίσκους της προσωπικής του πορείας όπως το ομότιτλο του ονόματός του (2001) ή το Face The Truth (2005), όπου κι άρχισαν να φαίνονται επιρροές από Soft Μachine (του πρώτου δίσκου) ή από τους εικονοκλάστες Fugs.
Όμως στο Wig Out At Jagbags δύο πράγματα φάνηκαν τελείως ανερυθρίαστα: οι Red Crayola και οι Television. Οι οποίοι μπορεί φαινομενικά να ανήκουν σε διαφορετικές περιόδους του αμερικάνικου ροκ εν ρολ, αλλά οι δεύτεροι είχαν πάντα στο μυαλό τους πρώτους. Οι Red Crayola έχουν δώσει τα σολίδια που εδώ λειτουργούν ως εκσπερματώσεις πάνω στις μικρές ελεγείες τις οποίες φτιάχνει ο Malkmus, σχολιάζοντας την αμερικάνικη κοινωνία. Οι Television, πάλι, έχουν δώσει αυτήν την αίσθηση των δύο κιθάρων να παίζουν με διαφορά τονικότητας την ίδια μελωδία· η δε κριτική του αναδεικνύεται ελαφρώς βιτριολική –να και οι Fugs, που λέγαμε παραπάνω. Και πραγματικά αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να σταθεί στην Ελλάδα ένα τραγούδι όπως το “Cinnamon And Lesbians” ή το “Scateggories”, όπου παρελαύνει μέχρι και η Κοντολίζα Ράις.
Το mid-tempo είναι η αγαπημένη ταχύτητα στις φετινές διαδρομές του Stephen Malkmus με τους Jicks και η καθαρότητα στη μίξη των οργάνων γίνεται επίσης σαφής: ακούς εδώ παραγωγή τύπου δεκαετίας του 1990, στην οποία ξεχωρίζουν οι κιθάρες και τα τύμπανα σε συχνότητες, ενώ το μπάσο κάπου αργοσαλεύει στο βάθος.
Το Wig Out At Jagbags είναι ωραίος δίσκος για οδήγηση στην πόλη το βράδυ, χωρίς σε καμία περίπτωση να του λείπει το φως ή να του καταλογίζω ότι πέφτει στο σκότος της ίδιας της ειρωνείας του. Καθόλου. Γιατί ο Malkmus διαθέτει έναν οπτιμισμό πίσω από όλα αυτά. Και γίνεται εδώ τόσο αντιληπτός, όσο και οι συνεχείς αναφορές του στη δεκαετία του 1960.
Πανάθεμά τον, διότι γέλασα όταν κατάλαβα ότι χρησιμοποιεί μέχρι και το fuzz των Blue Cheer (στο “Planetary Motion”) ή παίζει με την 1970s πενιά των Stones στο “The Janitor Revealed”. Έχω δε την εντύπωση από τις ενορχηστρώσεις ότι ήθελε να κάνει δοκιμές και πειράματα ύφους ακόμα και μέσα στην ίδια σύνθεση, ενίοτε αλλάζοντας τόνους, χροιές και κιθάρες ίσαμε με 4-5 φορές. Το πέτυχε, φτιάχνοντας έναν μεστό δίσκο που μπορεί να μην φέρει καινούργιο κόσμο στις συναυλίες του, αλλά στα σίγουρα θα κρατήσει τους πιστούς οπαδούς. Χώρια που μπορεί να τους μάθει και μερικά ονόματα που αγνοούν...
{youtube}fEH3ubfMw3M{/youtube}
