Τίποτα δεν προηγήθηκε της ξαφνικής κυκλοφορίας του νέου άλμπουμ της Beyoncé τον Δεκέμβρη, μέσω iTunes. Ούτε singles, ούτε πληροφορίες για τη δημιουργική πορεία, ούτε κάποια πανάκριβη διαφημιστική εκστρατεία. Αντίθετα με τα ήθη και τα έθιμα της δισκογραφίας, το μόνο που είχαμε στα χέρια μας ήταν αχνές υπόνοιες πως θα κυκλοφορούσε μέσα στο 2014, καθώς και τις αντίστοιχες φήμες για το πόσο απαιτητική υπήρξε η BeeBee κατά τη διαλογή των καινούριων τραγουδιών. Τόσο το καλύτερο λοιπόν, καθώς το ομώνυμο φετινό (και πέμπτο συνολικά) άλμπουμ της αποτελεί ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει στην έως τώρα καριέρα της.
Έχει τσαγανό η κυρία Carter, το δίχως άλλο! Κι αν το όλο concept του “Visual Album” δεν εμπεριέχει κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία, το γεγονός και μόνο πως –παράλληλα με το μουσικό μέρος– σχεδιάστηκε, οργανώθηκε και εκτελέστηκε επιτυχώς η δημιουργία 17(!) εντυπωσιακών βίντεο ως οπτικό αντίβαρο των 14 τραγουδιών του Beyoncé, χωρίς μάλιστα την οποιαδήποτε διαρροή υλικού, αποτελεί από μόνο του κάτι το εντυπωσιακό. Για μια δε ποπ σταρ του δικού της μεγέθους αποτέλεσε πανάκριβο και παρακινδυνευμένο εγχείρημα επικών διαστάσεων. Το οποίο είχε βέβαια αίσιο τέλος, αφού στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία, εμπορική μα και καλλιτεχνική.
Είναι πράγματι εντυπωσιακή η αλλαγή πλεύσης της Queen Bee από τον κόσμο του διαρκούς airplay και των αστραφτερών singles σε αυτόν του στιβαρού δίσκου, τόσο ως στόχευση όσο και ως επιθυμία της ίδιας απέναντι σε μια μουσική βιομηχανία που δείχνει να απεχθάνεται όσες προκλήσεις φέρνουν μαζί τους ανάλογες «ανταρσίες»: είναι δυσθεώρητα υψηλά τα οικονομικά μεγέθη τα οποία διακυβεύονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Όσο ψευδής και να είναι όμως η χλεύη που εισπράττουν εδώ δια στόματος Beyoncé οι δισκογραφικές –δεν είναι δα και εχθροί, ούτε κι εκείνη μπροστάρισα κάποιου DIY κινήματος– δεν παύει να αποτελεί μια ευχάριστη νότα.
Εδώ λοιπόν θα βρει κανείς την πιο ώριμη και συγκροτημένη πρόταση της Beyoncé, η οποία ποντάρει περισσότερο στο σύνολο της όλης εμπειρίας, παρά σε μεμονωμένες στιγμές. Θεματικά τα πάντα κινούνται στο σύνηθες δίπτυχο φεμινισμός & σεξ, μόνο που αυτή τη φορά το βρίσκουμε ιδωμένο μέσα από ένα διαρκώς εναλλασσόμενο και βραδυφλεγές ηχητικό τοπίο σκοτεινών beats, παρελθοντικών samples, εντυπωσιακού εύρους mezzo-soprano φωνητικών, χαλαρών συνθετικών δομών (που διακλαδώνονται πολλές φορές απροσδόκητα), μεταβαλλόμενων δυναμικών και άφθονου, υπερχειλίζοντα ερωτισμού.
Αρκεί το μπαλαντοειδές "Rocket" για να ανεβάσει τις θερμοκρασίες στα ύψη, λειτουργώντας ωσάν ένα περιγραφικότατο εγχειρίδιο της ερωτικής πράξης, με την ίδια την Αμερικανίδα σταρ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Κι αν το σεξ δίνει πανταχού το παρών, έχει πάντοτε ως αποδέκτη τον σύζυγό της Jay-Z, ο οποίος δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει ("Drunk In Love"), με έτερους ηχηρούς guest τον Drake ("Mine") και τον Frank Ocean ("Superpower"). Δρουν έτσι στην πλειονότητά τους αυτά τα τραγούδια ως μια μεγάλη κλειδαρότρυπα στην κρεβατοκάμαρα (χωλ, κουζίνα κλπ.) του ζεύγους Carter, προς τέρψη όσων αρέσκονται σε Peeping Tom ρόλους και δραστηριότητες.
Πέρα όμως από την explicit θεματική και την ώρες-ώρες «Wonder Woman» δυναμική την οποία επιδεικνύει η Beyoncé μέσα από την οπτική της για τη γυναικεία χειραφέτηση, είναι η κοπιαστική δουλειά των Pharrell Williams, Timbaland, James Fauntleroy, Hit-Boy, the-Dream και πολλών άλλων συντελεστών που ξεχωρίζει εδώ. Παρότι δεν έκοψαν εντελώς τον ομφάλιο λώρο με τις σύγχρονες pop/dance/R'nB τάσεις, προχώρησαν το πράγμα σε σημείο που κατά διαστήματα να μπορεί κανείς να μιλήσει για ξεκάθαρες post-dubstep επιρροές, ιδανικές στο να αναδείξουν τον σκοτεινό ερωτισμό της οικοδέσποινας, αλλά και την ξεκάθαρη διάθεσή της να παίξει με τους δικούς της κανόνες. Το γεγονός και μόνο πως μέσα σε ένα track όπως το "Partition" βρέθηκε χώρος για μια αναφορά στον Μεγάλο Λεμπόφσκι, μιλάει νομίζω από μόνο του.
Ρίσκαρε λοιπόν και πέτυχε η γεμάτη αυτοπεποίθηση 32χρονη μητέρα και σύζυγος, Beyoncé. Το πιστοποιούν άλλωστε και τα 828.773 downloads παγκοσμίως, σε 3 μόλις μέρες. Μπορεί να έχασε τις αλυσίδες Amazon και Target από το οπλοστάσιό της (έστω προσωρινά), αλλά κατόρθωσε –εντρυφώντας στην ψυχολογία των εορτών και χρησιμοποιώντας τη δύναμη της έκπληξης– να κάνει δίκαιο πάταγο, προσφέροντας έναν αληθινά γεροδεμένο δίσκο και όχι απλά μια συλλογή δυνατών singles, εν μέσω γεμισμάτων. Μπορεί να μην συναντήσετε το Beyoncé σε κάποια λίστα με τα καλύτερα του 2013 ή του 2014, λόγω ημερολογιακών συγκυριών, κάτι τέτοιο όμως δεν αρκεί για να του αφαιρέσει την αίγλη της καλύτερης με διαφορά «ποπ» δουλειάς της τρέχουσας σαιζόν.
{youtube}IcN6Ke2V-rQ{/youtube}
