Αγαπητέ Robbie,
δεν με ξέρεις, αλλά εγώ σε γνωρίζω χρόνια. Ήσουνα και συ πολύ συχνά στις οθόνες μας τότε με τους Take That, δεν ήταν και δύσκολο να γίνεις γνώριμη φιγούρα. Βέβαια (για να λέμε την αλήθεια) περισσότερο σας κοροϊδεύαμε τότε παρά ακούγαμε τη μουσική σας, αλλά με τόσα κοριτσάκια στα πόδια σας μάλλον δεν σας χρειαζόταν η αποδοχή και από εμάς. Όταν δε έφυγες από τη παρέα του Gary, του Mark και των άλλων δύο παλικαριών που ελάχιστοι θυμούνται πια την ύπαρξή τους, ήρθε η ώρα να απογειωθείς. Και να σου οι κορυφές των charts, οι παγκόσμιες περιοδείες και η ανάδειξη σε μουσικό πρωταγωνιστή –με γκελ όχι μόνο στο mainstream ακροατήριο, αλλά και σε διαφορετικές ομάδες, πιο «εναλλακτικές».
Τόσα χρόνια στη μουσική βιομηχανία (πάνω από 20, για να μη ξεχνιόμαστε) ξέρεις πια πώς δουλεύει ο χώρος και το όλο σύστημα. Είχες άλλωστε και την προϋπηρεσία σου στο θέμα swing με το προ 12ετίας Swing When You're Winning, το οποίο σάρωσε σε πωλήσεις. Γιατί λοιπόν βρε αγόρι μου καλό έρχεσαι και κυκλοφορείς τώρα ένα τέτοιο sequel;
Έχεις ας πούμε συμπεριλάβει εδώ τόσο διασκευές σε παλιά και αγαπημένα, όσο και φρέσκο υλικό. Στις μεν πρώτες, όμως, δεν φροντίζεις να δώσεις αυτό το κάτι παραπάνω, που θα κάνει έναν ακροατή να τις προσέξει εκ νέου. Τι προσφέρει ακόμα μία εκτέλεση άνευ ενδιαφέροντος και τόλμης σε πασίγνωστα τραγούδια σαν το “Dream A Little Dream”, το "Puttin' On The Ritz" ή ακόμα και το δικό σου "Love Supreme" –που εδώ μετονομάστηκε σε "Swing Supreme"; Όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτα, μα γίνονται και εστίες προβληματισμού.
Στις πρωτότυπες πάλι συνθέσεις, υπάρχει μια (κάπως) πιο ελπιδοφόρα αίσθηση. Το εναρκτήριο "Shine My Shoes", για παράδειγμα, ανοίγει τον δίσκο με έναν πολύ δυνατό συνδυασμό swing αισθητηρίου, ποπ πινελιών και ανεβαστικού ρυθμού. Από την άλλη, το αμέσως επόμενο "Go Gentle" (το πρώτο single) ηχεί μεν ευχάριστα, μα καταδεικνύει ταυτόχρονα και τι πάει στραβά με το SwingsBothWays: είναι νερόβραστο, χωρίς αιχμές και φαντασία, παίζει στα σίγουρα. Ακόμα και όταν συναντάω στην πορεία μια σύνθεση που με ιντριγκάρει και θεωρώ ότι μπορεί να κάνει το παραπάνω βήμα ("Snowblind"), καταλήγω να τη βλέπω να μένει στα χαμηλά, αρνούμενη να ανοίξει φτερά και να πετάξει...
Είναι όμως κι αυτή η πτώση στη φωνή σου, Robbie, ας κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα. Δεν δείχνεις ικανός εδώ να πάρεις τον έλεγχο των κομματιών, να τα τιθασεύσεις, να επιβάλλεις ρυθμό. Σαν να έχεις συνοδευτικό ρόλο, αντί να βρίσκεσαι στο προσκήνιο. Για να μην πω δηλαδή για τις περιπτώσεις ήττας από τα αποδυτήρια, όπως λ.χ. στο "Minnie The Moocher". Κι έρχονται μετά και τα "If I Only Had A Brain" και "No One Likes A Fat Pop Star" να κλείσουν τον δίσκο σε ένα γενικότερο κλίμα χασμουρητού και ανεπιθύμητης μουσικής ασφάλειας, ολοκληρώνοντας το κακό. Α, κι εκείνες οι εσωτερικές φωτό στο artwork... Ξεχειλίζουν προβλεψιμότητα, προσπαθώντας να μας «ταξιδέψουν σε άλλες εποχές».
Το SwingsBothWays λοιπόν, αγαπητέ Αγγλοσάξονα, μοιάζει και ακούγεται ως το έργο ενός κουρασμένου καλλιτέχνη, ο οποίος στερεύει από ιδέες και φρεσκάδα. Μάλλον σου διέφυγε το ουσιαστικό γεγονός πως, αν κάτι δεν ενοχλεί, δεν σημαίνει αυτομάτως πως είναι και καλό. Άρχισαν τα χρόνια και φαίνονται λοιπόν Robbie, όχι μόνο οπτικά, αλλά και φωνητικά, καθώς και μουσικά. Ο επόμενος δίσκος θα πρέπει να σε ξαναβάλει δυνατά στο παιχνίδι, αλλιώς προβλέπω να έχουμε συναυλίες αφιερωμένες στα γνωστότερα άλμπουμ σου, όπως κάνουν συνήθως οι «has beens» και όχι εκείνοι που μένουν στα πράγματα με τη συνέχεια του έργου τους.
Με τιμή,
κάποιος που δεν πρόκειται ποτέ να διαβάσεις
XOXO
{youtube}L1s7KZgWXGc{/youtube}
