Η γοητεία του Dream River δεν βρίσκεται τόσο στην πεπατημένη των σκονισμένων (ηχο)τοπίων της americana, ίσως ούτε και στον σαρδόνιο τόνο της φωνής του τραγουδοποιού Bill Callahan, με την οποία μας λέει –πάντα με λίγα λόγια– ιστορίες για ερειπωμένα μπαρ και για ανοιχτούς ορίζοντες. Η γοητεία είναι κρυμμένη στις αόρατες αντιθέσεις.
Από μια οπτική γωνία, ο Callahan διαθέτει όλη την αυτοπεποίθηση ενός μοναχικού αφηγητή νοτιοδυτικών country & folk ιστοριών και από μια άλλη έχει την αβεβαιότητα ενός unhip μουσικού, ο οποίος δεν αισθάνεται προϊόν της εποχής του. Σε μια πρώτη λοιπόν ακρόαση ακούγεται μελαγχολικός, χαμένος, και σε προσωρινή ανακωχή με τους δαίμονές του, ενώ σε μια δεύτερη –πιο προσεκτική– περισσότερο γλυκός, θυμίζοντας πεζό ταξιδιώτη σε φιλόξενους μελωδικούς χάρτες όπου ξεχάστηκε μόνος του για να χαρεί από την αρχή την αξία του ατόφιου, γνήσιου τραγουδιού.
Οι γοητευτικές αντιθέσεις ίσως να οφείλονται και στη σκαμμένη, αρσενική φωνή του, η οποία δεν αφήνει συναισθήματα πρώτου επιπέδου να βγουν παραέξω, καθώς και στην απουσία κάθε υποψίας «έντεχνης» τραγουδοποιίας, που συνήθως τα κάνει όλα αντιληπτά και εύκολα περιγράψιμα. Με το Dream River, ο Callahan πετυχαίνει πάντως μια εγκεφαλική διείσδυση σε laid-back μελωδίες που εμπνεύστηκε από τον αέρα του Τέξας. Αντιτάσσει «ήσυχα» τις ηλεκτρικές στιγμές δριμύτητας με τις πιο λυρικές ιδέες στα έγχορδα, ενώ το υπόγειο χιούμορ προσφέρει ανάσες, ακριβώς στις στιγμές που προδίδονται κάποιες αδιέξοδες δομές στα τραγούδια.
Ευτυχώς, επίσης, ο Callahan προσπέρασε εδώ τις «ευκολίες» της καταχνιάς και τo άγονο concept της καουμπόικης ωδής στη μοναξιά. Και προτίμησε να τραγουδήσει κομψά για τους σκελετούς στη ντουλάπα του σε αγωνιώδη κομμάτια σαν το "Javelin Unlanding", είπε να τολμήσει το σπαρακτικό κρεσέντο στο φινάλε του "Summer Painter" και κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις με το "Ride My Arrow" –το οποίο θα γνώριζε τεράστιο ραδιοφωνικό air play αν είχε τον προσποιητό στόμφο του Chris Rea.
Δεν πειράζει, καλύτερα έτσι. Μερικά άλμπουμ έχουν την προοπτική να στοχεύουν μετωπικά στους αισθητήριους μηχανισμούς και λειτουργούν καλύτερα σε πιο στενές, προσωπικές συνομιλίες με τον ακροατή.
{youtube}tIiRgmG7s28{/youtube}
