«Μα καλό θα είναι;», με ρώτησε μια φίλη όταν της είπα ότι βγήκε καινούριο Motörhead.
«Πότε δηλαδή δεν ήταν;;;», της απάντησα.
Μόλις μου πέρασε η στριμάδα και σταμάτησα να μουρμουράω για τις γυναίκες που θα τρέχουν μια ζωή στα λάιβ των κάθε Archive και Nouvelle Vague αυτού του κόσμου ή στα λάιβ κάθε τρουβέρου με κιθάρα και μια αρμαθιά κομμάτια για πληγωμένες καρδιές, σκέφτηκα πόσο δύσκολο είναι να εξηγήσεις τους Motörhead στους ανθρώπους που δεν έχουν ή δεν μπορούν να κάνουν επαφή μαζί τους. Σε όσους δεν γοητεύτηκαν από την αγριάδα του Lemmy, όσους δεν τρίπαραν ποτέ στη μεταφυσική του άσσου μπαστούνι, όσους δεν θέλησαν να ανήκουν στο road crew, όσους δεν τόλμησαν ούτε στα νιάτα τους να ζήσουν με μότο τη σκληρή, λαϊκή σοφία του «you win some, you lose some», όσους τέλος πάντων δεν βρήκαν τίποτα να αγαπήσουν στο "I Don't Believe A Word".
Και γίνεται ακόμα πιο δύσκολο να το εξηγήσεις όσο περνούν τα χρόνια, όσο βγαίνουν καινούριοι δίσκοι (σαν το Aftershock καλή ώρα), όσο ανίδεα κοκοράκια της λειψής γενιάς των Strokes τσουβαλιάζουν και τους Motörhead στους δεινοσαύρους με τους οποίους δεν θα έπρεπε πια να ασχολούμαστε, όσο το γνωστό ροκ εν ρολ μότο «live fast, die young» ακυρώνεται από το ότι ο Lemmy έκλεισε τα 67 –έστω κι αν τα πρόσφατα (σοβαρά) προβλήματα υγείας καταδεικνύουν πως έφτασε πλέον κι εκείνος σε ένα καθοριστικό διάσελο...
Μπορείς βέβαια να ξεκινήσεις από τα πολύ, πολύ απλά. Να βάλεις λ.χ. το "Lost Woman Blues" από αυτό το 21ο στούντιο άλμπουμ και να αφήσεις όποιον ξέρει τα στοιχειώδη να πιάσει μόνος γιατί ο Lemmy και η παλιοπαρέα ροκάρουν μια παραδεδομένη μπλουζ φόρμα πιο πειστικά από όλους (σχεδόν) τους blues rockers της ιστορίας μαζί. Ή να επιστήσεις την προσοχή στο "Heartbreaker": και όποιος είναι να καταλάβει, θα καταλάβει γιατί έτσι βαβούρικα τα ντραμς, γιατί έτσι παραμορφωμένο το μπάσο λες και είναι κιθάρα, γιατί το όποιο bigger-than-life attitude μπορεί να εικονοποιηθεί στον Lemmy με το μικρόφωνο υπερυψωμένο, να τραγουδάει τους στίχους «Time to get away from here/You won't see me shed a tear», σαν να απευθύνεται κάπου προς τα ουράνια και τα παντοτινά. Μπορείς ακόμα να παίξεις το "Paralyzed" (ή το "Coup De Grace" ή το "Crying Shame" ή..., ή...) όχι για να αμφισβητήσεις τη γνωστή κριτική –ότι οι Motörhead παίζουν βασικά ένα τραγούδι σε διάφορα τέμπο– μα για να καταδείξεις ότι αυτό ακριβώς είναι το κόλπο που τους κάνει τόσο μοναδικούς: η ικανότητα να δίνουν ξανά και ξανά και ξανά μανά το φιλί της ροκ ζωής σε μια τόσο περιορισμένη φόρμουλα, δίχως να παρεκκλίνουν σπιθαμή από τις επιταγές της ούτε πανκ/ούτε μέταλ αισθητικής τους.
Κι αν τώρα θέλετε να μιλήσουμε και λίγο πιο μεταλλικά, έτσι σε μια χωριστή παράγραφο, υπάρχει και το "Silence When You Speak To Me" να επιβεβαιώνει το ρητό «Αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω». Κάνοντας κάτι δηλώσεις περί «all men play on ten» ή «wimps and posers leave the hall» να φαίνονται κομπορρημοσύνες ανόητων εφήβων, οι οποίοι νόμισαν πως έγιναν άντρες επειδή έβγαλαν τρίχες στα αχαμνά κι έκαναν το πρώτο αγχωμένο τσιγάρο στην τουαλέτα του σχολείου. Όχι, να το πούμε κι αυτό.
Το Aftershock δεν είναι λοιπόν απλά το καινούριο άλμπουμ των Motörhead, ούτε μια υπόθεση ρουτίνας για να πυροδοτηθεί άλλη μια τουρνέ. Είναι μια εκκωφαντική δήλωση ότι αυτή η μπάντα δεν βαριέται, ότι γουστάρει να γυρίσει για ακόμα μία φορά τον γαμημένο τον τροχό. Και αποδεικνύεται, στην πορεία, μία από τις πιο ολοκληρωμένες καταθέσεις των ύστερων χρόνων τους. Ένα άλμπουμ που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να εξηγήσεις τους Motörhead, δίχως καν να ανατρέξεις στα μεγαλεία του παρελθόντος.
{youtube}ypAC2bxarmQ{/youtube}
