Από τις καρδιοπάθειες, μέχρι και τις αγχώδεις διαταραχές• οι θεραπευτικές επιδράσεις της μουσικής είναι γνωστές, με τους επιστήμονες να επαναλαμβάνουν σε κάθε ευκαιρία ότι μπορεί να γιατρέψει ακόμα και τον σωματικό πόνο, όχι μόνο τον ψυχικό. Ο Ty Segall, εκτός από ακροατής, είναι και συνθέτης, πράγμα που σημαίνει ότι έχει διπλά οφέλη: ως ακροατής θεραπεύεται και ως συνθέτης θεραπεύει και άλλους –πρωτίστως τον εαυτό του.
Κάπως έτσι είδε ο Καλιφορνέζος μουσικός την ηχογράφηση του Sleeper: ως ψυχοθεραπεία. Και μοιάζει απόλυτα φυσιολογικό, αφού όσο το έφτιαχνε βίωσε το πένθος για τον θάνατο του πατέρα του, αλλά και την κατάσταση αποξένωσης που προέκυψε με τη μητέρα του. Κάθισε λοιπόν κάτω κι έβγαλε πάνω σε μια κιθάρα την απώλεια και τους νυχτερινούς εφιάλτες που βασάνιζαν για καιρό τον ύπνο του. Και μπορεί να μην «βρήκε την υγειά του», αλλά έκανε ένα βήμα προς τη λύτρωση.
Σε ρόλο υπνοβάτη, ο Segall αφήνει εδώ στην άκρη τις space ψυχεδελικές εκκενώσεις της ηλεκτρικής και –σαν άλλος Syd Barrett ή σαν David Bowie με μια ακουστική κιθάρα, μερικά κρουστά και λίγα ακόμα έγχορδα (βιολί, βιόλα)– ξεκινάει μια ονειρική νοσταλγική βόλτα με όχημα τη νεοψυχεδέλεια και τις μελωδίες που ακούγονταν στους δρόμους των αγγλικών αστικών κέντρων στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Κι ενώ μιλάμε για μια ηχογράφηση με ελάχιστα βασικά εργαλεία, το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά επίπεδο προκύπτει, αφού ο Segall καταφέρνει και φτιάχνει στρώματα και επίπεδα ήχων με έντονο βάθος.
Το ρετρό κουβάρι του Sleeper ξετυλίγεται με σχεδόν demo υφή και σε πρώτη ακρόαση δημιουργεί την αίσθηση ενός θολού και συγκεχυμένου τοπίου, γεμάτο «ατέλειες», «παραφωνίες» και «αποκλίσεις», που διαθέτουν όμως μια δική τους δυναμική. Πάνω στην οποία ο Ty Segall χτίζει έξυπνα την προσωπική του συναισθηματική φόρτιση, δημιουργώντας ένα συγκινησιακό πεδίο, που βυθίζει τον ακροατή πολύ άμεσα και σίγουρα στα τοπία του δίσκου. Μπαλάντες που θα μπορούσαν να προέρχονται από κάποιο υπόγειο της οδού Denmark (Tin Pan Alley), μελωδίες περιπλανώμενες ανάμεσα στην ψυχεδέλεια και στη freak folk, με πανκίζουσες απολήξεις, με αιχμηρά μπλουζ και country περάσματα (εδώ με slide κιθάρα), πάνω σε χορδές που χτυπιούνται με τα δάχτυλα, με την πένα• χορδές οι οποίες τρίβονται κατά μήκος της ταστιέρας, πόδια που χτυπούν ρυθμικά στο πάτωμα, παλαμάκια, σφυρίγματα, reverb, echo και λίγες drone ριπές.
Απογυμνωμένος από τα φαζαρίσματα και τα ατελείωτα ηλεκτρικά σόλο, ο Ty Segall στέκει εδώ μόνος μέσα στην απόπειρα της κάθαρσης και δείχνει ότι δεν έχει ανάγκη τις garage rock κραυγές για να κάνει καλή μουσική. Αντιθέτως, το Sleeper τον δείχνει ως έναν ώριμο τραγουδοποιό, ικανό να παίξει κι άλλους ρόλους (όπως π.χ. του “freak” τροβαδούρου). Και δείχνει επίσης ότι διαθέτει το ταλέντο για να κάνει τη θεραπεία του μουσική –και με αυτόν τον τρόπο να θεραπεύσει κι εμάς τους υπόλοιπους.
{youtube}oXzOz-cNpds{/youtube}
