Περισσότερα από είκοσι χρόνια συμπληρώθηκαν από τη μέρα που το Ten κάθισε στα αυτιά μας σαν μια καινούργια αλήθεια, σαν μια φωνή δικαίωσης που είχε πολλά να φωνάξει και τίποτα να δηλώσει. Για τα επόμενα χρόνια η εσωστρεφής εκρηκτικότητα των Pearl Jam θα ήταν το αντίδοτο στη χημικά πολύχρωμη γενιά του rave, τα ρομαντικά «αγορίστικα» ιδεώδη τους θα έδιναν απάντηση στον σοφιστικέ σνομπισμό της brit pop, οι κιθάρες τους θα ήταν ο φρέσκος αέρας που μπήκε απ’ το παράθυρο μετά το ντουμάνι του trip hop, ενώ αποτελούσαν και σωτήριο φως στην άκρη του τούνελ του metal κομμωτηρίου, χωρίς μεγάλα στάδια, γκρούπις και στυλίστες. Και ο Eddie Vedder θα γινόταν η φωνή μιας γενιάς με t-shirt χωρίς λογότυπα, στην οποία κοτσάρανε ένα Χ στο κούτελο για να τη ξεχωρίζουν και της φορτώσανε περισσότερες ταμπέλες απ’ όσες θα μπορούσε να αφομοιώσει.
Με το hype του Σιάτλ να αποτελεί πλέον αντικείμενο ιστορικής έρευνας, το ζητούμενο είναι η θέση του Lightning Bolt σήμερα, δεδομένου ότι πρόκειται για το 10ο στούντιο άλμπουμ ενός συγκροτήματος που έχει ήδη φτάσει στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων του. Το καλλιτεχνικό εκτόπισμά του δεν μετριέται πια με όρους ανταγωνισμού (αν και οι Pearl Jam βάζουν κάτω εκατοντάδες αναλώσιμα ροκ είδωλα-προϊόντα τοκετού πολυδάπανων δισκογραφικών marketing plan), αλλά με κριτήριο την πειθώ και την εντιμότητα, στοιχεία τα οποία η μπάντα κατείχε από τα γεννοφάσκια της.
Σήμερα λοιπόν οι Pearl Jam ακούγονται σεμνοί, σε απόλυτη επαφή με τον πυρήνα των τραγουδιών τους, χωρίς να λιβανίζουν τη θετική ενέργεια πολλών συνομήλικών τους. Ένα νέο σαρωτικό Vitalogy εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να ξανασυμβεί όπως σε εκείνες τις χρονικές συντεταγμένες, υπάρχει όμως κάτι καθησυχαστικό και αισιόδοξο στον τρόπο που φαίνεται το αποτύπωμα του χρόνου σε μια καθ' όλα απλοϊκή μπαλάντα όπως το "Sirens" –κυρίως στον τρόπο που ο Vedder ξεδιπλώνει την αναλλοίωτη χροιά της φωνής του, κοιτάζοντας πέρα από το χάος και τη σκόνη. Ακούγεται συμφιλιωμένος (ποτέ εφησυχασμένος), δίχως να πασχίζει να επιδείξει παράσημα.
Το ευτυχές σημείο όπου το άλμπουμ απογειώνεται, εντοπίζεται σε τρία διαδοχικά τραγούδια: στο ντελικάτο "Infallible", το οποίο φέρνει grunge αναθυμιάσεις υψηλής αισθητικής αξίας, στο "Pendulum" με τα ακουστικά hooks και την υποτονική του μεγαλοπρέπεια και στο "Swallowed Whole", που θυμίζει πετυχημένη σύμπραξη R.E.M. και Bruce Springsteen. Η συγκινησιακή δύναμη της δεύτερής τους εποχής (No Code, Binaural) έχει ανασυσταθεί πλήρως και απογειώνεται με ακρίβεια, χωρίς περισπούδαστες διατυπώσεις στην εκτέλεση, χωρίς υπέρβαρα ρεφρέν και χωρίς περιττά λούσα στην παραγωγή.
Η τιμιότητα των συνθέσεων, η εσωτερική ορμή που δεν αποταυρίζεται απ’ το πανκ παρελθόν της (το "Mind Your Manners" μνημονεύει τους Buzzcocks) και η επικοινωνιακή δύναμη του sing-a-long, έρχονται σε πλήρη συσχετισμό. Με το Lightning Bolt οι Pearl Jam δεν θα ταράξουν τα νερά του 2013, ούτε θα αποκομίσουν καινούριους φίλους. Βγαίνουν όμως θριαμβευτές σε ένα τερέν που οι ίδιοι έχτισαν, μετά από μια μακροχρόνια πορεία η οποία παραέχει μώλωπες, δάκρυα και απωθημένα για να θυμίζει θρίαμβο.
{youtube}jWQYYavheUA{/youtube}
