Άσε με να κάνω λάθος. Η μνημειώδης φράση από το ομώνυμο τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου έχει (για διάφορους λόγους) βρει θέση στο ελληνικό ασυνείδητο, θα μπορούσε δε κάλλιστα να εφαρμοστεί και στην περίπτωση του μεγάλου Βρετανού ερμηνευτή. Γιατί ο Rod Stewart επιμένει, παρά την κατακρεούργηση του ονόματός του από μερίδα της ροκ μουσικοκριτικής, να κυκλοφορεί δίσκους σύμφωνα με το κέφι του. Υπάρχει βέβαια κι ένα αμετανόητο κοινό –το οποίο δεν αποτελείται μόνο από γυναίκες, όπως πολλοί αρέσκονται να λένε– που τον ακολουθεί πιστά και γουστάρει και τα άλμπουμ του, μα και τις συναυλίες του.
Έρχεται λοιπόν φέτος το Time να μας αφήσει άναυδους με την ευθύτητα και της μουσικής, αλλά και της λεκτικής κατάθεσης. Όπως υπονοεί και ο τίτλος, ο Rod Stewart αποτιμά εδώ το παρελθόν. Μη νομίσει ωστόσο κανείς ότι προσπαθεί να φανεί περιπετειώδης bon viver και άλλα τέτοια, μπανανόφλουδας ισάξια. Ποσώς. Άμα ακούσετε τα περί διαζυγίου του, για το πώς έχασε την πρώτη του αγάπη μαζί με τον καρπό του έρωτά τους –για να βρει το παιδί 25 χρόνια αργότερα– άμα αντιληφθείτε με ποιον τρόπο ένας άνθρωπος που μόνο έλλειμμα εμπειριών δεν έχει φιλοσοφεί τη σημασία της αγάπης, της ειλικρίνειας και της ευθύτητας στη ζωή μας, θα συγκινηθείτε. Στο Time, ο Rod Stewart δεν παρουσιάζει εαυτόν ως αναιδή και ωραίο. Και φοβισμένο θα τον δείτε, και δειλό, ακόμα και οπορτουνίστα. Λίγο-πολύ, δηλαδή, όπως είμαστε κι όλοι μας.
Επίσης, σε καμία περίπτωση ο Αγγλο-σκωτσέζος ερμηνευτής δεν ξεχνά από πού έρχεται, κι ας τον έχουν κατηγορήσει διάφοροι ότι ξεχνά το πού πηγαίνει, ένεκα ορισμένων αμερικάνικων ηχητικών επιλογών. Τουτέστιν, όποτε θέλει επαναφέρει το (rhythm n) blues παλικαράκι της νιότης του, αναθέτοντάς του να βάλει μπροστά τον κινητήρα –το βλέπουμε π.χ. εδώ στο τραγούδι "Finest Woman". Κι αν ζητάτε κέλτικες ρίζες με γεύση τεΐου, παρατηρήστε το kudos προς τη "Maggy May" –το αειθαλές hit του– στην εισαγωγή με το μαντολίνο στο "She Makes Me Happy". Ζητήσατε όμως πλήκτρα και μπαλάντα που να σπαράζει καρδιά και να κολλάει στον τοίχο; Εδώ είναι και πάλι ο θείος Ροντ, με το σοκαριστικό "It's Over". Επιθυμείτε σεξουαλική αναφορά; Δεύτε λάβετε "Sexual Religion", όπου ο δεν-μασάω-εγώ-παιδί μου, δεν-βλέπεις-τι-μαλλί-έχω-στα-70 ομολογεί πως οι μεταφορικές έννοιες τις οποίες χρησιμοποιεί η σύντροφός του βάζουν φωτιά στο κρεβάτι του: απλή λαϊκή γλώσσα σε ένα ημι-deep house μοτίβο. Και για να προλάβει επίσης τον κάθε εύκολο κριτή του, ο Stewart πετάει στο καπάκι κι ένα τραγούδι ("Make Me Love Tonight) όπου μιλάει για το πόσο σέξι εξακολουθεί να βρίσκει τη σύντροφό του μετά από πάροδο χρόνων, ακριβώς επειδή την αγαπάει.
Εν κατακλείδει, σαφώς και δεν είναι το Time δίσκος για ανθρώπους κάτω των 40. Αλλά, πιστέψτε με, μακάρι να έβγαιναν τέτοιοι δίσκοι με το κιλό κάθε χρόνο κι ας χαρακτηρίζονταν ως «ώριμο ροκ». Ποσώς με ενδιαφέρει η ετικέτα, προσωπικά, από τη στιγμή που τα βιάγκρα του θείου Ροντ όχι απλά δουλεύουν, αλλά κατορθώνουν να μην αποκόβουν το πνεύμα από το σώμα.
{youtube}MAE35c5WRXY{/youtube}
