Δέσμια δεινοσαυρισμών αποδεικνύεται η Αλίκη, σε τούτη τη δεύτερη μετά Layne Staley (1967-2002) δισκογραφική της κατάθεση. Κακό κορίτσι ανέκαθεν, με αδυναμία στις καταχρήσεις και στο «βρώμικο» ροκ εν ρολ lifestyle, η Αλίκη μεγάλωσε, ρυτίδιασε, ζάρωσε και πούλησε την ψυχή της στον Διάολο με αντάλλαγμα λίγη ακόμα ηδονή –από εκείνη που απλόχερα προσφέρουν μερικά heavy rock ακόρντα και ριφάκια– στον βωμό της αναβίωσης ενός απολιθωμένου ηχητικού ψήγματος, το οποίο τοποθετείται αυστηρά στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Αντίθετα λοιπόν με τα θαυμάσια προϊστορικά θηρία που αναφέρονται στον τίτλο, τα οποία βασίλεψαν για εκατομμύρια χρόνια πάνω στη Γη, τούτος εδώ ο γιγαντιαίος θηρευτής μένει προσκολλημένος σε συνήθειες και πρακτικές που μόνο την επιβίωση δεν του εξασφαλίζουν. Βαρύς και νωχελικός, αρκείται στο να βρυχάται απειλητικά χωρίς να δαγκώνει –ένα αργόσυρτο ιουράσιο σαυροειδές που ξέμεινε στην Κρητιδική εποχή των ευέλικτων αρπακτικών, περιμένοντας τη σειρά του για να κατασπαραχτεί και να καταλήξει θαμμένο στη λήθη της Μεγάλης Ροκ Εποποιίας (sic).
Θα το δηλώσω καθαρά και ξάστερα, λοιπόν: οι Alice In Chains θα έπρεπε να ακολουθήσουν τη μοίρα του τραγικού ποιητή και μπροστάρη τους. Όχι γιατί δεν άξιζαν ως σχήμα, κάθε άλλο. Αλλά διότι δεν νοείται η ύπαρξή τους δίχως εκείνον. Η έλευση του William DuVall στις τάξεις της μπάντας θα έπρεπε να έχει σημάνει την έναρξη ενός νέου μουσικού σχήματος, όχι τη συνέχιση του (καταραμένου) προϋπάρχοντος. Πέρα από την πρωτόλεια αυτή ένσταση, τα γεγονότα έχουν ως εξής: το Μαύρο έδωσε τη θέση του στο Μπλε το 2009 και ο Διάβολος τοποθέτησε Δεινόσαυρους Εδώ το 2013. Μέτριο άλμπουμ το πρώτο, μέτριο και το δεύτερο.
Όσο λοιπόν και να τα σπάνε το "Stone" ή το "Phantom Limb", το The Devil Put Dinosaurs Here δεν παύει να είναι ένας μονολιθικός, δύσκαμπτος και εμμονικός δίσκος. Αρκείται στο να ακούγεται heavy στα όρια του metal και να μεταφέρει μια αποπνικτική και δυστοπική ατμόσφαιρα απόλυτα ταιριαστή στο ύφος που κληρονόμησαν οι Alice In Chains από τον Staley, χωρίς όμως την αυθεντικότητα που εκείνος εξασφάλιζε στο όλο άκουσμα. Κατάληξη; Ένα όχι κακό μα ούτε και καλό πακέτο 12 τραγουδιών, με μερικά highlights να το κρατάνε στην επιφάνεια της βαθμολογικής κλίμακας –γνωστής και ως βάση.
Όσο κι αν τα παραπάνω γραφόμενα το συγκαλύπτουν, η αλήθεια είναι πως επιθυμούσα να δώσω το κάτι παραπάνω στο παρόν, μόνο και μόνο λόγω του Alice In Chains λογότυπου και παρόλο που διαφωνώ με το όλο re-union. Αδυνατώ όμως να αναγάγω το "Voices" και το ομώνυμο τραγούδι σε λόγους αρκετούς για κάτι τέτοιο... Για τους fans που θα τιμήσουν το The Devil Put Dinosaurs Here θα ευχηθώ λοιπόν καλή ανασκαφή, συμβουλεύοντας το κράτημα μικρού καλαθιού. Όπως άλλωστε δήλωσε και ο ίδιος ο Jerry Cantrell, με περισσή ειλικρίνεια, «I don't think you'll be surprised by anything you hear. It's us»...
