Πάντοτε είχα αδυναμία στα συγκροτήματα τα οποία ξεπετάγονταν από το πουθενά και έδειχναν δυνατότητες για εξέλιξη, κυρίως όταν τα αποτελούν νέα, γεμάτα ενέργεια παιδιά, που δεν φοβούνται να βάλουν τις ορμόνες της ηλικίας στη μουσική τους. Κάπως έτσι ξεκίνησε άλλωστε ένα κυνήγι χαμένου θησαυρού σε καταλόγους μικρών δισκογραφικών εταιριών για την εύρεση του επόμενου φίσκα στην αδρεναλίνη γκρουπ που θα προσπαθούσε να σε κολλήσει στον τοίχο. Τέτοιες βέβαια αναζητήσεις δεν κατέληγαν πάντα στα καλύτερα των αποτελεσμάτων: για κάθε Idlewild και Hope Is Important που θα συναντούσες, θα αναγκαζόσουν να υπομείνεις και συγκροτήματα τύπου King Adora.
Οι Savages έχουν λοιπόν τις τυπικές προδιαγραφές μιας τέτοιας μπάντας, όμως ο βρετανικός τύπος έχει φροντίσει ώστε να μη χρειαστεί να ψάξει κανείς πολύ για να τις ανακαλύψει. Το κουαρτέτο φτιάχνει ένα ντεμπούτο από εκείνα που στοιχηματίζεις πως θα συζητιούνται και μετά από χρόνια, ποντάροντας στην αμεσότητα, εξαπολύοντας μανιφέστα σε οποιαδήποτε ευκαιρία βρουν και δημιουργώντας τραγούδια με νεανική ορμή μα και με μια –χαμένη στα χρόνια του ίντερνετ– αίσθηση μυστηρίου.
Το όνομά τους αντανακλά εντωμεταξύ τη γενικότερη νοοτροπία τους απέναντι στα πράγματα. Ο άνθρωπος έχει φτιάξει έναν ψεύτικο κόσμο από πρόοδο και ανέσεις, αλλά έχει χάσει τις βασικές αξίες που εδώ και εκατονταετίες τον κάνανε ευτυχισμένο: την επαφή με τον πλησίον, την αγάπη, την ολοκλήρωση που θα έπρεπε –ιδεατά– να προσφέρει η εργασία, την αξία της οικογένειας και φυσικά τη μουσική, για την οποία συμπληρώνουν ότι «μπορεί ακόμα να είναι άμεση, αποτελεσματική και συναρπαστική». Από το πρώτο εξάλλου κουπλέ του εναρκτήριου “Shut Up” οι Savages γράφουν στίχους οι οποίοι μοιάζουν να απευθύνονται στη γενιά που μεγάλωσε με το ίντερνετ και με την πίεση της συμμετοχής σε κοινωνικά αποδεκτά υποσύνολα, οδηγούμενη έτσι σε μια αλλοτρίωση:
You want to take part in everything
And everything to be a part of you
Your head is spinning faster at the end of your spine
Until you have no face at all
And yet if the world would shut up, even for a while
Perhaps we will start hearing the distant
And recompose ourselves
Perhaps having deconstructed everything
We should be thinking about putting everything back together
Ναι, οι στίχοι και η γενικότερη φιλοσοφία των Savages τις διαφημίζουν χωρίς να χρειάζεται κάτι παραπάνω, όπως π.χ. είχαν κάνει στα 1990s και οι Manic Street Preachers με το Generation Terrorists. Δεν ξεχνούν ωστόσο ότι αποτελούν συγκρότημα –φροντίζουν έτσι ώστε να υπάρχει και η μουσική ραχοκοκαλιά που θα υποστηρίξει τα λεκτικά τεκταινόμενα. Ξαφνιάζουν μάλιστα, γιατί για καινούριο γκρουπ καταφέρνουν και παρουσιάζουν έναν ήχο δυναμικό, ιδιαίτερο. Έστω κι αν δεν προσφέρουν κάποια καινοτομία: το post-punk έχουν για Βίβλο οι Savages, από τη σκοτεινή αισθητική του gothic δανείζονται, η δε τραγουδίστριά τους Jehnny Beth ακούγεται σαν μίξη της Siouxsie Sioux και της Patti Smith, βγάζοντας στο μικρόφωνο επιθετικότητα και τρέλα σε βαθμό που δύσκολα πλέον συναντάμε σε γυναικείες παρουσίες με φωνητικά καθήκοντα.
Το “Shut Up” ξεκινάει πάντως ιδανικά την εμπειρία της ακρόασης: με ηχητικό δηλαδή απόσπασμα από ταινία του John Cassavetes, με μπασογραμμή που σε αρπάζει από τα μούτρα, αλλά και με μπουκωμένα, παραμορφωμένα ακόρντα και με μια Jehnny Beth να ηχεί ως κήρυκας. Κερδίζει λοιπόν τις εντυπώσεις με γκολ από τα αποδυτήρια, θέτοντας παράλληλα και τους κανόνες για τη συνέχεια. Κι ακολουθεί το “I Am Here”: απειλητικό feedback, τύμπανα που σε τοποθετούν σε ένα εχθρικό, αγχωτικό περιβάλλον, έλευση του χαρακτηριστικού μπάσου της Ayse Hassan, ένα ριφ να φέρνει στο μυαλό το "Feel Good Hit Of The Summer" των Queens Of The Stone Age κι ένα οργιαστικό τελείωμα να σε κολλάει στον τοίχο με το τσαγανό του. Αν όμως από τα παραπάνω συμπεράνατε πως οι Savages αρκούνται απλά στο να γρατζουνάνε τις χορδές τους, τότε δεν έχετε παρά να προχωρήσετε στα ενδότερα του δίσκου. Εκεί θα αντιληφθείτε πως κατέχουν συνθετική φλέβα τόσο για mid-tempo στιγμές σαν τα “Strife” και “She Will”, όσο και για τις πλέον χαμηλότονες, όπως το "Waiting For A Sign" ή το υπέροχο "Marshal Dear".
39 λεπτά μετά την έναρξη, φτάνεις έτσι στο συμπέρασμα πως το (μπόλικο) hype που περιβάλλει το Silence Yourself των Savages είναι ετούτη τη φορά απόλυτα δικαιολογημένο. Γιατί πρόκειται για έναν δίσκο στιβαρό, γεμάτο κολλητικές συνθέσεις με άπλετο στιχουργικό βάθος. Είναι μια δήλωση τόσο καλλιτεχνική, όσο και ιδεολογική, από τέσσερις κοπέλες που δείχνουν να ήρθαν για να κλέψουν την παράσταση στη φετινή χρονιά. Καθώς τα σκέφτεσαι όλα αυτά, πατάς ξανά το play επιζητώντας να ξαναζήσεις την εμπειρία...
{youtube}FuIB8HEmnoY{/youtube}
