Το να ξεκινήσεις ένα κείμενο για το πρώτο σόλο άλμπουμ του Johnny Marr (ή δεύτερο αν μετράει κάποιος το Boomslang, παρέα με τους Healers, μια δεκαετία πίσω) μιλώντας για τους Smiths, είναι το λιγότερο αχρείαστο. Αν μη τι άλλο, είναι ένα από τα λίγα συγκροτήματα για τα οποία δεν χρειάζεται να καταθέσεις βιογραφικό προϋπηρεσίας. Ας επικεντρωθούμε λοιπόν στον Marr, που όλο και κάπου αναμειγνυόταν μουσικά μετά τη διάλυσή τους (βλέπε Electronic, Cribs, Pretenders, The The αλλά και Modest Mouse), πάντα όμως διακριτικά. Σαν να μην ήθελε να κραυγάσει για τη συμμετοχή του, αποφεύγοντας να επενδύσει στην παχιά αγελάδα ονόματι Smiths. Ένα ξεκάθαρα σόλο άλμπουμ, ωστόσο, ανατρέπει αυτά τα δεδομένα.
Στο The Messenger, ο Johnny Marr δείχνει να επιδιώκει έναν δίσκο γεμάτο από πιθανά singles, στον οποίον επιχειρεί ταυτόχρονα να συνοψίσει τη βρετανική κιθαριστική παρακαταθήκη των τελευταίων 30 χρόνων. Και, παναθεμά τον, τα καταφέρνει. Ίσως δεν διατηρεί το ίδιο ποιοτικό επίπεδο καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, ανά διαστήματα πάντως παραδίδει εξαιρετικά δείγματα brit pop, ενώ και γενικά το επίπεδο γραφής παραμένει σε ικανοποιητικά στάνταρ.
Το πρώτο single “The Messenger”, για παράδειγμα, αποτελεί μια μίξη Stone Roses και Suede, ενώ το μελαγχολικό "New Town Velocity" θαρρείς πως θα ακουγόταν παντού έτσι και είχε κυκλοφορήσει το 1997. Το "Upstarts", πάλι, διαθέτει ξεσηκωτικό ρυθμό που δύσκολα θα αφήσει κάποιον ασυγκίνητο. Ακόμα δε και στα τραγούδια εκείνα όπου διακρίνεις με ευκολία την ηχητική συγγένεια με άλλα (βρετανικά) σχήματα, ο Marr καταλήγει σε καλά αποτελέσματα. Σύμφωνοι, μπαίνουν σε επικίνδυνα χωράφια, δείχνουν εντούτοις να διασώζονται λόγω της εμπειρίας του με το αντικείμενο, αλλά και εξ αιτίας μιας έκδηλα κεφάτης διάθεσης από μεριάς του, η οποία διατρέχει το άλμπουμ απ' άκρη σ' άκρη.
Δεν σου αφήνει λοιπόν περιθώρια για παρεξηγήσεις το The Messenger. Ούτε κάποιο μερίδιο σπουδαιότητας διεκδικεί, ούτε φυσικά επιδιώκει την καινοτομία ή γενικά κάτι το φρέσκο. Μια ντουζίνα καλογραμμένα τραγούδια βασισμένα στους ποπ/ροκ ήχους της πατρίδας του ήθελε (πιθανότατα) να δημιουργήσει ο Marr και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει στο απόλυτο. Μπορεί έτσι να μη βρείτε εδώ τον πιθανό ήχο του βρετανικού κιθαριστικού μέλλοντος, αλλά θα βρείτε ένα αξιοπρεπέστατο «παρών» από τον έμπειρο κιθαρίστα, συνοδεία μερικών κομματιών με την ικανότητα να χρωματίσουν ευχάριστα την καθημερινότητά μας, δίχως να σε προσβάλουν με εύκολες λύσεις ή με περίσσεια κοινοτοπία.
{youtube}d2W8aVDxeBY{/youtube}
