Πέρα από την έκδηλη εικαστική συγγένεια του Amok με το προ επταετίας προσωπικό άλμπουμ του (πάντοτε ανήσυχου) Thom Yorke και τις σαφείς αναφορές του περιεχομένου στον ολοένα και αυξανόμενο ηλεκτρονικό προσανατολισμό του τελευταίου, είναι η ανθρώπινη αλληλεπίδραση με το υλικό που ξεπηδάει από το λάπτοπ του Ραδιοκέφαλου η οποία κάνει τη διαφορά σε τούτη εδώ την πρώτη κυκλοφορία των Atoms For Peace.
Έχοντας σαν πρωταρχική αποστολή τη ζωντανή εκτέλεση του The Eraser, η all-star αρμάδα των Flea, Nigel Godrich, Joey Waronker & Mauro Refosco αποτέλεσαν για τον Yorke (πίσω στα 2009) κάτι παραπάνω από μια απλή επί σκηνής συνοδεία. Και δεν άργησε η διαφαινόμενη μεταξύ τους χημεία να φέρει στον κόσμο το πρώτο τους τραγούδι ως μπάντα, το "Judge, Jury & Executioner" –από τα highlights του παρόντος δίσκου. Ενός σπονδυλωτού 45λεπτου ταξιδιού εννέα σταθμών, η δημιουργική διαδικασία του οποίου στηρίχτηκε στη μετουσίωση σε οργανικό ήχο των κατεξοχήν ηλεκτρονικών αφορμών που ξερνούσε η ιδιοφυΐα του Yorke, περνώντας τις μέσα από το κόσκινο της ισχυρής μουσικής ταυτότητας των υπολοίπων μελών μόνο και μόνο για να επανέλθουν σε ηλεκτρονική μορφή, μεταλλαγμένες όμως και πιο ζωντανές, δια χειρός Nigel Godrich.
Tαχύτατες προγραμματισμένες ρυθμικές αλληλουχίες, παντρεμένες με επίμονα επαναλαμβανόμενες γκρούβες και με υπνωτικές βοκαλιστικές μελωδίες, όπως αυτές απεικονίζονται χαρακτηριστικά διαμέσω των ξεκάθαρων γραμμικών συνιστωσών της ασπρόμαυρης απεικόνισης του εξωφύλλου, με πλήθος ψυχρών ηλεκτρονικών παλμών να κυριαρχούν σε κάθε βήμα: αυτό είναι το Amok των Atoms For Peace. Φαίνεται έτσι πως η χρόνια και μανιώδης ετεροκαταστροφική ψύχωση του Yorke βρήκε τελικά το σπιτικό που τόσα χρόνια αναζητούσε. Ένα νέο ηχητικό όχημα, όπου απροκάλυπτα μπορούν να εκφραστούν όλες εκείνες οι πειραματικές ανησυχίες του καλλιτεχνικού του νου, χωρίς τη δεύτερη σκέψη της ραδιοκεφαλικής υφολογικής επιταγής.
Μακριά από τη μίζερη μοναχικότητα της αυτοεξορίας που χαρακτήριζε το The Eraser και με νέους συνεργάτες να τον συντροφεύουν, o Yorke βρήκε στους Atoms For Peace μια νέα δίοδο έκφρασης, προσφέροντας στις πανταχού παρούσες ηλεκτρονικές εμμονές του ένα πιο πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης και εξέλιξης. Δεν είναι πάντως χωρίς ψεγάδια τούτη εδώ η εξόρμηση. Μπορεί οι δεκαεξάμπιτοι χρωματισμοί και τα υγρά μπλιμπλίκια του "Ingenue" (για παράδειγμα) να κάνουν το αυτί να δίνει προσοχή, αλλά τους λείπει η πτυχή του συναρπαστικού. Και δεν αντιπαρέρχεται η ηχητική εντέλεια ούτε τη σχετικά δειλή παρουσία ενός μπασίστα-κόσμημα σαν τον Flea, ούτε την υπερβολική εμπιστοσύνη σε καιρό τώρα δοκιμασμένες συνταγές.
Έχοντας λοιπόν την αίσθηση πως οι Atoms For Peace μπορούν να προσφέρουν πολύ πιο εντυπωσιακά πράγματα αν κινηθούν πέρα από τα ραδιοκεφαλικά κεκτημένα της προηγούμενης δεκαετίας και με την ελπίδα πως στο επόμενο βήμα τους θα τολμήσουν να υπερκεράσουν τις κατευθυντήριες γραμμές του εμπνευστή τους –οδηγώντας και τον ίδιο σε νέα θαυμαστά ηχητικά «τοπία»– θα αρκεστώ στη διαπίστωση μιας άξιας πρώτης προσπάθειας, ακόμα κι αν αυτή δεν κατέληξε στο να συντάραξει τον ακροαστικό μου κόσμο.
{youtube}DpVfF4U75B8{/youtube}
