Η πρόσφατη «στρώσε κώλο στον Αράπη» εποποιία εκδίκησης δια χειρός Ταραντίνο αποτέλεσε ακόμα μία απολαυστική και υπερ-στυλιζαρισμένη προσθήκη στο όλο και αυξανόμενο ρόστερ επιτυχιών του Αμερικανού σκηνοθέτη. Στο υποψήφιο για πέντε Όσκαρ φιλμ, ο βουτηγμένος στο αίμα και στην κακουχία Τζάνγκο σφαγιάζει κάθε ασπρουλιάρη Νότιο που πιστεύει στην εγγενή ποταπότητα της «φυλής» του, μέσα στην αγωνιώδη προσπάθειά του να βρει τα ίχνη της αγαπημένης του Μπρουμχίλντα, κοντά δύο χρόνια πριν ξεσπάσει ο (αμερικανικός) Εμφύλιος. Και όλα αυτά δοσμένα με τη συνήθη υψηλής ποιότητας ηχητική επένδυση στην οποία μας έχει συνηθίσει ο Ταραντίνο, με τη διαφορά ότι –για πρώτη φορά– έχουμε ένα soundtrack που περιέχει και τραγούδια ειδικά γραμμένα για την εν λόγω ταινία.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα βρούμε κι εδώ τις εμμονικές αναφορές του Ταραντίνο στα μπλουζ της δεκαετίας του 1970 και στα soundtracks των spaghetti western, με τα «στοιχειωμένα» ακόρντα τους. Ο Ennio Morricone δίνει έτσι το παρών με τρία τεμάχια από το καουμπόικο παρελθόν του, ενώ η φημισμένη αρμάδα I Cantori Moderni Di Alessandroni (μπορείτε να τους απολαύσετε να κεντάνε υπέροχες μελωδίες στο πρόσφατο Rome των Danger Mouse & Daniele Luppi) αναλαμβάνει το coda, υπό την καθοδήγηση του Franco Micalizzi. Έντονη επίσης είναι η παρουσία ενός ακόμα αγαπημένου του σκηνοθέτη, του Luis Enríquez Bakalov, το "Django" του οποίου κοσμεί τους τίτλους έναρξης της ταινίας, όπως ακριβώς έκανε και στο μακρινό 1966, ως κεντρικό θέμα για τον Franco Nero στον ομώνυμο ρόλο (σημειωτέον, ο βετεράνος Ιταλός ηθοποιός εμφανίζεται για λίγο και στο Unchained). Τα "His Name Is King" και "La Corsa" ολοκληρώνουν θεαματικά την παρουσία του Αργεντινο-ιταλού συνθέτη στο παρόν soundtrack, προσφέροντάς λίγη ακόμα νοσταλγία.
Μεγαλύτερο ωστόσο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα νέα τραγούδια που βρίσκονται διασκορπισμένα εδώ, μεταξύ των παραπάνω κλασικών επιλογών και των διαλόγων από την ταινία, στα οποία ο Ταραντίνο δείχνει μια υπερβολική, σχεδόν ιδεο-ψυχαναγκαστική, εμπιστοσύνη. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει με διαφορά το "Ancora Qui" του αειθαλούς Morricone, χάρη στην κιθαριστική του λιτότητα και στην κρυστάλλινη άρθρωση της Elisa Toffoli. Από κοντά ακολουθεί –σαν έτερο highlight– η δυναμική vintage soul του "Freedom" των Anthony Hamilton & Elayna Boynton, που ίσως και να αποτελεί το ηχητικό σήμα κατατεθέν του φιλμ, τόσο λόγω μουσικής κατεύθυνσης, όσο και στιχουργικής θεματικής. Σε πιο μαύρα ακούσματα οδηγεί και το επιθετικό "100 Black Coffins" με τους ραπαριστούς μοντερνισμούς του Rick Ross, καθώς και το μπάσταρδο "Unchained", όπου ακούμε τον 2Pac και τον James Brown να διασταυρώνουν τα "Untouchable" και "The Payback" μεταξύ σαμπλαρισμένων τσιτάτων από την ταινία και εξάσφαιρων πυροβολισμών. Για το ξεχειλωμένο bonus (iTunes) κομμάτι του RZA, πάντως, δεν έχω και πολλά κολακευτικά να δηλώσω: αναλώνεται υπερβολικά σε τρικ και σε κλισέ, αντίθετα με τα μουράτα "Who Did That To You" και "Too Old To Die Young" των John Legend και Brother Dege AKA Dege Legg (από το Folk Songs Of The American Longchair του 2010 το τελευταίο), τα οποία επάξια κέρδισαν τη θέση τους στο track list.
Μ' αυτά και με εκείνα, το αποτέλεσμα είναι ένα πολύ ενδιαφέρον mixtape 23 στιγμών, που αγκαλιάζουν διάφορα είδη μουσικής χωρίς το σύνολο να ηχεί αταίριαστο. Είτε ο Ταραντίνο χρησιμοποίησε δίσκους της προσωπικής του συλλογής για να μοιραστεί με το κοινό τα ίδια βινυλιακά σκρατσαρίσματα με τα οποία και ο ίδιος τους απολαμβάνει, είτε απέρριψε στην τελική διαλογή το υπέροχο "Wiseman" του Frank Ocean μη βρίσκοντας σκηνή να του αφιερώσει, είτε επειδή «έτσι γαμώτο θέλει εκείνος» (sic), ο δημοφιλής σκηνοθέτης μας δίνει ένα ακόμα αξιόλογο soundtrack, με την προσωπική του σφραγίδα.
