Με ρωτούν συχνά αν με τόσες κριτικές, με τόσα deadlines και με τόσους ήχους να φτάνουν στ' αυτιά μου έχει πια απομείνει κάτι από εκείνη την καύλα για καινούριους δίσκους η οποία σαρώνει την εφηβεία και πρώτη νεότητα κάθε μουσικόφιλου. Όταν αποφασίζω να απαντήσω ειλικρινά, παραδέχομαι ότι κατά διαστήματα ο ενθουσιασμός έχει κρυώσει και χρειάζεται εγρήγορση ώστε να τον τονώνεις: άλλωστε κριτικός που αρνείται τη συναισθηματική εμπλοκή με ό,τι καλείται να αποτιμήσει, καλύτερα να φύγει για διακοπές... Υποθέτεις πάντως πως κάτι έχεις καταφέρει όταν ο Τάσος Μαγιόπουλος σου στέλνει ότι βγήκε το νέο My Bloody Valentine κι εσύ τρέχεις να το κατεβάσεις, περνώντας μετά το μεγαλύτερο μέρος της Κυριακής σου παίζοντάς το στο ριπίτ. Άλλοι καιροί και μέθοδοι, η ίδια όμως καύλα.
Το νέο My Bloody Valentine, ωστόσο, κινδυνεύει ακριβώς από αυτή την αδυναμία που πολλοί τρέφουμε στο γκρουπ και από την τάση μιας γενιάς Ελλήνων μουσικογραφιάδων να μυθοποιήσουν τα ακούσματα της νεότητάς τους. Ου γαρ έρχεται μόνον (το γήρας), όπως σωστά λέει το αρχαίο ρητό... Και παρότι το μονοπάτι γλιστράει του θανατά, θα δείτε πως θα το πάρουν οι περισσότεροι από όσους θα γράψουν μια «κριτική» για το m b v, ακυρώνοντας κατ' ουσία κάθε έννοια κριτικής. Γιατί, πέραν των συναισθηματικών εμπλοκών, υπάρχει και το νιονιό. Ακόμα κι αν δεν επιθυμείς να παρεκκλίνεις σπιθαμή από τη λογική «ροκ εν ρολ είναι, μην το γαμάτε».
Από τη μία, ο δίσκος κάνει πραγματικά ό,τι μπορεί να σε γυρίσει πίσω στον χρόνο, όπως καταλαβαίνεις ευθύς αμέσως βυθιζόμενος στη γαλήνη του "She Found Now" και ακούγοντας καπάκι το πιο ενεργητικό "Only Tomorrow": ο Kevin Shields και η παρέα μπαίνουν με ζέση στο κόλπο και μέσα σε μερικά λεπτά σε έχουν βουλιάξει σε ένα shoegazing απολαυστικό, τέτοιο που μόνο οι δημιουργοί του μπορούν ίσως να παράγουν. Οι κιθάρες, η όλη θορυβοποιία γύρω τους, η γενικότερη ατμόσφαιρα, η αναλογίλα της ηχογράφησης και οι μελωδίες της φωνής σε στέλνουν σούμπιτο στην τριετία 1988-1991, μεταξύ Isn't Everything και Loveless, ανακαλώντας συναισθήματα πολύτιμα και εμπειρίες μοναδικές και κάνοντας στιγμές σαν το "Only Shallow", το "Come In Alone" ή το "Feed Me With Your Kisses" να ξαναζήσουν. Υπό ένα τέτοιο πρίσμα, οι My Bloody Valentine του 2013 είναι οι μεγάλοι μάστορες που ξέρεις, η γκρουπάκλα που θαυμάζεις και έχεις –δικαιότατα– κατατάξει στους μεγάλους του κιθαριστικού alternative.
Από την άλλη, στο m b v οι My Bloody Valentine κάνουν πραγματικά ό,τι μπορούν για να αρνηθούν ότι βρισκόμαστε στο 2013, ότι το shoegaze έμεινε από καύσιμα στα μέσα των 1990s, ότι η παρακαταθήκη του αξιοποιήθηκε μεν από άλλες εναλλακτικές τάσεις μα το ίδιο το στιλ έφτασε στα όρια των δυνατοτήτων του. Τα μόνα ίχνη επαφής με το σήμερα βρίσκονται στην παραγωγή και στο πώς φτάνει στ' αυτιά σου το όλο πράγμα, όχι στο τι ακούς. Πέραν ίσως μιας αίσθησης «ωριμότητας» από την πλευρά της τετράδας, η οποία τη βοηθά να διαχειρίζεται διαφορετικά ορισμένες πτυχώσεις του ήχου της, κυρίως ως προς τα φωνητικά και τη θέση των οργάνων στο τελικό mix. Ή έναν αέρα από το Smile των Beach Boys εδώ κι εκεί, για τον οποίον μας είχε βέβαια προετοιμάσει ο Shields σε πρόσφατη συνέντευξή του στο ΝΜΕ. Και το ερώτημα έρχεται κάποια στιγμή επιτακτικό: λοιπόν;
Η απάντηση εξαρτάται κυρίως από τη σχέση που διατηρείς με τη μουσική και τις εξελίξεις της. Από το πόσο δηλαδή στέκεις υπέρ του «δεν τα κάνουν πια όπως παλιά», από το πόσο απογοητευτική βρίσκεις την εποχή όπου εξέλειπαν οι ήρωες –και ούτε καν η Amy Winehouse δεν κατάφερε να θεοποιηθεί με τους όρους του παρελθόντος– από το πόσο εξαρτημένος παραμένεις ως ακροατής από την ποπ/ροκ οικογένεια και τα παρακλάδια της σε μια αντικειμενικά λιμνάζουσα περίοδο της ιστορίας της, γεμάτη αναβιώσεις και δευτεράντζες, όπου συχνά το «καινούριο» υπήρξε πιο παλιό και από τους Deep Purple.
Από την άποψη πάντως κάποιου που θυμάται να λιώνει το Loveless αλλά προτιμά να ζει στο 2013, το m b v ηχεί ως δουλειά βετεράνων. Οι οποίοι βγάζουν ένα άλμπουμ γερό ως προς την υπεράσπιση των κεκτημένων μα συντηρητικό, που (κυρίως) παίζει το χαρτί της νοσταλγίας και πραγματοποιεί κύκλους γύρω από την έμπνευση του παρελθόντος. Με λίγα λόγια, έφτασε και για τους My Bloody Valentine ο καιρός να δεινοσαυρίσουν, παρέα με τους Jesus And Mary Chain, τους Stone Roses και τα λοιπά, και τα λοιπά. Κανένα πρόβλημα για μένα• η εναλλακτική ωστόσο γενιά, που τόσο λοιδόρησε την κλασικοροκαρία τασσόμενη με το «καινούριο», δεν θα υποχρεωθεί τώρα σε θεαματική αναδίπλωση (=κωλοτούμπα);
Μπορείς φυσικά άφοβα να δηλώσεις ότι σου αρέσει το νέο My Bloody Valentine και ότι, όταν βγει η κανονική του μορφή (22/2), θα το βάλεις δίπλα στα άλλα δύο και σ' εκείνα τα EP. Κι εμένα μου άρεσε, το λέω δίχως περιστροφές. Ας μην κάνουμε ωστόσο το λάθος να το βαφτίσουμε ως «σημαντικό» ή να το κατατάξουμε στους καλύτερους δίσκους του σήμερα, επειδή αποδείχθηκε οικεία αγαπητό. Για την εποχή αυτή, δεν ηχεί ως περισσότερο σημαντικό από το πρόσφατο άλμπουμ του Bob Dylan.
{youtube}y2FQ3ih0MoE{/youtube}
