Εγώ γιατί ξαφνικά σαν να μην ξέρω πού να πατήσω με το 2nd Law των Muse; Δεν είναι ότι δεν αρέσκομαι σε ό,τι ακούω στον καινούργιο τους δίσκο: η παραγωγή είναι όπως πάντα επιπέδου ταβανοποιίας Α.Ε. και οι μελωδικές γραμμές από εκείνες που χαράζουν τα αυτιά σου –έχει ειδικότητα σ' αυτό ο Matthew Bellamy, το έχουμε ξαναπεί. Στο να φτιάχνει δηλαδή μικρούς μελωδικούς θόλους ακρόασης στους οποίους έχει ειδικευμένα εστιάσει, δημιουργώντας μικρόκοσμους. Το κάθε τραγούδι των Muse έχει μάλιστα την ιδιότητα ενός μικρόκοσμου. Και γενικά πολύ σπάνια ακούς μπάντα που να μην επιτρέπει να μπει μήτε το παραμικρό στοιχείο στην ήδη υπάρχουσα δομή των συνθέσεών της.
Όχι βέβαια πως μιλάμε για κάποια επουράνια φώτιση... Απλά ο Bellamy έχει εντρυφήσει στο αντικείμενό του και ασκείται καθημερινώς σε αυτό. Τουτέστιν, ο άνθρωπος όταν δεν ασχολείται με τη (σχετικά) νεοσύστατη οικογένειά του παίζει μουσική. Από τους πλέον αφιονισμένους αγοραστές παραμορφωτών και διαμορφωτών ήχου έχει όντως, όπως έχει ακουστεί, απευθείας σχέση με πολλούς κατασκευαστές κυτίων ήχου, από τους οποίους προμηθεύεται τα καλούδια τους συχνά πριν καν αυτά βγουν στην αγορά. Έχει επίσης προχωρήσει σε πολλές πατέντες πάνω στην κιθάρα του και γι' αυτό ακούμε τον θαυμαστό αυτόν ήχο στους δίσκους των Muse. Χώρια που έχει τη μοναδική ικανότητα να μη χωρίζει τους (μη) οπαδούς της μπάντας σε φατρίες: τους Muse μπορείς να τους γουστάρεις χωρίς ν' ανήκεις οπωσδήποτε στο κοινό που ονομάζουμε «indie». Μπορεί κάλλιστα να έχεις φτάσει σ' αυτούς λόγω των Pink Floyd, των Porcupine Tree, των Placebo ή των Queen.
Δεν αναφέρω τυχαία τους Queen, αυτά τα μεγαθήρια του αγγλικού ροκ. Γιατί ειδικά στο 2nd Law ο Bellamy δείχνει μια σχεδόν άξια μελέτης αφοσίωση στον τρόπο που εκείνοι κόσμησαν το μουσικό στερέωμα με ένα ιδιότυπο stadium/opera ροκ. Τον ακολουθεί βέβαια κατά πόδας –αλλά όχι ανέμπνευστα– και στους δύο τελευταίους δίσκους των Muse, έχοντας καταφέρει (ο αθεόφοβος) να περνάει όλο το αίσθημα μεγαλείου που τους διέκρινε κι όλη την ποπίλα που διέτρεξε τη δισκογραφία τους από το "Bohemian Rhapsody" στο The Game. Την ακούμε λ.χ. στα πλήκτρα, έτσι όπως ανοίγουν δρόμους προς ένα ανέμελο λίκνισμα της κεφαλής (όχι των γοφών), δοσμένο εντούτοις με σκέψη, όχι εστιασμένο στο ξεβιδωτικό. Ή σε αυτό το moog, το οποίο παραπέμπει ευθέως στα 1980s και στο "I Want To Break Free". Για να μην πω για τα σηκώματα της ταστιέρας, που ηχούν σαν Brian May. Επιπλέον, ο θεόμουρλος Bellamy στιλιζάρει εδώ ακόμα και τη soul, μέσω φωνητικών καταγόμενων από τους Madness.
Και γιατί λοιπόν δέχομαι το 2nd Law ως έργο αυθεντικό και όχι ως ένα προϊόν επιτυχημένης αντιγραφής πραγμάτων του παρελθόντος; Γιατί υπάρχει φανερό τάλαντο πίσω από αυτά τα τραγούδια: είναι μικρά ποπ κομψοτεχνήματα με εκπληκτικό ήχο. Το α-λα-James Bond "Supremacy", για παράδειγμα, σε καθηλώνει με την υπέροχα κομπρεσαρισμένη κιθάρα του και σε εισάγει σε έναν νέο κόσμο κατευθείαν με το ξεκίνημα του δίσκου. Το μόνο πρόβλημα αυτού είναι ότι ακούγεται σαν οι Muse να είχαν σχεδιάσει το Resistance του 2009 ως διπλό άλμπουμ και, επειδή το έβγαλαν ως μονό, κυκλοφορούν τώρα το δεύτερο CD του. Ακόμα και οι στίχοι μοιάζουν κατά περιπτώσεις βγαλμένοι από τον προκάτοχο του 2nd Law.
Ακόμα πάντως κι αν έτσι μας εμπαίζει ο σαρδόνιος Bellamy, το κάνει θαυμάσια. Είναι μάλλον ο Scaramouche της σύγχρονης ποπ. Αυτό σκέφτομαι ακούγοντας τον ευφυή τρόπο με τον οποίον κλέβει το surf rock και το παραλλάζει, ώστε να το εντάξει στην υπέροχη space rock opera του "Survival". Η αξιολόγησή μου, λοιπόν, διατηρεί την ένσταση σχετικά με την υπερβολική ομοιότητα προς το Resistance, οπωσδήποτε όμως αποδέχεται το απολαυστικό του Δεύτερου Νόμου.
{youtube}Ek0SgwWmF9w{/youtube}
