«Well, it’s one for the money, two for the money, three for the money and go cat go…» είναι ο δρόμος που –δια στόματος Alvin Lee– ακολούθησαν από ένα σημείο και μετά (και συνεχίζουν να ακολουθούν) οι Ten Years After ή όσοι τέλος πάντων έμειναν από αυτούς. O Lee, από την άλλη, «τσίμπησε» μεν το ίδιο δόλωμα –για ένα διάστημα που, όπως λέει, ακόμα προσπαθεί να ξεχάσει– αλλά κατάφερε τελικά να απαγκιστρωθεί.
Από αυτό ωστόσο που δεν κατάφερε ποτέ να απαγκιστρωθεί, είναι η κιθάρα του. Η κόκκινη Gibson ES-335 την οποία ακούμε και στον πρόσφατο δίσκο του Still On The Road To Freedom, άλμπουμ που σε πολλούς θα φέρει στο μυαλό το περίφημο On The Road To Freedom (1973), με τη διαφορά βέβαια ότι σήμερα στο πλάι του Lee δεν στέκονται οι Mylon LeFevre, George Harrison, Steve Winwood και Jim Capaldi. Ο ίδιος παραμένει πάντως στον ίδιο δρόμο για την ελευθερία, ή πιο ειδικά στον δρόμο των μπλουζ και της κάντρι, εκεί όπου γεννήθηκε το boogie και το ροκ εντ ρολ και δεν συμμαζεύεται.
Ο κιθαρίστας που θα έφευγε από το Woodstock «by helicopter» με τα χρόνια έχει γίνει ακόμα πιο γρήγορος και αλάνθαστος, εδώ όμως δεν παρουσιάζει (μόνο) τέτοιες ικανότητες. Συνειδητά ή όχι, ο Lee δίνει ένα ευχάριστο «μάθημα» για τη σχέση των μπλουζ με το ροκ (και δη το βρετανικό), όπως και για την εξέλιξη της κάντρι και του ροκ εντ ρολ. Σε ένα νεαρό ειδικά κοινό ο δίσκος μπορεί εύκολα να λειτουργήσει έτσι, ενώ σε πιο ώριμους ακροατές η μουσική του θα κυλήσει απλά, με τρόπο αβίαστο και απόλυτα φυσικό. Με ντραμς, μπάσο, πλήκτρα, λίγα πνευστά και την κιθάρα του Lee στο επίκεντρο, σε ηλεκτρική και ακουστική απόδοση, χωρίς υπερβολές και πολλά εφέ, δίχως ατελείωτα σόλο και με αίσθηση του μέτρου.
Στο Still On The Road To Freedom ο Alvin Lee χρησιμοποιεί χωρίς φόβο και πάθος οτιδήποτε του φαίνεται χρήσιμο: από funk αναφορές (βλ. James Brown) μέχρι και riffs τα οποία παραπέμπουν σε Dire Straits και David Gilmore. Και καταφέρνει έτσι να φτιάξει την εικόνα –μα και την ατμόσφαιρα– μιας μπάντας του δρόμου, που κάθε βράδυ παίζει και σε άλλη μια επαρχιακή παμπ ή σαλούν. Φωνητικά, επίσης, διατηρείται σε φόρμα, αν και προσέχει να μην κάψει το όργανο. Γι’ αυτό συχνά τον ακούμε περισσότερο να μιλά παρά να εξωθεί τις χορδές του σε ροκ ξεσπάσματα.
Χωρίς εκπλήξεις λοιπόν και βαδίζοντας σε σίγουρα και ήρεμα μονοπάτια, ο Lee παρουσιάζει ένα συμπαθητικό άλμπουμ, σχεδόν άριστο στο τεχνικό μέρος, που όμως στο επίπεδο της σύνθεσης μπορεί εύκολα να κουράσει κάποιους, λόγω προβλεψιμότητας. Από την άλλη, αν τελικά τα μπλουζ είναι σαν τα διαμάντια (δηλαδή παντοτινά), τότε μιλάμε για κάμποσες στιγμές απόλαυσης.
{youtube}XNCGUvKJe_k{/youtube}
