Μπαίνοντας στη διάσταση του Love This Giant, αναρωτιέται κανείς αν το περίφημο μουσικό εργενιλίκι του David Byrne ενεπλάκη εύλογα με τη γλυκολαλιά της ευέλπιδος του (αμφισβητήσιμου) μπαρόκ ποπ κινήματος, St. Vincent. Περιμένεις δηλαδή ότι η ελαφριά αρτίστικη περσόνα της Annie Clarke –που αναδύθηκε πριν λίγα χρόνια μέσα από το ντεμπούτο της Marry Me– θα μεταμορφωθεί εδώ σε απροσδόκητο ερμηνευτικό μεγαθήριο, περνώντας μέσα από τα χέρια του μεγάλου κλασικού των Talking Heads.
Αν λοιπόν δεχτούμε ότι το τουλάχιστον στιβαρό αποτέλεσμα αποδεικνύει το σκόπιμο της κοινής δράσης, η φανταχτερή παραγωγή του Love This Giant βρίσκει τους Byrne και Clarke συνειδητά(;) θαμμένους κάτω από στοίβες χάλκινων πνευστών, ενώ ο βαθιά indie γενεαλογικός χαρακτήρας και των δυο τους χάνει ενορχηστρωτικά τον προσανατολισμό και εμβαπτίζεται στα νερά μιας εξαιρετικά συμπαγούς art-funk γκρούβας. Η κατά τα άλλα εύγεστη σύμπραξη καταλήγει να υπενθυμίζει παλαιότερα σόλο ξεσπάσματα της πάντα πειραματικής ποπ του David Byrne, σε συνδυασμό με την εκ προοιμίου πολυοργανική φύση της St. Vincent, παρ’ ολ’ αυτά κάνει μια ευδιάκριτη κοιλιά από τα μισά του δίσκου και ύστερα. Αφήνοντας μια μετέωρη αίσθηση αναφορικά με το αν τελικά ο Byrne καπελώνει την Clarke, αν η Clarke καπελώνει τον Byrne ή αν και οι δύο πνίγονται από τους 49 οργανοπαίχτες που συμμετέχουν στον δίσκο με κάθε είδους πνευστά.
Ακόμα πάντως κι αν θεωρηθεί ότι το Love This Giant προσπαθεί πολύ χωρίς να ανταμείβεται ισόποσα και ότι καταλήγει ελαφρύ, χωρίς σοβαρή εντυπωτική δυνατότητα, η τελική αποτίμηση θα δικαιώσει την επιλογή του Byrne να δειγματίσει τις διατομεακές του μουσικές ανησυχίες ενώπιον της Annie Clarke. Πρόκειται για μία από τις πιο αβίαστες και αναζωογονητικές συνεργασίες που έχει κάνει εκείνος τα τελευταία χρόνια και ταυτόχρονα για μια δοκιμασία ενδεικτική της ευελιξίας των ικανοτήτων της St. Vincent. Η οποία μπορεί μεν να μην αναδεικνύεται σε μεγαθήριο, αλλά παραμένει μια υπολογίσιμη ήρεμη δύναμη.
{youtube}hpPYKJAnwUo{/youtube}
