Πάμε όλοι μαζί, εκ Smash ορμώμενοι, να θάψουμε τους Offspring του Days Go By, σωστά; Κάτι μου λέει και ο εξαίρετος κατά τα άλλα συνάδελφος (και ειδικευμένος στο είδος) Τάσος Μαγιόπουλος περί Sum 41, αλλά –αν και καταλαβαίνω τι εννοεί– δεν μπορώ να αντισταθώ σε αυτή την τρελά μπουσταρισμένη ποπ (και εκ του μπούστου, αλλά και εκ του boost των μπάσων) την οποία εποίησαν οι Αμερικανοί φέτος. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Πολλές φορές περιμένουμε με το κοντόκανο στη γωνία τις μπάντες που προέρχονται μεν από το underground, κάνουν δε το πέρασμα στην απέναντι όχθη του mainstream σε επίπεδο επιτυχίας (όπως έκαναν οι εν λόγω κύριοι με το Smash), για να τους δείξουμε τα δόντια μας ως αφοσιωμένοι οπαδοί του εκάστοτε ηχητικού φάσματος/ιδεολογήματος. Λογικό. Από την άλλη, όλοι οι μουσικοί βγάζουν δίσκους και κάνουν συναυλίες. Σαφώς κάποιοι έχουν την αυτογνωσία και κάποια στιγμή διαλύουν το μαγαζί και πάνε κάτω από την ταμπέλα ενός άλλου καταστήματος. Στην περίπτωση όμως μιας ομάδας που βρίσκεται πολλά χρόνια μαζί (μόνο την αλλαγή ενός drummer έχουμε στην περίπτωση των Offspring), το πράγμα διαφοροποιείται. Πού να βρεις άλλον τσουρελεμέ σαν κι αυτόν που έχεις ως αδελφό και αντιπαθητικό τύπο μαζί, και να αναπτύξεις ξανά τέτοια χημεία; Ναι, ενυπάρχει συντηρητικότητα σε κάτι τέτοιο. Προφανώς και εμπορική σκοπιμότητα. Αλλά ας κοιτάξει ο καθείς τι κάνει στη ζωή του (και στη δουλειά του) και θα διαπιστώσει ότι, λίγο-πολύ, οι άνθρωποι επιμένουμε στην ασφάλεια των επιλογών μας μέχρι το μαχαίρι να φτάσει στο κόκαλο.
Οι Offspring ας πούμε, έπρεπε να αποδείξουν ότι έχουν λόγο να ξαναβγάλουν δίσκο: το Rise And Fall, Rage And Grace (2008) είχε μια ψευδο-πολιτική χροιά που δεν έπεισε ούτε για τις προθέσεις της, ούτε για την αρτιότητα των υλικών της. Αν λοιπόν δεν βρισκόταν μια περίεργη ισορροπία, το λουκέτο θα έμπαινε οριστικά. Έκαναν έτσι το εξής κόλπο: νοίκιασαν για άλλη μία φορά τον άρχοντα του «βάζω σωστά το μπάσο πάνω στη μπότα», κατά κόσμο Bob Rock, του έδωσαν τα κλειδιά της κονσόλας και του είπαν (κατά πάσα πιθανότητα αυτολεξεί) ότι πρέπει «να επιβιώσουν». Όπως δήλωσε ο Dexter Holland, τα τραγούδια του Days Go By ήταν στην πλειονότητά τους έτοιμα από το 2010, αλλά το ασύστολο touring απέτρεψε τη μπάντα από κανονικούς ρυθμούς στούντιο ηχογράφησης. Ο δίσκος περιφερόταν μέχρι και τον φετινό Μάρτη, γεγονός που σημαίνει ότι ο Bob Rock έκανε συνεχή updates στην κατεύθυνσή του.
Η οποία κατεύθυνση είναι η εξής –και εδώ βρίσκεται το όλο κόλπο: οι Offspring χώρισαν το Days Go By σε τρεις ενότητες. Τα δύο πρώτα τραγούδια πιάνουν την αλυσίδα και τη σέρνουν προς χάριν των παλιών οπαδών. Ταχύτητα, φωνή απλωμένη σε όλο τον χώρο του στούντιο, πολλαπλές εγγραφές φωνητικών και το χαρακτηριστικό στυλ που το στιγματίζει η άρση στις γέφυρες των τραγουδιών. Μετά, το κλίμα αρχίζει και αλλάζει: ακούμε λούπες πάνω στη μπότα για να φτάσουμε τελικά στο track αριθμός 5, όπου ναι μεν μένει στο γνωστό στυλ των Offspring, κάνει όμως πολύ υποδόρια δουλειά σε καθαρά φωνητικά, με καθόλου βρωμιά στα φίλτρα του μικροφώνου. Για να έρθει μετά ο κεραυνός “Cruising California (Bumpin' in My Trunk)” απόλυτα φυσικά [είναι απίστευτος αλητ(άρχ)ης της κονσόλας ο Bob Rock]. Ξαφνικά δηλαδή μέσα στο στούντιο μπαίνουν οι Salt ‘n’ Pepa. Ναι, καλά ακούσατε… Σε μια παραγωγή η οποία θυμίζει το εμπορικό crossover του Kid Rock, οι Offspring τοποθετούν οργασμικό R’n’B πάνω στα γνωστά ξεσπάσματα, ενώ από κάτω ακούμε vocoder, τριγκαρισμένες μπότες κι αδυσώπητες λούπες. Αν είναι καλό; Πηγαίνετε να ρωτήσετε τους χιλιάδες που το έκαναν hit του καλοκαιριού στην Ιαπωνία και φυσικά στις Η.Π.Α. Από εκεί και έπειτα, το άλμπουμ ακολουθεί τις συνταγές του πρώτου μέρους, μόνο που οι στίχοι έχουν τώρα να κάνουν με τις εσωτερικές αναζητήσεις του Holland. Είπαμε. Ο δίσκος ονομάζεται Days Go By και ο Holland πραγματεύεται το θέμα της ηλικίας (της δικής του και της μπάντας).
Με δυο λόγια, στο πρώτο μέρος οι Offspring κράτησαν μια ψευδο-ορμητικότητα/επαναστατικότητα, στο δεύτερο (με κορωνίδα το “Cruising California (Bumpin' in My Trunk)”) ασχολούνται με το «ξέδωσε και άσε τους ηλίθιους να υπάρχουν» και προς το τέλος ασχολούνται με τα έσω της ψυχής, ενώ αυτή μένει εγκιβωτισμένη σε ένα σώμα που ανηλεώς μεγαλώνει. Αντικειμενικά, παρήγαν έναν συμπαθέστατο δίσκο και κέρδισαν χρόνο. Δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο.
{youtube}FAlZyajmcIM{/youtube}
