Είναι εύκολο να λοιδορήσεις τους Keane. Η εμμονή τους με τα πιανιστικά μοτίβα και τις μελοδραματικές μπαλάντες, η υπερβολική προθυμία τους να προβάρουν το ποπ στέμμα όταν οι U2 και οι Coldplay αυτού του κόσμου κοιτάζουν για λίγο αλλού, όλα δίνουν μπόλικες αφορμές για κάθε είδους ειρωνικά σχόλια –ακόμα και το λουκ τους. Και το τέταρτο άλμπουμ τους είναι βέβαιο ότι δεν θα αλλάξει κάτι σε αυτόν τον τομέα.
Ας ξεκαθαρίσω ότι δεν υπάρχει τίποτα «παράξενο» στο Strangeland, όπως δεν υπήρχε και τίποτα «τέλειο» στο Perfect Symmetry, το προ τετραετίας άλμπουμ όπου οι Keane προσπάθησαν να εμπλουτίσουν την τραγουδοποιητική και ηχητική τους φόρμουλα, προσθέτοντας επιπλέον όργανα και ηλεκτρονικά. Μάλλον δεν τους ικανοποίησε το αποτέλεσμα μιας και, έπειτα και από το EP Night Train του 2010 (όπου συνεργάστηκαν για πρώτη φορά με τους ράπερ K’naan και Tigarah), το νέο τους πόνημα σηματοδοτεί την επιστροφή τους σε πιο ασφαλή και γνωστά νερά.
Αυτή η στροφή θα ικανοποιήσει πιθανότατα τους θαυμαστές τους. Αναπόφευκτα, όμως, οδηγεί σε συγκρίσεις με τα πρώτα τους άλμπουμ, τα Hopes And Fears (2004) και Under The Iron Sea (2006), τις κατά γενική ομολογία καλύτερες δουλειές τους. Και το αποτέλεσμα της σύγκρισης είναι αρνητικό για το Strangeland. Όχι γιατί δεν διαθέτει καλά τραγούδια, κάθε άλλο. Ο κύριος συνθέτης, Tim Rice-Oxley, δεν έχει ξεχάσει να γράφει μελωδίες ούτε ο φρόντμαν Tom Chaplin υστερεί εδώ σε ερμηνευτικές επιδόσεις. Σχεδόν τίποτα, όμως, από όσα ακούμε στο Strangeland δεν μας λέει κάτι καινούργιο για τους Keane. Ακόμα χειρότερα, σε κάποιες στιγμές νιώθεις ότι επαναλαμβάνουν απλώς τα βήματα του αλγόριθμου που θα τους οδηγήσει σε έναν ακόμα κλώνο του “Everybody’s Changing” ή του “Is It Any Wonder?”.
Ωστόσο, δεν μπορώ να αποκρύψω το γεγονός ότι πέρασα αρκετά καλά ακούγοντας το άλμπουμ. Τα “You Are Young” και “Silenced By The Night” στο άνοιγμα είναι μια χαρά τραγούδια, το “Watch How You Go” συνεπαίρνει με τη μελαγχολία του, το “Sovereign Light Café” προσφέρει ψυχική ανάταση και το “Black Rain”, παρότι αποτελεί ξεδιάντροπη προσπάθεια να ακουστούν σαν τους Radiohead –ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό– κερδίζει επιπλέον πόντους. Κι αν από ένα σημείο και μετά η ομοιογένεια του ήχου κουράζει, έρχεται το “Sea Fog” σαν ηχητική όαση στο κλείσιμο, για να αφήσει μια γλυκιά γεύση. Όσο για τα τέσσερα επιπλέον κομμάτια που περιέχονται στη deluxe έκδοση, δεν αλλάζουν κάτι στην αποτίμηση, καθώς δεν προσθέτουν ούτε αφαιρούν από το σύνολο. Είναι πάντως κάπως περίεργο ότι το τραγούδι που δίνει τον τίτλο στο άλμπουμ περιλαμβάνεται σε αυτά και όχι στην κυρίως δωδεκάδα.
Παρά λοιπόν τις καλές ή συμπαθητικές στιγμές του Strangeland, είναι απογοητευτικό τελικά να βλέπεις μια μπάντα να ταμπουρώνεται από τόσο νωρίς στην καριέρα της στη «μικρή της περιοχή». Αξίζουν έναν κάποιο σεβασμό οι Keane για τα καλά τραγούδια που έχουν δώσει, όμως δεν μοιάζουν –μέχρι στιγμής τουλάχιστον– να έχουν τη θέληση να κατακτήσουν ακόμα περισσότερη εκτίμηση: η τελευταία κερδίζεται μόνο με υπερβάσεις. Με αυτά τα δεδομένα, αποτελεί γρίφο η επόμενή τους κίνηση. Όπως και να ’χει, ίσως αποδειχθεί μία από εκείνες τις καθοριστικές στιγμές, που μπορούν να οδηγήσουν ένα γκρουπ είτε στον έβδομο ουρανό, είτε στη διάλυση. Ο καιρός θα το δείξει.
{youtube}5HrV_B0qrdY{/youtube}
