Ο Darren Cunningham αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο πως το «αμιγώς» στη σύγχρονη ηλεκτρονική σύνθεση δεν υφίσταται. Τι κι αν το techno είναι το επικρατέστερο είδος των δημιουργιών του; Ο Actress δεν περιορίζεται σε ρυθμούς 4/4 και σε four to the floor μπιτάκια, υπενθυμίζοντας το χάσμα που χωρίζει την καρέκλα του παραγωγού από εκείνη του DJ.
Έτσι, στο R.I.P ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις πιο πειραματικές ανησυχίες του Βρετανού. Όχι ότι απουσίαζαν από τις προηγούμενες δουλειές του Hazyville και Splazsh, εδώ όμως φαίνεται πως τα ζωτικά σημεία του σώματος υπερτερούν του κορμού του. Τα συνεχώς κινούμενα άκρα δίνουν τη θέση τους σε παλλόμενες καρδιές πάσχουσες από αρρυθμία και σε μυαλά ευρισκόμενα σε μια μεταβαλλόμενη κατάσταση ύπνωσης /εγρήγορσης.
Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο στο R.I.P. Τα μουσικά είδη ποικίλουν –κι ας είναι διαλεγμένα μέσα από μια μικρή γκάμα– και ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις από το επόμενο κομμάτι. Πέρα από την παραγωγή και το mastering, που κάνουν το αποτέλεσμα να μοιάζει με σφιχτοδεμένο ηχητικό σύνολο, το άλμπουμ είναι πιο πολύ κάτι σαν συλλογή κομματιών: ένα κολλάζ 15 διαφορετικών tracks, τα οποία –εν πρώτοις– ουδεμία σχέση έχουν μεταξύ τους. Πηδάμε έτσι από το techno στο ambient και στο abstract, με το μινιμαλιστικό στοιχείο να αναδεικνύεται σε κύριο χαρακτηριστικό του δίσκου. Μελωδικότητα –το R.I.P. είναι γεμάτο μελωδικές γραμμές– δρόνοι, glitch, πειραματισμός, beats στέρεα και άλλα «χαμένα στη μετάφραση» είναι οι πρωταγωνιστές στον κόσμο του Cunningham. Ο ίδιος μοιάζει να ταξίδεψε στο μέλλον για να φτιάξει αυτό το άλμπουμ και τώρα γύρισε και μας το παρουσιάζει, προσφέροντας υπηρεσίες υψηλής νοημοσύνης και αισθητικής.
Εύκολα μπαίνεις στον πειρασμό να συγκρίνεις το R.I.P. του Actress με την περυσινή, πολύ καλή δουλειά του Oneohtrix Point Never, το Replica. Κι αν εδώ το ποπ στοιχείο γίνεται πιο εμφανές, τα δύο αυτά άλμπουμ μοιάζουν να κοιτούν το ίδιο ακριβώς πράγμα, από διαφορετικές πλευρές. Αν δηλαδή ο Lopatin κατάφερε επιτυχώς με το Replica να φέρει το παρελθόν στο σήμερα, ο Cunningham μας φέρνει το μέλλον. Και δεν ακούγεται καθόλου δυσοίωνο...
{youtube}9Q_AdHjYDno{/youtube}
