Ρε συ Joey DeMaio, ηρέμησε λίγο βρε αγόρι μου... Δεν είσαι πια και ο Tywin Lannister, να μας απειλείς από το ξεκίνημα κιόλας του 11ου (στούντιο) Manowar δίσκου με τα λόγια «Stand and fight the lord of steel/Time to face the lord of steel». Κοντεύεις πια στα 60, εσύ και η υπόλοιπη παλιοπαρέα (Eric Adams, Donnie Hamzik –ο Karl Logan δεν μετράει, γιατί ήρθε στη μπάντα στα 1990s).
Από την άλλη, θα μου πεις, φαντάσου να έβαζες να ακούσεις έναν νέο Manowar δίσκο και να άκουγες κάτι άλλο, δίχως κουβέντα για σπαθιά, μάχες, χαρισματικούς πολεμιστές και βασιλιάδες. Δεν θα είχε γυρίσει ο κόσμος ανάποδα; Εντάξει, έτσι είναι. Αυτοί είναι οι Manowar, αυτό έκαναν μια ζωή, αυτό τους κατέστησε μπάντα αναφοράς για κάποιους και μεταλλικό τσίρκο για άλλους. Κι αν κάτι χαρακτηρίζει το Lord Of Steel, είναι ότι οι Manowar ξαναγυρνάνε στα βασικά: αφήνουν τις συμφωνικές (μωρο)φιλοδοξίες και επιστρέφουν στον ήχο που έχτισαν στα 1980s, με το απαραίτητο βέβαια σύγχρονο ρετούς στα τεχνικά μέρη.
Αυτά ως προς τα διαδικαστικά, γιατί επί της ουσίας έχουμε ακόμα ένα δείγμα από το γνωστό εκείνο μονολιθικό και μονοδιάστατο χέβι μέταλ επικής θεματολογίας, με μόνη σημαντική διαφορά ότι ο Eric Adams έχει πια μεγαλώσει και η φωνή του έχει θαμπώσει –οι ερμηνείες του πάντως διαθέτουν ακόμα εκείνη την κοφτή, σχεδόν αλαζονική, αυτοπεποίθηση της νεότητάς του. Υπήρξαν χρόνια, π.χ. επί Battle Hymns (1982) ή και αργότερα (Hail To England/1984, Kings Of Metal/1988), όταν ο συγκεκριμένος ήχος και τέτοιου τύπου τραγούδια έγραψαν τη δική τους μικρή ιστορία, σε μια εποχή μεγάλης δυναμικής για το χέβι μέταλ, όταν γεννούσε σχολές και τάσεις.
Πλέον, όμως, ελάχιστη καλλιτεχνική υπόσταση υπάρχει σε κάτι τέτοιο. Ακόμα κι αν οι Manowar είναι ακόμα σε θέση να γράψουν κανα-δυο τραγούδια που κάτι λένε (ακούστε το “Touch The Sky”) δεν είναι παρά σκιές του δικού τους παρελθόντος: μια μπάντα με παραφουσκωμένο όνομα, η συνεισφορά της οποίας δεν έχει ίσως αποτιμηθεί ακόμα αντικειμενικά, μα έχει οπωσδήποτε τελειώσει. Άλμπουμ σαν το Lord Of Steel απλά περιφέρουν λοιπόν τον Επιτάφιο, εις ανάμνηση στιγμών περασμένων από χρόνια. Δεν το βρίσκω κακό –εφόσον γίνεται με στοιχειώδη αξιοπρέπεια και κανα/δυο σπίθες, όπως εδώ– αλλά ας μην το μπερδεύουμε αυτό με το αν έχει σημασία μια τέτοια ιστορία. Δεν έχει καμία.
{youtube}7D9TzKTA7Kk{/youtube}
