Μπήκε καλοκαίρι και τι καλύτερο από μια βόλτα από το σπίτι στην παραλία; Τι πιο απολαυστικό από έναν χαλαρό περίπατο κατά μήκος της συνοριακής γραμμής με το απέραντο γαλάζιο; Με την αλμύρα της θάλασσας και το απαλό αεράκι να συντροφεύουν κάθε βήμα πάνω στην απαλή αμμουδιά, απόμερα και γαλήνια...
Σε μια τέτοια ειδυλλιακή παράλληλη πραγματικότητα μεταφέρει τον ακροατή κάθε άκουσμα του νέου δισκογραφήματος των Beach House. Ακόμα κι αν το ταλαιπωρημένο σαρκίο του μένει παγιδευμένο στη μιζέρια της αποπνικτικής καθημερινότητας, στη γκρίζα και αφιλόξενη πόλη όπου κατοικεί. Ανθίζουν βλέπετε αβίαστα προδιαθέσεις ευεξίας και ρομαντισμού από τη στιγμή που ο ήχος θα συναντήσει τον δέκτη. Αρκεί μόνο ο τελευταίος να είναι ανοικτός να παρασυρθεί σε αυτή την υφολογική οπτασία. «Drifting in & out» λοιπόν, κατά τα λεγόμενα της Victoria Legrand.
Ωτακουστική βαλεριάνα με ή χωρίς συνταγή γιατρού, το Bloom των Beach House πετυχαίνει διάνα στη διακαώς επιζητούμενη ηχητική απόδραση από τα εγκόσμια, έστω και για 60 κουτσά λεπτά (συμπεριλαμβανόμενης εκτεταμένης παύσης, μετά ακολουθίας κρυφού, φευγαλέου track). Άψογη και απόλυτα ατμοσφαιρική παραγωγή, μελαγχολικά δραματικός τόνος στα φωνητικά και μια φωτιά που σιγοκαίει, με τη θράκα γεμάτη απαλούς κιθαρισμούς να συντροφεύουν τα κρυστάλλινα πλήκτρα κάτω από έναν ξεχωριστό, 1960s έναστρο ουρανό. Μια υφολογικά σφαιρική σπουδή πάνω στο φευγαλέο της στιγμής που περνάει και χάνεται και στη σχετικότητα του χωροχρόνου. Ένας δίσκος ο οποίος, σαν άλλο ναρκωτικό (έστω από τα μαλακά), δύναται με άνεση να υπνωτίσει τη σύγχρονη indie κοινότητα.
Και πώς να μην το καταφέρει όταν εκκινεί με την αιθέρια και συνάμα ονειρική ποπ του ανυπέρβλητου “Myth”, το οποίο ακολουθείται από τα ίδιας λογικής και παρόμοιας ομορφιάς “Wild” και “Lazuli”; Για τα 15 πρώτα λεπτά του Bloom ο ήχος παρασύρει τις αισθήσεις, ακόμα κι αν τα τραγούδια στερούνται της ειδοποιού διαφοράς που θα τα καθιστούσε αβίαστα sing-a-longs... Δεν είναι πως η συνέχεια δεν αποδεικνύεται εξίσου ενδιαφέρουσα, δεν συγκρίνεται όμως με τη δυναμική αυτών των τριών κομματιών. Όση συνοχή και αν έχει να επιδείξει το άλμπουμ, δεν κατορθώνει να κρατήσει τους παλμούς σε ένα αξιοπρεπές ελάχιστο καθ' όλη τη διάρκειά του. Παρενέργεια θαρρώ όχι αποφασιστικού χαρακτήρα για τη συνολική αποτίμηση της όλης προσπάθειας, αλλά σημειωτέα.
Όμως, η έλλειψη συναισθήματος στις ερμηνείες και η κρύα λογική του δημιουργικού διδύμου σίγουρα κόβει πόντους από την τελική βαθμολογία. Σε συνδυασμό μάλιστα με τη νάρκωση που παρατηρήθηκε λίγο πιο πάνω –η οποία επιφέρεται σταδιακά, λόγω της μη διαφοροποιούμενης ενορχήστρωσης– όπως και με την παρεξηγήσιμη ομοιότητα του Bloom με το Teen Dream (τον προκάτοχό του, που έβγαλε τους Beach House από την αφάνεια) δεν αφήνονται περιθώρια να προβείς σε υπερβολές, ως άλλος μιμητής μεγάλης μερίδας του διεθνούς μουσικού τύπου –ο οποίος μιλάει για ένα νέο «αριστούργημα».
Σύνολο μη τολμηρό αλλά δουλεμένο με κόπο, ενίοτε υποτονικό μα πάντοτε με ονειρική διάθεση, το Bloom των Beach House είναι μια αξιόλογη προσπάθεια. Δεν εξυψώνεται μεν στα όρια του σπουδαίου, αλλά πάραυτα διατηρεί τις αρετές του σε σημείο ευδιάκριτο και συχνά απολαυστικό. Με αυτά τα δεδομένα, καθίσταται λοιπόν άνετα προτεινόμενο σε όσους επιθυμούν διακαώς εκείνον τον γαλήνιο περίπατο της αρχής του κειμένου. Στα τζάνκια αδρεναλίνης, πάλι, επιτρέπεται να έχουν δεύτερες σκέψεις...
{youtube}s5mARUeAs54{/youtube}
