Γερμανία, 19ος αιώνας: Ο ατυχής πρωταγωνιστής της ιστορίας μας ονομάζεται Franz Woyzeck. Ένας οπλίτης βουτηγμένος στη φτώχεια και στην αθλιότητα, ο οποίος ρισκάρει την υγεία του γενόμενος πειραματόζωο ενός γιατρού προκειμένου να μπορεί να ταΐζει το εξώγαμο παιδί του. Οι ανώτεροί του τον αντιμετωπίζουν ως απόβρασμα και αρχίζει να πιστεύει πως έχουν δίκιο. Μήπως να αυτοκτονήσει, να τους απαλλάξει από τη μιαρή παρουσία του; Και σα να μην έφτανε η απελπισία και η ολική παραίτησή του από την επιδίωξη όσων θα ήθελε να κάνει και να γίνει, ο κόσμος του καταρρέει σε μια στιγμή. Ανακαλύπτει πως η γυναίκα του, αυτή που του είχε υποσχεθεί αιώνια αγάπη, τον απατά με έναν πλούσιο μουσικό και καλοπερνάει. Η ζήλεια και η ανεπάρκειά του χτυπάνε κόκκινο. Τι πόρνη! Είναι όλες τους πόρνες. Δεν θα της περάσει, όμως... Ο κακόμοιρος ανθρωπάκος, μέσα στη δίνη των παραισθήσεων που του προκαλούν τα πειράματα, θα την εκδικηθεί. Και όπου τον βγάλει αυτό.
Ο καημός του Woyzeck, εκφρασμένος μέσα από τη φωνή (ή μάλλον τις φωνές) του Martyn Jacques των Tiger Lillies, γράφτηκε από τον Georg Büchner το 1836. Ο συγγραφέας πέθανε χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει το κείμενο, το οποίο συμπλήρωσαν αργότερα –σύμφωνα με την αληθινή βιογραφία του στρατιώτη που ενέπνευσε τον Büchner– διάφοροι συγγραφείς, εκδότες και μεταφραστές. Θα μπορούσε ωστόσο αυτό το θεατρικό έργο να έχει γραφτεί και το 2012, για προφανείς λόγους. Πάνω σε αυτή την επίκαιρη ιστορία καθημερινής τρέλας, λοιπόν, αποφάσισαν να δουλέψουν πρόσφατα οι λατρεμένοι στην Ελλάδα Άγγλοι «θεατρίνοι». Οι ίδιοι άλλωστε, στις 28 Ιουνίου του καλοκαιριού που πέρασε, εκδήλωσαν τη συμπαράστασή τους στη χώρα μας, όταν ανέβηκαν σε μια σκηνή και ερμήνευσαν τα τραγούδια τους καταμεσής της πλατείας Συντάγματος, εισπνέοντας δακρυγόνα ανάμεσα σε χιλιάδες Αγανακτισμένους.
Οι Lillies μετράνε πάνω από 20 χρόνια δισκογραφίας. Εξαρχής ασχολούνταν με τους ξεχασμένους της κοινωνίας, τους καταραμένους από οποιονδήποτε θεό, τους απελπισμένους, τους εγκληματίες, τα φρικιά. Μετατρέπουν σε τέχνη τα θέματα που οι περισσότεροι δεν θα τολμούσαν να αγγίξουν, ούτε καν να σκεφτούν. Τα τραγούδια που γράφουν είναι χαρούμενα θλιβερά: διαλέγουν χαρωπές μελωδίες και απλή γλώσσα για να διηγηθούν τα πιο τρομερά ανθρώπινα πεπρωμένα. Και μέσα από τον τραγικωμικό τρόπο με τον οποίο αποδίδουν την αμαρτία, το μίσος, την αρρώστια, τον έρωτα, τον θάνατο και την παράνοια έχουν αποκτήσει αμέτρητους οπαδούς. Αν υπήρχε ένας όρος για να τους χαρακτηρίσει, αυτός ίσως να ήταν «καμπαρέ των αθίγγανων» ή κάτι παρόμοιο.
Το Woyzeck & Τhe Tiger Lillies περιέχει το soundtrack της ομώνυμης παράστασης, η οποία παίχτηκε στο Museumsquartier της Βιέννης το φθινόπωρο. Στην ηχογράφηση των 12 συνθέσεων συνέβαλε ο Christian Kolonovits και μια δεκαμελής ορχήστρα χάλκινων πνευστών, προσδίδοντας έτσι στο άλμπουμ τον δραματικό χαρακτήρα του όσο καλύτερα μπορούσε να μεταφερθεί από τη σκηνή. Φυσικά οι Tiger Lillies είναι ένα σύνολο κατά βάση θεατρικό, οπότε τα μουσικά κομμάτια είναι αναπόσπαστα από τις παραστάσεις που ντύνουν την αφήγηση και συνήθως δεν στέκουν μόνα τους εκτός πλαισίου.
Μπορεί τα καλύτερά τους να έχουν ήδη γραφτεί, ωστόσο οι Lillies διατηρούν ακόμα τη θαυμαστή ιδιότητα να μεταφέρουν τους ακροατές των δίσκων τους –και όχι μόνο τους θεατές των παραστάσεών τους– στο ακριβές σκηνικό και χωροχρόνο όπου έχουν τοποθετήσει τους ήρωές τους. Έτσι κι εδώ, το πρωτοεμφανιζόμενο τότε –και γερμανικής εφεύρεσης– όργανο, το ακορντεόν, μας γυρίζει δύο αιώνες πίσω, σε βρώμικους πλακόστρωτους πεζοδρόμους, όπου ο πλούτος και η εξαθλίωση βρίσκονται αντικριστά και η φτώχεια ταυτίζεται με την έλλειψη ηθικής.
Πιο δυνατές στιγμές του δίσκου τα “Stab Myself”, “First Stone” και “Bunch Of Whores”.
{youtube}oOfxTww0HdY{/youtube}
