Πρώτα οι συστάσεις: Βαρύ σούπερ γκρουπ από τις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, με τα ονόματα των μελών του να εκπροσωπούν σημαντικά οχήματα του σκληρού ήχου. Ο Audun Stengel από τους Apoptygma Berzerk στις κιθάρες, ο Tim Skold από τους Marilyn Manson και KMFDM στο μπάσο, ο Hans Erik Dyvik Husby από τους Turbonegro στα φωνητικά, ο David Husvik από τους Extol στα ντραμς και ο Anders Odden από τους Satyricon στις άλλες κιθάρες. Ο κατάλογος των συγκροτημάτων στα οποία έχουν συμμετάσχει οι παραπάνω είναι αρκετά πιο μεγάλος, οπότε με ευκολία μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι –τουλάχιστον– ψημένοι στο μουσικό σανίδι. Και, πηγαίνοντας παραπέρα, ότι όλοι τους είναι σημαντικά μέλη της επιμέρους κουλτούρας που πρεσβεύουν οι μπάντες τους.
Τώρα βέβαια το θέμα είναι ότι ηχητικά όλοι τους ανήκουν στο «σκληρό» φάσμα του ήχου, αλλά υπάρχουν κάποια ιντριγκαδόρικα χάσματα ανάμεσά τους. Οι πανκ π.χ. στρόβιλοι των Turbonegro απέχουν πολύ από τη θεατρικότητα των Marilyn Manson και την ελαφρότητα των Apoptygma Berzerk. Και το ακόμα πιο προκλητικό στοιχείο στους Doctor Midnight & The Mercy Cult είναι ότι υπόσχονται κάτι το διαφορετικό. Αυτό το διαφορετικό μπορεί σε τέτοιες περιπτώσεις να επιτευχθεί συνδυάζοντας τις ποικίλες καταβολές των μελών ή προσπερνώντας τις με διερευνητική διάθεση.
Στο I Declare: Treason, οι Doctor Midnight & The Mercy Cult κάνουν κυρίως το δεύτερο. Κακά τα ψέματα, για να μπλέξεις τα διαφορετικά ιδιώματα πρέπει να είσαι ή πολύ ικανός ή πολύ τυχερός. Και επειδή μιλάμε για ανθρώπους που τις κινήσεις τους τις υπολογίζουν συνεχώς, εδώ επιλέγουν να κάνουν λίγο-πολύ την πλάκα τους: μαζεύτηκαν, έπαιξαν τις ιδέες τους, αντιλήφθηκαν ότι περνούν καλά και είπαν το «ναι» για ένα ακόμα project. Από τη διασκέδαση μέχρι την αξιόλογη μουσική κατάθεση υπάρχει όμως πάλι χάσμα, και τώρα είναι τεράστιο. Αν και παίρνουν μπόλικη φόρα για να το υπερπηδήσουν, οι πέντε μουσικοί δεν φτάνουν στην άλλη πλευρά.
Το σούπερ γκρουπ πάσχει λοιπόν από τη διαφορά στις εκφράσεις. Ο Husby είναι πολύ «καμένος» για να ενταχθεί στη λογική όλων των υπόλοιπων οργάνων, ενώ την ίδια ώρα αυτά προσπαθούν να ξεφύγουν από την κεκτημένη εμμονή τους. Οι ήχοι από τους ενισχυτές και τα τύμπανα δεν διαφοροποιούνται ανάμεσα στα κομμάτια και μοιάζουν να στέκονται μαγκωμένα –λες και τα κρατάει πίσω η λογική και ο καθωσπρεπισμός. Η παραγωγή επίσης είναι τυπικά σκανδιναβική για το metal: είναι δηλαδή καλή ηχητικά, ο επαγγελματισμός περισσεύει, αλλά παραμένει άτολμη στην ουσία της. Και εν τέλει όλα τα κομμάτια, αν και μελωδικά ή ρυθμικά παρουσιάζουν καλές στιγμές, φαίνονται να τρεκλίζουν από την αναποφασιστικότητα της μπάντας.
Για να γίνει περισσότερο αντιληπτό: οι Doctor Midnight & The Mercy Cult σίγουρα είναι τρομερά διασκεδαστικοί επί σκηνής, αφού εκεί τα δεδομένα λειτουργούν απλοποιητικά για όποια μπάντα δεν ενδιαφέρεται για στολίδια. Στο συγκεκριμένο ηχογράφημα όμως η αίγλη τους σβήνει γρήγορα και δεν αφήνουν πίσω τίποτα. Όσα λένε, έχουν ειπωθεί στο παρελθόν με πολύ καλύτερο τρόπο. Και οι πολλές επαναλήψεις, ιδίως οι μανιέρες, καταντούν βαρετές.
