Μία από τις σημαίνουσες μορφές του αμερικάνικου alternative, σε τραγούδια που περιστρέφονται γύρω από την ακουστική του κιθάρα. Τέτοιες απόπειρες είναι τρομερά συνηθισμένες πλέον: μόνο μέσα στη χρονιά που διανύουμε έχουν παρουσιαστεί τρεις τέτοιες περιπτώσεις, με αντιπροσωπευτικές προσεγγίσεις και διαφορετικά αποτελέσματα. Ο Eddie Vedder έπαιξε τραγούδια με ένα γιουκαλίλι, επενδύοντας στον ρομαντισμό και στη γοητεία της φωνής και του παρουσιαστικού του. Ο Thurston Moore επένδυσε στον Beck και κυκλοφόρησε έναν δίσκο με ωραίες τραγουδιστικές μονάδες, άνευρο όμως και άτολμο στο σύνολό του. Και τώρα, η σειρά του J Mascis.
Το Several Shades Of Why είναι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της τραγουδοποιίας του καλλιτέχνη. Όλα τα τραγούδια αναδύουν το άρωμα των Dinosaur Jr., δεν πρόκειται όμως για κάποια αδυναμία μα για ένα φυσικό φαινόμενο: τα τραγούδια ενός ηγέτη αντιστοιχούν στα προϊόντα του σπουδαίου οχήματός του. Εδώ αποδεικνύεται λοιπόν η μελωδική μοναδικότητα του J Mascis. Τα τραγούδια αυτά μόνο ο ασπρομάλλης μπορούσε να τα γράψει, ακριβώς γιατί ανήκει στην κάστα των τραγουδοποιών που κατέχουν το δικό τους συνθετικό ιδίωμα.
Με άλλα λόγια, στο Several Shades Of Why ο J Mascis δεν επενδύει σε τρικ, μα στον ίδιο του τον εαυτό. Δεν χρειάζεται έτσι ούτε περίεργα όργανα, ούτε τεχνικές παραγωγής για να κάνει τα τραγούδια του να λάμψουν. Αυτή είναι άλλωστε και η ουσία της λιτής μορφής έκφρασης που –για ευκολία– συγκαταλέγεται στο folk rock: η μελωδία και οι στίχοι βρίσκονται στο προσκήνιο και απαιτείται μόνο η δική τους δύναμη για να απογειώσουν το αποτέλεσμα.
Άλλη μια σημαντική πλευρά της ομορφιάς του Several Shades Of Why είναι οι άνθρωποι οι οποίοι συμμετέχουν. Αξίζει η αναφορά: Kurt Vile, Sophie Trudeau, Ben Bridwell, Kevin Drew, Pall Jenkins, Suzan Thorpe. Μιλάμε δηλαδή για μια all-star ομάδα του ευρύτερου alternative τοπίου της Αμερικής. Όλοι αυτοί δεν συγκεντρώθηκαν στον δίσκο για να βοηθήσουν τον J Mascis με στολίδια και με τη βαρύνουσα σημασία του ονόματός τους. Είναι απλά μέλη μιας μπάντας που προσκυνούν το συνθετικό μεγαλείο του κεντρικού καλλιτέχνη.
Προφανώς, σε τέτοιες απόπειρες πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να δημιουργηθούν «κοιλιές» στο αποτέλεσμα. Αλλά η διάρθρωση, η αλληλουχία των τραγουδιών και η σωστή διάρκεια ολόκληρου του άλμπουμ (41 λεπτά) ελαχιστοποιούν τον κίνδυνο, ξεπερνώντας τους σκοπέλους. Το ομώνυμο “Several Shades Of Why”, το “Is It Done” και η τετράδα που κλείνει τον δίσκο είναι υπέροχα τραγούδια, τα οποία πηγάζουν από την ώριμη ευαισθησία ενός ανθρώπου που λάτρεψε τις ηλεκτρικές κιθάρες. Τα λόγια είναι απλά, η φωνή κατασταλαγμένη και η μουσική βαθιά.
Μετά από απανωτές ακροάσεις, το συμπέρασμά μου είναι ότι το Several Shades Of Why συγκαταλέγεται στους καλύτερους προσωπικούς δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει «ιερά τέρατα» του παρελθόντος. Αυτός ο δίσκος δεν είναι folk rock, ούτε και είναι συνονθύλευμα σκόρπιων αναζητήσεων εν καιρώ τραγουδιστικής ύφεσης ενός καλλιτέχνη. Πρόκειται για έναν αυτούσιο και πανέμορφο J Mascis δίσκο.
