Οφείλω να ομολογήσω ότι μερικές φορές, ειδικά όταν πρόκειται για γυναικείες μπάντες, μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα από μια πολύ γνωστή ταινία –από τον παλιό κακό ελληνικό κινηματογράφο– όπου η ξανθομαλλούσα Ζωή Λάσκαρη με μίνι φούστα και κιθάρα τραγουδά το μοδέρνο για την εποχή (1967) “Grazy Girl” και οι υπόλοιπες διακοσμητικές κουκλίτσες που την πλαισιώνουν, προσποιούνται ότι παίζουν.
Η γραφική αυτή εικόνα, πάντως, διαλύεται πολύ γρήγορα όταν κανείς σκεφθεί ότι έχουν περάσει από τον χώρο του ροκ και της ποπ γυναικείες μπάντες (αλλά και γυναίκες μουσικοί), οι οποίες έχουν γράψει τη δική τους ιστορία μέσα στα χρόνια. Η Nico, η Patti Smith, η PJ Harvey, οι Slits, οι Raincoats, οι L7, οι Sleater-Kinney... Σ’ αυτόν τον κατάλογο ξεκινούν –με τη φιλοδοξία να προστεθούν κάποτε– κι όλες εκείνες οι επίδοξες πανκ λολίτες που εμφανίζονται κατά καιρούς, αλλά συχνά καταλήγουν να διαγράφουν την πορεία διάττοντα αστέρα.
Οι Agent Ribbons, με καταγωγή από το Σακραμέντο και με πρόσφατη βάση το Τέξας, δηλώνουν ότι είναι μια ρομαντική «λέσχη» μετα-φεμινιστικής ονειροπόλησης, η οποία προσπαθεί να βρει τη θέση της στην παρούσα καθημερινότητα. Τα «υλικά» τους για τούτο τον σκοπό είναι η μουσική, η θεατρικότητα, η επιθετικότητα, το ελαφρώς εκκεντρικό ντύσιμο και η αίσθηση του χιούμορ. Επηρεασμένες λοιπόν από την ελαφρότητα της ποπ των 1960s αλλά και την κυνικότητα του ποπ φεμινισμού, τα κορίτσια μπήκαν στο στούντιο για την ηχογράφηση του δεύτερου άλμπουμ τους.
Κιθάρες, τύμπανα, βιολιά και ακορντεόν σφιχταγκαλιάζονται ντελικάτα γύρω από την επιτηδευμένα βαριεστημένη φωνή της Natalie Gordon, η οποία συχνά περισσότερο μοιάζει να απαγγέλλει παρά να τραγουδά, κινούμενη αυστηρά μέσα στο «ροκίζον» τρίπτυχο σαρκασμός/ανία/επιθετικότητα. Ραγισμένες κοριτσίστικες καρδιές κλεισμένες σε συχνά απλοϊκούς στίχους, υπόγειες δραματικές εντάσεις και εύληπτες συμπαθητικές μελωδίες που ρέουν χωρίς να σκοντάφτουν, απλές φόρμες και χορωδιακά φωνητικά, μικρές στάσεις στη ρετρό θεατρικότητα των παρισινών καμπαρέ αλλά και μια γεύση από τσέχικη πόλκα, βασικές garage συγχορδίες και ναΐφ ποπ μπαλάντες όπου υποβόσκει μπόλικη μελαγχολία.
Το Chateau Crone των Agent Ribbons είναι ένα άλμπουμ που ακούγεται εύκολα και ίσως αδιάφορα από ένα σημείο και μετά, αφού μοιάζει απλώς να ανακυκλώνει μουσικές επιρροές δημιουργώντας ένα (ομολογουμένως ευχάριστο) νοσταλγικό μουσικό παζλ, χωρίς όμως να φέρνει κάτι φρέσκο στο τραπέζι, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της μπάντας.
Ωραία λοιπόν τα μουσικά παντρολογήματα και η μπαρόκ ποπ/ροκ ταμπέλα που έβαλαν οι κριτικοί στις Agent Ribbons, αλλά τα κορίτσια, εκτός από την αδιαμφισβήτητη ικανότητά τους να φτιάχνουν χαριτωμένα εύπεπτα τραγούδια που θα γοητεύσουν (ενδεχομένως) την indie κοινότητα, δεν δείχνουν να διαθέτουν –προς το παρόν– εκείνη την ιδιαίτερη δυναμική, εκείνη την πνοή που χρειάζονται για να ξεχωρίσουν από τον σωρό.
