Είναι καλό να συζητιέται ένας δίσκος. Δημιουργεί ντόρο, κάνει τον κόσμο να ανυπομονεί να ακούσει τα κομμάτια του και σίγουρα δίνει στον εκάστοτε καλλιτέχνη μια ώθηση δημοτικότητας. Όταν όμως υπάρχει έντονο παρασκήνιο, παραφιλολογία, θεωρίες συνομωσίας και διάφορα παρεμφερή «όμορφα», τότε τείνει να τραβάει την προσοχή από το μουσικό περιεχόμενο και να ωθεί τους ακροατές στο κουτσομπολιό της υπόθεσης.
Κάτι τέτοιο συνέβη και με το Lasers του Lupe Fiasco από το Σικάγο, ο οποίος είχε μέχρι τώρα στο ενεργητικό του δύο δίσκους-παραδείγματα προς μίμηση για τον επίδοξο σύγχρονο ράπερ. Λίγοι hip hop καλλιτέχνες συγκεντρώσανε μάλιστα σε τέτοιον βαθμό την προσοχή των φίλων της μαύρης μουσικής στην προηγούμενη δεκαετία. Κι αυτό γιατί, στον συγκεκριμένο χώρο, δεν συναντάς συχνά καλλιτέχνες με τέτοια άνεση στο ραπάρισμα, στίχους οι οποίοι γινόντουσαν αντικείμενο ανάλυσης σε forums και blogs λόγω της πολυπλοκότητάς τους, αλλά κι ένα εξαιρετικό γούστο στην επιλογή των instrumentals που έντυναν τα κομμάτια του.
Σε αυτό εδώ το άλμπουμ όμως τα πράγματα δεν κύλησαν τόσο ρόδινα. Από τη μια η δισκογραφική του Lupe, η Atlantic, η οποία καθυστερούσε τον δίσκο αφήνοντάς τον για μήνες χωρίς επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας. Τελικά το Lasers κατέληξε στα ράφια των δισκοπωλείων περισσότερο λόγω μιας διαδικτυακής αίτησης από τους οπαδούς του Lupe –η οποία συγκέντρωσε πάνω από 30.000 υπογραφές– παρά στην ευαισθητοποίηση του ίδιου του label. Σαν να μην έφτανε δε αυτό, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι πίεσε τον καλλιτέχνη να κινηθεί σε μια πιο mainstream κατεύθυνση, ώστε να «αγγίξει» τους καταλόγους επιτυχιών. Από την άλλη, φταίνει και οι λανθασμένες επιλογές του ίδιου του Lupe. Ο οποίος απέρριψε κάποιες συνθέσεις που του είχαν προταθεί, δυο εκ των οποίων κατέληξαν στον B.o.B. και έγιναν τα “Nothin’ On You” και “Airplanes”. Δύο δηλαδή από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της περσινής χρονιάς.
Ας δούμε όμως τι περιέχεται τελικά εδώ. Υπάρχουν τριών ειδών τραγούδια στο Lasers: τα όντως πετυχημένα, αυτά που κυμαίνονται σε μια μέτρια κατάσταση και τα υπόλοιπα, όσα απλά κατηγοριοποιούνται ως ατυχή πειράματα. Το single “Words I Never Said” με την, πολυχρησιμοποιημένη σε feats τελευταία, Skylar Grey, είναι ένα πραγματικά φρέσκο άκουσμα: τα ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια μπλέκουν πολύ όμορφα με τα επιθετικά drums, ενώ κι ο Lupe έχει «καθίσει» πολύ καλά σαν MC. Τοποθετείται έτσι με άνεση στην πρώτη κατηγορία, μαζί με το εμπνευσμένο από τον ήχο του Dr. Dre “Coming Up”, το “All Black Everything” με στίχους και ήχους που παραπέμπουν σε πιο παραδοσιακούς (hip hop) δρόμους, καθώς και το μελωδικό “Never Forget You” –με τον John Legend σε μια ακόμα εξαιρετική συμμετοχή σε κομμάτι άλλου καλλιτέχνη.
Για κάθε ένα από τα παραπάνω όμως βρίσκουμε άλλα τόσα από τις έτερες δύο κατηγορίες. Για λιγότερο σημαντικούς ράπερς, τραγούδια όπως τα “Till I Get There” και “Beautiful Lasers (2Ways)” θα αποτελούσαν σημαντικές προσθήκες στους δίσκους τους. Ο Lupe όμως μοιάζει να ασφυκτιά μέσα σε αυτά, κάνοντας εμφανές πως δεν συνυπάρχει άνετα με μουσικές συνθέσεις οι οποίες ούτε του ταιριάζουν και –αν κρίνουμε από όλη την παραφιλολογία που συνόδεψε τον δίσκο– ούτε του αρέσουν κιόλας. Όσο για τραγούδια σαν τα “I Don't Wanna Care Right Now” και “State Run Radio”, αυτά αποτελούν αποτυχημένες προσπάθειες που απλά δεν θα έπρεπε να είχαν συμπεριληφθεί στο τελικό αποτέλεσμα.
Εμπορικά βέβαια, δεν υπάρχει αμφιβολία πως το Lasers θα πάει καλά. Άλλωστε την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του «προσγειώθηκε» στο #1 των αμερικάνικων charts. Όμως κοιτώντας το σφαιρικά, θα προσφέρει τελικά λίγα στη συνολική πορεία του Lupe Fiascο. Μπορεί μεν να ανοίγει το παράθυρο σε ένα πιο κιθαριστικό κοινό με κομμάτια σαν το “The Show Goes On” (όπου σαμπλάρει Modest Mouse), αλλά πολύ φοβάμαι πως θα χάσει ένα μέρος από τους οπαδούς που τον ακολουθούν από την πρώτη μέρα της καριέρας του. Το ταλέντο του σαφώς και δεν έχει ξοφλήσει, ωστόσο εδώ έχουμε με βεβαιότητα το πρώτο του δισκογραφικό στραβοπάτημα.
{youtube}22l1sf5JZD0{/youtube}
