Αλήθεια αγαπητέ ακροατή/αναγνώστη, εσύ τι περίμενες από τους Vaccines; Είχες υψηλές προσδοκίες από το πρώτο άλμπουμ των τεσσάρων Βρετανών; Πίστεψες –έστω και για μια στιγμή– πως το hype αυτή τη φορά θα είναι αληθινό; Συνετέλεσε σε κάτι τέτοιο η επιτυχία του κολλητικού πρώιμου single “Post Break Up Sex”, το οποίο αν μη τι άλλο ήχησε με μελαγχολική brit pop απλότητα στα αυτιά σου; Ή μήπως λόγω της μετα-πανκ γηπεδικής δυναμικής του “Wreckin' Bar (Ra Ra Ra)”, το οποίο σου τσίγκλησε την περιέργεια για το τι εστί η νέα Λονδρέζικη μπάντα, νόμισες πως θα έχεις να κάνεις με το ντεμπούτο της χρονιάς; Ίσως ακόμη φαντάστηκες κι ένα νέο 10/10 από το «έγκυρο» (εδώ γελάνε) ΝΜΕ; Λοιπόν, What Did You Expect From The Vaccines?
Όποια και να είναι η αρχική εντύπωση του καθενός, μοναχά η ενδελεχής ακρόαση ολόκληρου του δίσκου, πέρα από προσδοκίες και προκαταλήψεις, μπορεί να αποδώσει την αληθινή αξία ενός πρωτοεμφανιζόμενου συγκροτήματος. Οι Vaccines είχαν την τύχη/ατυχία να περιέλθουν στο ανεξάντλητο βρετανικό hype machine και να δουν έτσι την κυκλοφορία του ντεμπούτο τους να θεωρείται μία από τις σημαντικότερες της χρονιάς –άσχετα με το αν το επεδίωξαν ή το άξιζαν. Και για να βάλουμε νωρίς τέλος στα πολλά ερωτηματικά και τις εικασίες, όχι, δεν είναι οι Vaccines το νέο μεγάλο γκρουπ της εποχής μας, το next best thing που όλα τα indie-boys περιμένουν από Ιγγλετέρα πλευρά. Μήτε είναι το αυτοαναφορικό τους δισκάκι η αλμπουμάρα που κάποιοι θα υποστηρίξουν πως αποτελεί.
Στην ουσία, έχουμε να κάνουμε με μια αμιγώς λαϊκή μπάντα, με τραγούδια φτιαγμένα να συνοδεύουν κατά συρροή μπυρο-καταχρήσεις σε τοπικές παμπ μετά Premier League ματσακίων και τα συναφή. Η παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας καθόλη τη διάρκεια του δίσκου δεν βοηθάει –λίγο από post punk και δόσεις από new wave ριγμένα στο blender της brit-pop και το αποτέλεσμα ένας νερόβραστος ψευδο-εναλλακτικός χυλός με γεύση όχι αποκρουστική, αλλά δυστυχώς αδιάφορη. Στο μισάωρο που διαρκεί το δισκάκι, η μουσική που εμπεριέχεται ποτέ δεν προκαλεί, ποτέ δεν συναρπάζει, ποτέ δεν ενθουσιάζει.
Ως αντίλογος μπορεί να ειπωθεί πως, αντίστοιχα, το What Did You Expect From The Vaccines? ποτέ δεν βυθίζεται στην άβυσσο της απόλυτης ανεπάρκειας. Κάτι η συμπαθητική χροιά της φωνής του Justin Young, κάτι η ηχητική συνοχή και συνέχεια, κάτι το πικρό στιχουργικό χιούμορ και μια περιρρέουσα μελαγχολία που στριφογυρίζει ακόμα και πάνω από τις πιο uptempo στιγμές, όλα αυτά μαζί δρουν σαν μια σωσίβια λέμβος για τους Vaccines. Τραγούδια έτσι σαν το “All In White” ή το “Family Friend” δείχνουν να ταιριάζουν καλύτερα στο ύφος της μπάντας, με τον mid-tempo ρυθμό και τη μεγαλύτερη του τετραλέπτου διάρκεια να προσμετρούνται θετικά. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των (ως επί των πλείστων) δίλεπτων, βραχύβιων και αναξιομνημόνευτων τραγουδιών, τα οποία αποτελούν το σύνολο του υπόλοιπου άλμπουμ.
Μένει να παρακολουθήσουμε τους Vaccines ζωντανά στο φετινό Ejekt για να αποκτήσουμε ιδίοις όμμασι άποψη για τις πραγματικές ικανότητές τους και τα περιθώρια εξέλιξής τους πέρα από εφήμερα hype. Αν και προσωπικά δεν θα στοιχημάτιζα υπέρ της ύπαρξης μεγάλων αποθεμάτων ταλέντου, τα οποία περιμένουν να ξεδιπλωθούν στις μετέπειτα δουλειές τους, θα κρατήσω πάντως μία πισινή για μια μελλοντική επανεξέταση του ζητήματος Vaccines.
