Παραδοχή: γουστάρω τρελά τους Mastodon...
Δεν φαντάζεστε πόσο υπερ-δισκάρα θεωρώ το Crack The Skye. Αυτό το εκκωφαντικό μείγμα χαοτικής ενέργειας και εκτελεστικής δεινότητας, που –αν και θεματολογικά ασύνδετο– αποδεικνύεται τελικά τόσο γοητευτικό μες στην ακατάσχετη φλυαρία του. Και τόσο ανυπέρβλητο, μουσικά μιλώντας. Χάρη σ’ αυτό, τα τέσσερα Μαστόδοντα βρίσκονται σε ένα προσωπικό βάθρο όπου ελάχιστες μπάντες κατοικούν.
Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι, με την ανακοίνωση κιόλας του Live At The Aragon, έσπευσα να παραγγείλω την ειδική έκδοση από το επίσημο site, έχοντας την καλύτερη των εντυπώσεων από τις αντίστοιχες deluxe και royal εκδόσεις του Crack The Skye. Οποία απογοήτευση, όμως... Γιατί αυτό που στην ουσία απέκτησα είναι η κλασική πλαστική θήκη με τα μπόνους (κιθαριστικές πένες κτλ.) αραδιασμένα ξέχωρα μέσα στο πακέτο αλληλογραφίας. Την αρχική μου –σχετική– απογοήτευση ακολούθησε ωστόσο μια άλλη –ουσιαστική– με την τοποθέτηση του άλμπουμ στο στερεoφωνικό.
Έχοντας παρακολουθήσει τρεις φορές ζωντανά τους Mastodon, όσο κι αν με ενθουσιάζει η επί σκηνής παρουσία τους, διέκρινα σταθερά μια αδυναμία στην ικανότητα των μελών τους να μεταφέρουν με ακρίβεια την τριπλή τους φωνητική επίθεση, στον βαθμό που το καταφέρνουν στο στούντιο. Συνήθως, οι πιο μελωδικοί τους βοκαλισμοί χάνονται στα live, υποσκάπτοντας έτσι το συνολικό αποτέλεσμα μιας ζωντανής τους εμφάνισης. Αυτό ακριβώς είναι και το μεγαλύτερο μείον της εν λόγω κυκλοφορίας, όσον αφορά στο κομμάτι του CD. Κατά τα άλλα η μπάντα ακούγεται άψογα δεμένη και οι συνθέσεις του Crack The Skye (το οποίο και παρουσιάζεται εδώ στην ολότητά του, συν πέντε επιπλέον τραγούδια στο τέλος, ένα εκ των οποίων διασκευή στο “Bit” των Melvins) εντυπωσιάζουν ξανά, διαθέτοντας μάλιστα μια επιπλέον ωμότητα.
Το DVD, τώρα, έχει δύο σημαντικές συνισταμένες στις οποίες αξίζει να αναφερθώ. Ως δεύτερη βάζω το μίνι-φιλμ που συντροφεύει τις συναυλίες της μπάντας με πλήθος από συμβολισμούς και οπτικά εφέ, μέσω των οποίων οπτικοποιείται ο αρκετά περίπλοκος θεματικός πυρήνας του Crack The Skye. Πρώτη όμως και σημαντικότερη, είναι η ίδια η συναυλία στο Aragon Ballroom του Σικάγο (Οκτώβριος 2009). Υπέροχος χώρος, κατάμεστος από φίλους της μπάντας και παρουσιαζόμενος με γεμάτα πλάνα, τα οποία δίνουν μια πολύ καλή οπτική αλλά και αίσθηση του βάθους. Πάνω στη σκηνή, οι τέσσερις αγέρωχοι Mastodon δείχνουν να αποδίδουν με άνεση το πολύπλοκο υλικό του τελευταίου τους δίσκου, όχι όμως με εκείνη την πρωτόγονη ενέργεια που παλιότερα εξέπεμπαν. Ίσως να φταίει το γεγονός πως το υλικό που αποφάσισαν να παρουσιάσουν είναι (στην πλειοψηφία του) περισσότερο εγκεφαλικό παρά ενστικτώδες, όπως για παράδειγμα τα τραγούδια του Blood Mountain. Κάτι που φαίνεται πιο ξεκάθαρα όταν το συγκρότημα επιστρέφει στα παλιότερα τραγούδια του για το κλείσιμο της συναυλίας: εκεί αφηνιάζει. Σκηνοθετικά πάλι, αν και το σύνολο των λήψεων καλύπτει παραπάνω από ικανοποιητικά το τι συμβαίνει στη σκηνή, λείπει το νεύρο από την κινηματογράφηση. Μάλιστα, αδικείται καταφανώς ο θηριώδης περκασιονίστας Brann Dailor από τη γωνία της κάμερας που τον έχει αναλάβει.
Οπότε, πού τοποθετεί έναν φανατικός οπαδός των Mastodon το Live At The Aragon; Σίγουρα δεν αποτελεί μικρό πράγμα να παρακολουθείς αυτά τα τραγούδια να λαμβάνουν σάρκα και οστά πάνω στη σκηνή από αυτούς τους μουσικούς. Ούτε και μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος από την εξέλιξη της συναυλίας. Κακά τα ψέματα, εξαιρώντας τα φωνητικά, αποδεικνύεται αψεγάδιαστη σε όλους τους τομείς. Κάτι όμως αυτή η φωνητική «αναπηρία», κάτι τα ελλείμματα της σκηνοθεσίας, φτάνουμε να έχουμε στα χέρια μας μια ευχάριστη απλώς συμπληρωματική κυκλοφορία των στούντιο άλμπουμ και όχι ένα απόλυτο live. Όπως και να έχει, πάντως, θα σβήσει λίγο τη δίψα των μυριάδων φίλων των Μαστόδοντων ενόψει του ήδη ανακοινωθέντος νέου τους πονήματος.
