Αυτό που έχουν ηχογραφήσει στο Hardcore Will Never Die But You Will οι Mogwai, είναι το παλιό καλό μελωδικό shoegaze που τόσο καλά ξέρουν να παράγουν.
Ξεκινάω με τα στατιστικά: Το Hardcore Will Never Die But You Will αποτελεί το έβδομο άλμπουμ των Mogwai, περιέχει δέκα ολοκαίνουργιες συνθέσεις και η διάρκειά του είναι 53:08 λεπτά της ώρας. Η δε παραγωγή ανήκει στον Paul Savage, ο οποίος επιστρέφει πίσω από την κονσόλα για πρώτη φορά μετά το ντεμπούτο της μπάντας. Όσον αφορά στην ονομασία, διερωτήθηκα βλέποντας τον τίτλο κατά πόσο hardcore θα ήταν το περιεχόμενο του άλμπουμ. Για καλή πάντως τύχη των απανταχού φίλων της σκοτσέζικης post rock αρμάδας, το ηχητικό του μεδούλι σε τίποτα δεν θυμίζει απέθαντες σκληροπυρηνικές καταστάσεις. Στόχος των Mogwai υπήρξε ο εύκολος εντυπωσιασμός που μια τέτοια ψευδοπροκλητική έκφραση μπορεί να προκαλέσει –πάντα βέβαια σε συνδυασμό με την αναγγελία του αναπόφευκτου, σε πρώτο πρόσωπο. Παρόλα αυτά, δηλώνω πως το μακάβριο χιούμορ της φράσης με κέρδισε...
Αυτό που έχουν ηχογραφήσει στο Hardcore Will Never Die But You Will οι Mogwai, είναι το παλιό καλό μελωδικό shoegaze που τόσο καλά ξέρουν να παράγουν πάνω από μία δεκαετία τώρα. Όμως, αντίθετα με δίσκους όπως το Mr. Beast λόγου χάρη –το οποίο κυνηγούσε ατέρμονα την ουρά του– εμφανίζονται εδώ διακατεχόμενοι από μια δημιουργική πνοή που δεν αφήνει τις συνθέσεις τους να βαλτώνουν σε μονοδιάστατες αναπτύξεις. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το ντουέτο των “Mexican Grand Prix” και “Rano Pano”, δύο από τις πιο απολαυστικές στιγμές όχι μόνο του δίσκου, αλλά και ολάκερης της δισκογραφίας τους. Ερχόμενα μετά την εξαίσια εισαγωγή του “White Noise”, τα δύο αυτά δυναμικά κομψοτεχνήματα προσφέρουν ένα αψεγάδιαστο ηχητικό δεκάλεπτο, που εκκινεί με μια Ραδιοκεφαλική λούπα κατακλυζόμενη από παλλόμενα μπάσα και ρετρό φωτεινά πλήκτρα (σε συνδυασμό με απόκρυφα μιξαρισμένα φωνητικά και με μπόλικα κρουστοειδή γεμίσματα), για να γκαζώσει στη συνέχεια με τόνους παραμόρφωσης σε μπάσα και κιθάρες και με πλήκτρα-δροσοσταλίδες.
Τέτοια επίδειξη συνθετικής ικανότητας, ηχητικής αρμονίας και εκτελεστικής διαύγειας δεν συναντάται συχνά. Για να μη μιλήσω για τον heavy rock ογκόλιθο του “San Pedro” λίγο παρακάτω: με είχε να χτυπιέμαι μπροστά στον υπολογιστή γράφοντας τούτες τις αράδες στο δέκατο στη σειρά repeat. Ή για το πιασάρικο “George Square Thatcher Death Party” με την κατάμαυρη και αιματηρή χιουμοριστική διάθεση του τίτλου να επεκτείνεται και στη σύνθεση αυτή καθεαυτή –δεύτερη συνολικά στον δίσκο με φωνητικά... Μπορεί το vocoder στα τελευταία να μην συγκαταλέγεται στις συμπάθειές μου, αλλά όπου επιλέγουν να το χρησιμοποιήσουν οι Mogwai το κάνουν με μέτρο και με αξιοπρόσεκτη μαεστρία, καθιστώντας το αναπόσπαστο κομμάτι των συνθέσεών τους. Όπως άλλωστε και όλα τα συστατικά τα οποία συναντάμε στον φετινό τους δίσκο: τίποτα δεν ακούγεται παράταιρο ή περιττό.
Αντίστοιχα βέβαια, να τονιστεί πως τίποτα δεν ηχεί και καινούργιο ή δραστικά νεωτεριστικό. Είναι η ίδια παλιά μηχανή κάτω από το καπό που «τρέχει» τους Mogwai στη νέα αυτή δεκαετία, αλλά είναι πιο καλολαδωμένη από ποτέ και βρυχάται απειλητικά την αλήθειά τους σε παλιά και νέα αυτιά. Ίσως αυτό να είναι και το νόημα του (εν μέρει) χλευαστικού τίτλου. Να παραμένεις πιστός στις ρίζες σου και να εξελίσσεσαι στο δικό σου ξεχωριστό σύμπαν, είναι όντως μια σκληροπυρηνική αλήθεια που δεν δύναται να σβήσει κάτω από τα σημάδια των καιρών. Και λάμπει στο Hardcore Will Never Die But You Will με τον τρόπο ενός τραχιού διαμαντιού, αποκαλυπτόμενη περιοδικά, στις εναλλαγές των πιο καθάριων επιφανειών του άλμπουμ με τις πιο θαμπές. Δημιουργώντας την εντύπωση ενός ολοκληρωμένου μουσικού έργου, το οποίο φτάνει στη σπουδαιότητα παρότι δεν καινοτομεί.
Δεν είναι αμελητέο κατόρθωμα να παράγεις τέτοιους δίσκους 16 χρόνια μετά το ξεκίνημά σου, βρίσκοντας τον τρόπο να παραμείνεις επίκαιρος ενώ στέκεις μακριά από τα διάφορα trends που κατά καιρούς επικρατούν στο μουσικό τοπίο. Οι Mogwai μας δίνουν ένα άλμπουμ προοριζόμενο να ακούγεται μοναχικά μεν, πολύ δυνατά δε. Ένα ηχητικό τοπίο γεμάτο κορυφογραμμές...
