Hurts - Happiness

To Happiness κατόρθωσε, με ελάχιστη προσπάθεια, να γίνει ένα από τα πιο συζητημένα άλμπουμ του 2010: από τη στιγμή που το single “Wonderful Life” πρωτακούστηκε στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, αυτόματα κατέστη δημοφιλές σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται για ένα κομμάτι το οποίο μπορεί να ακουστεί από τον μέσο ακροατή, πραγματικά οποιονδήποτε, οποιουδήποτε μουσικού παρελθόντος, οποιασδήποτε ηλικίας και προτιμήσεων. Όσο για το 1% που θα το ακούσει χωρίς να του κολλήσει το ρεφρέν ή να τον συγκινήσουν οι στίχοι, και πάλι δεν θα το προσπεράσει. Κατ’ επέκταση, το ίδιο ισχύει για το αμέσως προηγούμενο –μα όχι εξίσου πολυπαιγμένο, τελικά– single “Better Than Love”, καθώς και για το υπόλοιπο Happiness. Και εδώ θα σταθώ διερωτώμενη αν αυτή η διαπίστωση, η οποία έκανε τους Hurts τόσο διάσημους μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, είναι τελικά κάτι το θετικό ή όχι.

Για αρχή, τι είναι οι Hurts, το δίδυμο αυτό από το Μάντσεστερ με τα γαλήνια μα και ανέκφραστα πρόσωπα; Είναι αναβίωση new wave; Είναι synthpop των 1980s; Είναι europop της δεκαετίας του 1990, με επιρροές από τα τότε boybands; Είναι οι νέοι Pet Shop Boys, τι είναι, τέλος πάντων; Η απάντηση θα περιοριστεί στο ότι είναι μπερδεμένοι. Η μουσική τους περνάει κρίση ταυτότητας, ακόμα δεν έγινε καλά-καλά γνωστή. Όλοι οι παραπάνω χαρακτηρισμοί, τους οποίους έχουν εισπράξει ο Theo Hutchcraft και ο Adam Anderson για το ντεμπούτο τους, έχουν κάποια βάση μέσα στην αντίφασή τους. Είτε έχετε λοιπόν ακούσει πως το Happiness έχει στοιχεία από Tears For Fears και Depeche Mode, είτε από Savage Garden και... Westlife, ακόμα και από George Michael, όλα είναι αλήθεια. Ακούγοντάς το μου έρχονται στο μυαλό δεκάδες ακόμα ονόματα. Θα μπορούσε άνετα να είναι soundtrack σύγχρονης νεανικής σειράς, με τις έντονες (μελο-)δραματικές στιγμές του, τις χορωδίες και τις ορχήστρες σε κρίσιμα σημεία των τραγουδιών και τους συναισθηματικούς, μα ίσως και λίγο εφηβικούς, στίχους.

Από μια άλλη οπτική, όμως, οι Hurts προσπαθούν να μας πείσουν με τα ρετρό κουρέματα και με τις κομψές ενδυματολογικές επιλογές τους –κάτι ανάμεσα στις δεκαετίες 1930 με 1960– καθώς και με την ασπρόμαυρη αισθητική που διέπει τα βιντεοκλίπ και το άλμπουμ τους, ότι είναι πολύ ψαγμένοι μουσικά και έχουν λιώσει κάθε επονομαζόμενο cult δίσκο που έχει κυκλοφορήσει (συν τους ακυκλοφόρητους). Πράγμα το οποίο δεν έχω καμία ιδέα αν ισχύει ή όχι, πάντως οι πιθανότητες τείνουν προς το δεύτερο. Μήπως επίσης η νεορομαντική εμφάνισή τους είναι εμπορικό τέχνασμα για να τραβήξει τους new wavers και τους hipsters; Το μόνο που γνωρίζουμε με σιγουριά είναι ότι το ντεμπούτο τους έχει περιορισμένη σχέση με τα εν λόγω κινήματα –ακόμα μία απόδειξη πως είναι μπερδεμένοι. Αλλά μήπως κι αυτό το μπέρδεμα αποτελεί τέχνασμα, προκειμένου να επιτευχθεί ό,τι λέγαμε στην εισαγωγή, το να μπορεί δηλαδή να τους ακούσει οποιοσδήποτε; Πάλι θα σηκώσω τα χέρια ψηλά.

Οι μελωδίες του Happiness, η εμμονή των Hurts με τα synths, καθώς και η καλή παραγωγή, αποτέλεσαν πάντως παράγοντες για να με κερδίσει το άκουσμα. Οφείλω να παραδεχτώ, όμως, ότι αυτό το τόσο ευχάριστο και αισιόδοξο πόνημα, από το εισαγωγικό “Silver Lining” ως τη μπαλάντα “The Water” η οποία το κλείνει, δεν έχει κάτι το νέο να συμβάλει στη μουσική σκηνή, κάτι που δεν έχει κάνει κάποιος άλλος νωρίτερα. Μόνο τη νεανική φρεσκάδα που το διακρίνει και τα πιασιάρικα ρεφρέν, άντε και μια συνεργασία με την Kylie Minogue στο “Devotion”. Δεν έχει καινοτομίες, ούτε είναι διαχρονικό. Το δικό τους “Wonderful Life”, για παράδειγμα, δεν συναγωνίζεται το ομώνυμο του Black, μιλώντας για διαχρονικότητα. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως οι Hurts είναι το επόμενο συγκρότημα-φούσκα και πως του χρόνου θα έχουν ξεχαστεί. Ας μείνουμε έτσι στο ότι τώρα ανακαλύπτουν τους εαυτούς και τις δυνατότητές τους και μπορεί να μας απασχολήσουν εξίσου και στο μέλλον. Άλλωστε, η επιγραφή στο εξώφυλλο του CD τους θα μπορούσε να διαβαστεί και ανάποδα: Happiness Hurts. Η αναζήτηση της ευτυχίας είναι δύσκολη και γι’ αυτό ο κόσμος χρειάζεται κάτι αισιόδοξο, που θα τον κάνει να χαμογελάσει στην πορεία.