Swedish House Mafia - Until One

Axwell: Ο αμετανόητος clubber που εξελίχθηκε γρήγορα σε ένα από τα βαρύτερα χαρτιά στην παγκόσμια ηλεκτρονική σκηνή.
Sebastian Ingrosso: Στα 27 του, η υπογραφή του και μόνο είναι ικανή να γεμίσει τα απαιτητικότερα dancefloors ανά τον κόσμο.
Steve Angello: Ο εν Αθήναις γεννημένος Ελληνο-σουηδός μάστορας των decks.
Οι τρεις τους, αποφάσισαν μέσα στο 2010 να εντάξουν τις από καιρό κοινές τους προσπάθειες υπό το οικόσημο Swedish House Mafia, όπως ελαφρά την καρδία ονόμασαν το όλο project. Και τα 24 κομμάτια του Until One, τα οποία ακούγονται σαν μια συνεχόμενη μείξη, είναι ο πρώτος καρπός αυτού.

Πρόκειται για έργα τόσο δικά τους, όσο και άλλων καλλιτεχνών, που είτε αφήνονται (σχετικά) ανέγγιχτα, είτε «μακιγιάρονται», με τους τρεις Σουηδούς να αποδίδουν το δικό τους ηχόχρωμα στο τελικό αποτέλεσμα. Η μερίδα του λέοντος πάει τελικά σε γνωστές επιτυχίες, αν και προβάλλονται νεότερες δουλειές τόσο των Swedish House Mafia ως σύνολο, όσο και ατομικά των τριών συνιστωσών. Ακόμα και οι δικές τους όμως δουλειές δεν στέκουν απείραχτες: παλαιότερές τους επιτυχίες μπαίνουν κάτω από διαφορετικό πρίσμα ή συνυπάρχουν με άλλες χορευτικές επιτυχίες σε εμπνευσμένα mash-ups. Συνιστώ εδώ την προσοχή σας στο άθροισμα του progressive house ύμνου “Tivoli” του Angello με το δικαιολογημένα υπερχρησιμοποιημένο hit “Walking On A Dream” των Empire Of The Sun.

Χορευτική λοιπόν η διάθεση στο Until One των Swedish House Mafia, με ένα σετ ξεκάθαρα εμπνευσμένο από τα ζωντανά DJ σετ των Axwell, Ingrosso & Angello, που σε πείθει για το μεγάλο ποσοστό ενέργειας το οποίο μεταβιβάζουν οι τρεις τους στο κοινό, κάθε φορά που μοιράζονται τα ίδια decks. Τα δύο αρχικά κομμάτια βρίσκονται μάλιστα εκεί για να σας προβάλουν το “Miami 2 Ibiza” και σε συνύπαρξη με τον Tinie Tempah και ως instrumental, ενώ την ίδια δουλειά κάνουν και τα δύο τελευταία –αυτήν τη φορά για τη ναυαρχίδα του δίσκου, “One”. Κομμάτι που δεν σταμάτησε να εκθειάζεται από μουσικόφιλους και που, παρά την όχι και τόσο εμπορική του κατεύθυνση, κατάφερε να εισβάλλει δυναμικά στα playlist των απανταχού clubs.

Ας πάρουμε εδώ το μέρος (“One”) για να κοιτάξουμε το σύνολο του δίσκου. Αν και το κομμάτι κρύβει πολλές αρετές και συνοψίζει με πολύ ωραίο τρόπο τη δυναμική των Swedish House Mafia, πολύ φοβάμαι ότι είναι ενδεικτικό του μεγαλύτερου βαρίδιου εδώ. Φαίνεται δηλαδή καθαρά, από την επικότητα με την οποία εμβολίασαν το άλμπουμ οι τρεις συνυπεύθυνοι, ότι τα ατομικά εγώ του καθενός υπήρξαν πολύ μεγάλα για να αφήσουν το σύνολο να αποκτήσει δικό του και διαχρονικότερο χαρακτήρα. Έτσι, το Until One σου αφήνει την ξινή αίσθηση ότι μόλις άκουσες κάποιο διαφημιστικό των live σόου του γκρουπ ή γενικότερα των δουλειών τους. Ακόμα ένας κράχτης με την ίδια ιδιότητα είναι και οι δύο κλασικές επιτυχίες –το “One More Time” των Daft Punk και το “Tell Me Why” από Supermode– που δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης μέσα στη συγκεκριμένη δουλειά. Δεν σέβεται έτσι, θα λέγαμε κατά κάποιον τρόπο, ο δίσκος τον εαυτό του χρησιμοποιώντας πολλές «στεγνές» παραπομπές, αντί να επιδιώξει να αποτελέσει από μόνος του σημείο αναφοράς.

Στο τέλος, λοιπόν, οι Swedish House Mafia πετυχαίνουν μονάχα στο να σε εντυπωσιάσουν προσωρινά. Αποτυγχάνουν να σε πείσουν και κάτι τέτοιο μόνο ως θετικό δεν μπορεί να προσμετράται όταν έχεις έναν δίσκο προερχόμενο από τρία από τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου, που ο ψίθυρος και μόνο της κυκλοφορίας του ήταν αρκετός ώστε να κάνει πολλούς να περιμένουν ανυπόμονα έξω από τα δισκοπωλεία.