Τον τελευταίο καιρό άκουσα πολλές φορές την ερώτηση «Τι; Υπάρχουν ακόμα οι Project Pitchfork;», συνοδευόμενη από δυσπιστία. Κι αυτό προφανώς επειδή έχει χρόνια να ακουστεί κάποιο νέο χιτάκι των Γερμανών στα clubs. Κι όμως, δεν είχαν σταματήσει ποτέ να βγάζουν δίσκους –μάλιστα ο Peter Spilles πιστεύει πως θα γράφει πάντα μουσική, όπως μας είχε δηλώσει στην περσινή συνέντευξη. Φυσικά, ένα συγκρότημα δεν μπορεί –και δεν είναι κι απαραίτητο– να παράγει μονίμως επιτυχίες. Για να μην έχει γίνει γνωστό, όμως, σχεδόν κανένα κομμάτι από τα τελευταία άλμπουμ τους, ή κάτι δεν κάνουν σωστά ή δεν έχει γίνει σωστή προώθηση. Ας δούμε τι συμβαίνει, εξετάζοντας το φετινό Continuum Ride.
Από το πρώτο κιόλας τραγούδι παίρνουμε μια ιδέα για το πού κυμαίνεται το νέο πόνημα των Pitchfork. Πατώντας στα χνάρια του αμέσως προηγούμενου, Dream, Tiresias!, γίνεται φανερό πως ο Spilles προσπαθεί να δημιουργήσει κάτι αντάξιο με τις ήδη εδραιωμένες επιτυχίες των προηγούμενων χρόνων –και πως από εκεί αντλεί την έμπνευσή του.
Τι δεν έχει, λοιπόν, αυτό το άλμπουμ: Πρώτον, συνοχή. Η μετάβαση από το ένα κομμάτι στο άλλο γίνεται είτε τελείως απότομα, είτε με ψευδώς επιτηδευμένα εφέ και fade out τα οποία ακούγονται ερασιτεχνικά –σαν κακό μιξάρισμα. Δεύτερον, ενδιαφέροντες στίχους με ουσία. Δεκτές οι πολιτικές και ανθρωπιστικές ανησυχίες του Spilles, μα είναι εκφρασμένες μέσα από απλά κακούς στίχους. Παραδείγματα: «In the next room sit the remains and the beasts are catching flames», «You give me endless infinity» –«Μου δίνεις ατελείωτο άπειρο»; Υπάρχει και άπειρο που τελειώνει, δηλαδή; Υπάρχει δε κι ένα instrumental κομμάτι, το “Ghosts Of The Past”, το οποίο δεν θυμίζει τυχαία πολιτικό ντοκιμαντέρ ή δελτίο ειδήσεων. Αποτελεί φόρο τιμής στην τραγωδία του Ναγκασάκι (κάλλιο αργά παρά ποτέ;)... Τρίτον, πετυχημένα φωνητικά. Ποτέ δεν ήμουν φαν ούτε της φωνής του Spilles ούτε των παραμορφωμένων φωνητικών, για να είμαι ειλικρινής, αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία, εφόσον υπήρχαν κομμάτια στο παρελθόν τα οποία στο σύνολό τους ήταν πάρα πολύ καλά και στα οποία η παραμόρφωση ταίριαζε γάντι. Τέταρτον, πρωτοτυπία και νέες ιδέες. Τίποτα καινούργιο για το ίδιο το συγκρότημα, τίποτα καινούργιο για το είδος τους.
Τι έχει αυτό το άλμπουμ: Φρέσκο και μοντέρνο ήχο, uptempo κομμάτια με απόλυτα χορευτικούς ρυθμούς, πιασιάρικα ρεφρέν και μια δομή κατευθείαν για hit –όπως τα “Beholder”, “Star Child” και “Endless Infinity”– ενδιαφέρουσες ηλεκτρονικές synth-μελωδίες, ξεσηκωτικές κιθάρες και beats, καλή παραγωγή. Και, τέλος, πολύ στόμφο, ο οποίος διακρίνει και τον ίδιο τον Peter Spilles, σε βαθμό δυστυχώς δυσανάλογο με την πρωτοτυπία του.
Συνολικά μιλώντας, το Continuum Ride των Project Pitchfork είναι ένα άλμπουμ που ακούγεται μόνο δυνατά. Οι πιστοί ακόλουθοι του συγκροτήματος θα το εκτιμήσουν δεόντως, δεν είναι όμως ο δίσκος που θα κάνει κάποιον καινούργιο ακροατή της ΕΒΜ να αγαπήσει τους Γερμανούς. Πράγμα που σημαίνει, κύριε Spilles, πως λίγο λιγότερη έπαρση δεν βλάπτει –λυπόμαστε, μα δεν πρόκειται δα και για τον δίσκο της χρονιάς…
