Δεν είναι ο Biggie ο Smalls, ο μακαρίτης μεγάλος-μικρός της χρυσής εποχής του hip hop. Είναι ο Biggi ο σκέτος, ο μίνιμαλ, άνευ διαβόητης ουράς επιθετικών προσδιορισμών, το εκ του αποτελέσματος ξεπεσμένο τέκνο της μεγάλης του Ρέικιαβικ σχολής. Επ’ ευκαιρίας, χρήζει αναφοράς και ο σχετικός ξεπεσμός της σχολής της ίδιας, ελέω ακραιφνούς μανατζαρίσματος και προώθησης σεβαστού αριθμού ηχητικών προϊόντων παγωμένου εξωτισμού και μόνο… Επίσης, το Id του Biggi δεν είναι καμιά ισλανδικής κοπής αλτερνατιβιά για εγχώρια (κυρίως) κατανάλωση, α-λα-Maus πριν αυτοί τραβήξουν το χειρόφρενο –εκεί γύρω στα δυο χιλιάδες και τέσσερα. Είναι το ξέπνοα ηλεκτροποπίζον πρώτο προσωπικό του τραγουδιάρη τους, με φιλοδοξίες εμφανώς εξαγωγικές, όπως όλο το «καλό» το πράμα απ’ τις βόρειες θάλασσες –άλλο που του πήρε μια γεμάτη πενταετία για να φτάσει στη φυσική του μορφή στα μέρη μας.
Τραγούδι εισαγωγικό. Στη φάτσα. Με ό,τι σηματοδοτεί η επιλογή της χωροθεσίας του, για το άλμπουμ εν γένει και για την αισθητική αντίληψη του δημιουργού. Ερωτική παύλα ναρκοληπτική electro-μπαλάντα ονόματι “Drug Of Choice”, λέει. Κατέχουσα εύκολα το πιο μίζερο/ανέμπνευστο ρεφρέν στην παγκόσμια νησιωτική ιστορία –για βραβείο. Και τον ίδιο τον Biggi να εκφέρει δήθεν τελετουργικά τον κακόφωνο λόγο του, φρεσκολουσμένο σε κιτρινιάρικο φως: «’Cause you're my drug of choice...’Cause you're my drug of choice...». Την ξεβουλώνεις την κόλλα, για δεν την ξεβουλώνεις; Τραγούδι τελευταίο: του αποχαιρετισμού. Επίσης μπαλαντοειδές, μόνο τούτη τη φορά με συρμάτινη χορδή –κοινώς ακουστικό. Για την ιστορία το μόνο στη γλώσσα της μανούλας. Wannabe νατουραλιστικό, σα να λέμε της ένωσης με τη φύση, μα εδώ κυρίως υπό την έννοια του αγροτουρισμού (πήγαμε-καταναλώσαμε-απήλθαμε). Ένα ρημάδι αρπίστικο γύρισμα να σε αποσυνδέσει έστω και στιγμιαία απ' τη μακαριότητα της βαρεμάρας, ούτε για δείγμα. Σ' όλη την ενδιάμεση διαδρομή του Id, φουλ του κακέκτυπου Depeche Mode συνθομελωδιών και singer/songwriter αχ-βαχ «ευαισθησίες». Απαρέγκλιτα.
Επιχειρώ να εξηγήσω τον ειρωνικό μου τόνο: παγωμένος εξωτισμός και do-it-yourself αισθητική είναι δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα αποπροσανατολιστικών τρικ, όταν αυτά προσεγγίζονται καθαρά χρησιμοθηρικά. Ο μεν πρώτος πουλάει τη γοητεία του αγνώστου, του ακατανόητου και μόνο, στη βόρεια εκδοχή του. Αφήστε που αυτή η τελευταία μας έχει παραγίνει γνώριμη εδώ και κάμποσα χρόνια, για να περάσει πειστικά το κόλπο. Όσο για τη δεύτερη, αυτή αποθεώνει την ατέλεια όχι ως μέσο έκφρασης, αλλά ως ζητούμενο το οποίο καθαγιάζει πάσα νόσο... Κι ύστερα ζητάει και μετάλλια ανεξαρτησίας –ιδού το indie των ημερών μας. O Biggi εκκινεί με την παραπάνω λογική ως λειτουργική παρακαταθήκη, ωστόσο στην πορεία μάλλον αναγνωρίζει τα δημιουργικά του αδιέξοδα, «παρεκκλίνοντας» προς την ευθεία οδό –πιθανώς και λόγω φιλοδοξίας. Κι άντε τότε να τα βγάλει πέρα με τη μαστοριά και το τάλαντο που θέλει το τρίλεπτο pop τραγούδι, δίχως μαξιλάρια ασφαλείας...
