Πλήθος συμβολισμών σε ένα εξώφυλλο: η ανορεξική Kate Moss σβολιάζει τη στείρα αισθαντικότητά της σε στάση επιτηδευμένης ανάκλισης πάνω σε σομόν σατέν σεντόνια, φέροντας την αγωνία της κριτικής ετυμηγορίας κάπου ενδιαμέσως του άκαμπτου άνω χείλους και της λάμψης στην άκρη του αμφιβληστροειδή, ενώ το Olympia προβάλλει ως σουπεράκι/εγγύηση ποιότητας –έμμεση αναφορά στο έργο του Manet (1863). Οι εποχές όταν μοδάτες ιέρειες του ντεφιλέ κοσμούσαν εξώφυλλα των Roxy Music μπορεί να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, μα αυτό ουδόλως εμπόδισε τρία μέλη του εμβληματικού glam-rock σχήματος (Phil Manzanera, Andy Mackay και η αυτού μεγαλειότητα Brian Eno) από το να συμμετάσχουν ενεργά σε ένα άλμπουμ του οποίου ο ήχος και η ευρύτερη αισθητική μοιάζουν σθεναρά ριζωμένες σε προ 25ετιας εδάφη. Υπό συνθήκες, το φετινό Olympia του Bryan Ferry θα μπορούσε να έπεται του Avalon (1982).
Για να έρθεις πλησίον της διαλεκτικής του σήμερα, απαιτείται βέβαια και φρέσκια μετάγγιση τεχνογνωσίας· πολλές λοιπόν οι συνεργασίες, χωρίς να κλέβουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο από το πάντα κομψό και ντελικάτο crooning του Ferry. Το πρώτο μισό του άλμπουμ διακρίνεται για τη δορυφορική του προσήλωση γύρω από το groove που χτίζει η σφιχτοδεμένη ρυθμική ραχοκοκαλιά: στοιχειωτικό δίδυμο στακάτου μπάσου κουπλαρισμένο από τη κομπορρήμονα δραματικότητα του 65χρονου γητευτή ("You Can Dance")· FM κιθαριστικές ανεμοπτερήσεις δια χειρός David Gilmour αντάμα με τη σινεφίλ άχλη των πλήκτρων του Eno ("Me Oh My")· τραγανές Ψαλιδισμένες Αδερφές σε ασκήσεις ανθεμικού new-wave με ημι-απόκοσμα δεύτερα φωνητικά συρόμενα ως το ανήλιαγο άβατο του Gentlemen's Club ("Heartache By Numbers"), το οποίο φαντάζει έμπλεο από malt, λυμένες γραβάτες και Groove Armada στα decks ("Shameless"). Τουτέστιν, οι παλιά-μου-τέχνη-κόσκινο διασκευές θα μαρτυρήσουν το αξιολογικό της 15ης δουλειάς του σοφιστικέ παλαιοδανδή μας: παντελώς αχρείαστη η διασκευή στο "No Face, No Name, No Number" των Traffic· τελειοθηρική, εστέτ και υπερφιλόδοξη –ένεκα της διακριτικής μα ουχί διακριτής συμμετοχής των all-star Gilmour, Greenwood, Manzanera, Eno– η οικειοποίηση του "Song To The Siren" του Tim Buckley, με την πλήρη συχνοτήτων, εγχόρδων και αισθημάτων κορύφωση του ρεφρέν στο «Here I Am» να σαρώνει και τις πιο ανέστιες καρδιές.
Το έτερο ήμισυ του άλμπουμ δυστυχώς συμπυκνώνει τη σαλονάτη κενότητα αυτού: στιλβωμένη παραγωγή σχολής Coldplay χωρίς τις παραμικρές αιχμές και crooning στα όρια της ηδυπάθειας και της αυτοεντρύφησης, στα μοτίβα που ο ίδιος ο Ferry τελειοποίησε με το Boys And Girls ήδη από το 1985. Ένας διάφανος ζωμός (όπως λέμε σούπα) από σιγοψιθυριστές αβρότητες, ψεκασμένες με ολίγον από pop-funk, ερημωμένων, ίσως και ψυχρών παραισθήσεων. Ατσαλάκωτος υπό το λυκαυγές δεν γίνεται βρε Bryan... Ραφινάρισμα πεπατημένης σε μεταξοσέντονα ναι –όμως, φευ, το λουμπάγκο ελλοχεύει...
