Τέσσερις τρομπέτες, τρία τρομπόνια, μία τούμπα (όχι το γήπεδο, το μπάσο τρομπόνι), πιάνο, κιθάρα, μπάσο, τύμπανα-κρουστά επί δύο, τέσσερα σαξόφωνα για όλες τις κλίμακες και κλαρινέτο γιατί έτσι είναι. Ή έχεις big band και κάνεις δίσκους και περιοδείες ή γράφεις τα πάντα από plug-ins και το παίζεις jazz/funk συνθέτης. Εδώ όμως βρίσκεται το αληθινό πράγμα φίλες και φίλοι και αυτοί οι Ολλανδοί φροντίζουν για τη φήμη τους ως μια από τις πιο ξεσηκωτικές επί σκηνής jazz μπάντες του είδους εδώ και μια 15ετία.
Η ολοκλήρωση του Pachinko πήρε μια δεκαετία στους New Collective Big Band, με μπόλικες αλλαγές στο line-up τους στο μεταξύ: δεν είναι και λίγο να δέσουν μαζί 20+ άτομα. Εννοείται βέβαια ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η κυκλοφορία ενός άλμπουμ είναι απλά η αφορμή για να ξαναβγεί με φρέσκο υλικό το γκρουπ στον δρόμο, όμως οι Νew Collective Big Band δεν το αντιμετώπισαν ως μια τέτοια υποχρέωση. Το αντίθετο μάλιστα, γι’ αυτό και πιθανόν προσφέρουν μία από τις πιο φρέσκιες κυκλοφορίες στο είδος. Οι εκρηκτικές εκτελέσεις και το ταλέντο είναι αναμενόμενο να περισσεύουν όταν μιλάμε για παίκτες τέτοιου επιπέδου, όμως οι Ολλανδοί δεν έχουν τη big band που έχεις συνηθίσει και σου ανακατεύουν με μοναδική μαεστρία μια σειρά από στοιχεία τα οποία όχι μόνο σε ξαφνιάζουν, μα σε χορεύουν κιόλας –και μάλιστα ασταμάτητα.
Το πρώτο πράγμα που έκανα μετά την πρώτη ακρόαση του Pachinko ήταν να ψάξω για ΥouTube βίντεο της μπάντας. Και, όπως ήταν αναμενόμενο, τη βρήκα να αποθεώνεται από ένα φανατικό κατά πως φαίνεται κοινό σε κάθε της εμφάνιση. Μην σου φανεί περίεργο, αλλά έχει όντως βάση ο χαρακτηρισμός «punk jazz» για την πλειοψηφία των 12 κομματιών αυτού του άλμπουμ. Στην punk προσέγγιση των big band jazz αρχών, πρόσθεσε και μια έντονη διάθεση για electro funk πειραματισμούς, καθώς κι ένα 1990s ska attitude και καταλαβαίνεις ότι τα παλικάρια έχουν τοποθετήσει άλλα στάνταρ στο όραμά τους για την ιδανική big band μπάντα των ημερών μας.
Στο “Pasmo” γίνονται έθνικ ή καλύτερα balkan jazz βάζοντας τον Shantel στην θέση του, στο “We're All Going Up” ροκενρολάρουν με α-λα-Τom Waits φωνητικά (για μία και μοναδική φορά στον δίσκο), στο “Peace And Happiness” γλυκαίνουν κλέβοντας λίγη από τη μαγεία των Cinematic Orchestra, ενώ στο “Diabolical Dr. Z” κυριολεκτικά ξεφεύγουν: αλλάζουν ρυθμούς, αφήνουν τις κιθάρες να γκρουβάρουν και ξεσπούν στα πνευστά (ενώ στην μεγαλύτερη διάρκεια του δίσκου γίνεται το αντίθετο), αφήνοντάς τα να ταλαιπωρηθούν και να ταλαιπωρήσουν όσο χρειάζεται για να μπει το “Japanese Bonus”, το οποίο κλείνει πανηγυρικά το CD σε hardcore punk τέμπο.
Στην κυριολεξία χαμός σου λέω... Δεν μπορείς να φανταστείς τι πάρτυ και τι χορός θα στήνεται στα live των New Collective Big Band. Ας τους φέρει κάποιος άμεσα. Αυτή η μπάντα είναι ένας punk funk οδοστρωτήρας, που βάλθηκε να κάνει άνω-κάτω τον καθωσπρεπισμό της jazz. Ασφαλώς και δεν πιάνει μία μπροστά στην ανατρεπτική φιλοσοφία των noise - hardcore - jazz σχημάτων της ιαπωνικής σκηνής και ασφαλώς οι προθέσεις των Ολλανδών είναι πολύ πιο feel good και ανάλογες του «να κάνουν τον κόσμο να περάσει καλά». Αλλά, σε ό,τι έχουν βάλει σαν στόχο, δεν μπορεί κανείς παρά να τους βγάλει το καπέλο. Αν είστε λοιπόν εκπαιδευμένο αυτί στις μοντέρνες jazz κολεκτίβες, τότε σίγουρα αξίζει να τσεκάρετε τους New Collective Big Band και το Pachinko τους.
