Οι συλλογές είναι μάλλον δίκοπο μαχαίρι. Ενώ δηλαδή για κάποιους αποτελούν βολική προσέγγιση ώστε να παρακολουθήσουν τα κυριότερα σημεία μίας μουσικής πορείας, για άλλους αποτελούν ένα είδος ξεπέτας, που φυσικά μόνο ενδεικτική δεν είναι για οποιαδήποτε καλλιτεχνική πορεία. Στο An Introduction To... του Elliott Smith, η ζυγαριά γέρνει μάλλον υπέρ των επικριτών τέτοιων εγχειρημάτων. Γιατί ενώ η συλλογή καταφέρνει να δώσει ένα στίγμα του Αμερικάνου τραγουδοποιού, όποιος την αγοράσει θα πρέπει σίγουρα να πάει πολλά βήματα παραπέρα από μόνος του.
Ίσως στην περίπτωση του Smith να είναι αρκετά δύσκολο να αποτυπωθεί με 14 τραγούδια το σύνολο του «πολυτάραχου» έργου του, θα μπορούσε ωστόσο να γίνει μία πιο προσεγμένη επιλογή. Γιατί, εκτός του ότι υπάρχουν πολλά τραγούδια του εξίσου ή παραπάνω σημαντικά από όσα περιλαμβάνονται εδώ, το κυριότερο ζήτημα που προκύπτει είναι το ότι, τελικά, δεν αποτυπώνονται όλες οι μουσικές επιρροές και η χωρίς αμφιβολία εξέλιξή του κατά τα 10 χρόνια παρουσίας του στη δισκογραφία.
Το An Introduction To... αριθμεί πέντε επιλογές από το Either/Or του 1997, ενώ στα υπόλοιπα έξι άλμπουμ του τραγουδοποιού αφιερώνει μόνο από ένα έως δύο τραγούδια. Αφού όμως, όπως εμφανώς μας δηλώνει και ο τίτλος, η συλλογή φτιάχτηκε για να γνωρίσει στο νέο κοινό τον Elliott Smith, δεν θα έπρεπε το 1/3 των κομματιών να εστιάζει σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Πόσο μάλλον όταν το δελτίο τύπου μιλάει για έναν «από τους σπουδαιότερους τραγουδοποιούς της εποχής μας», τίτλος που δεν δικαιώνεται στη βάση ενός και μόνο σημαντικού άλμπουμ. Ακόμα επομένως κι αν το Either/Or υπήρξε πράγματι άλμπουμ-σταθμός στη μουσική ωρίμανση του Smith και την κριτική αποδοχή αυτής, η κατανομή θα έπρεπε να είναι πιο δίκαιη. Το XO, για παράδειγμα, ήταν κι εκείνο ένα αξιόλογο άλμπουμ, οπότε θα άρμοζε να έχει συμπεριληφθεί και το “Pitseleh” –εκτός από το απαραίτητο “Waltz #2”. Όπως επίσης θα μπορούσαν να έχουν μπει και τα "No Name #1" και "Kiwi Maddog 20/20" από το Roman Candle, στα οποία ο ήχος του Smith είναι ήδη αρκετά μεστός, παρόλο που βρισκόταν στο πρώτο του άλμπουμ.
Τα παραπάνω, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι δεν υπάρχουν εδώ επιλογές οι οποίες κάνουν θαυμάσια τη δουλειά τους. Το πρώτο τη σειρά “Ballad Of Big Nothing” είναι εξαιρετικό για εναρκτήριο κομμάτι, ενώ η ροή, φτάνοντας στο τέλος του άλμπουμ, δεν είναι τίποτα λιγότερο από φυσική. Τραγούδια που δικαίως βρίσκονται στη συλλογή είναι το δίχως άλλο τα “Pictures Of Me”, “Needles In The Hay”, “Last Call” και “Miss Misery”. Ωστόσο, για τα δύο τελευταία έχω ενστάσεις. Όσον αφορά στο “Last Call”, πρόκειται για μία μιξαρισμένη διασκευή από τον Larry Crane. Η διαφορετική αυτή εκδοχή είναι επιτυχημένη, αλλά γιατί να μην μπει η αυθεντική; Το “Miss Misery”, από την άλλη, το ακούμε στην προ βράβευσης εκδοχή του. Και εδώ έχω την απορία, γιατί να μην προτιμηθεί το πιο δυνατό “Miss Misery” που ακούσαμε όλοι στην ταινία Good Will Hunting; Όσο για το έτερο «πειραγμένο» κομμάτι “Angel In The Snow”, δεν νομίζω πως η μίξη την οποία ακούμε προσφέρει κάτι το τόσο διαφορετικό, ώστε να προτιμηθεί αντί του πρωτοτύπου.
Από εκεί και πέρα, το An Introduction To... έχει, όπως είπα και αρχικά, καλή δομή και ροή και καταλήγει έτσι να ακούγεται ομοιόμορφο. Όμως δεν είναι μόνο αυτό το ζητούμενο από μια τέτοια απόπειρα. Το ζητούμενο είναι να ρέει μεν μέσα από τη σειρά που έχουν μπει τα τραγούδια, αλλά ταυτόχρονα να γίνεται κι ένα ενδεικτικό πέρασμα μέσα από το συνολικό έργο του καλλιτέχνη, αποτυπώνοντάς το στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.
