Το όνομα Virgin Steele το γνωρίζεις, ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα για τον ήχο και για την καριέρα των Νεοϋορκέζων. Ακόμα κι εγώ –που τους θεωρώ θαμπές αντανακλάσεις του Ronnie James Dio και τους αντιμετωπίζω σταθερά ως Manowar των φτωχών– δεν μπορώ να αρνηθώ τα 30 χρόνια ιστορίας, κάποια συζητημένα άλμπουμ ή το ότι τόλμησαν, εκεί στο γύρισμα του αιώνα, να προτείνουν μια διέξοδο για τον power metal ήχο, άσχετα του πόσο ουσιαστική ή επιτυχημένη κρίνεται αυτή στην τελική ευθεία.
Για όσους παρακολουθούν την πορεία των Virgin Steele, τα 76 λεπτά του The Black Light Bacchanalia δεν κρύβουν εκπλήξεις. Πρόκειται για ένα άλμπουμ που δεν το λες καλό, οπωσδήποτε πάντως δεν το λες και κακό. Οι Αμερικανοί φτιάχνουν ένα φροντισμένο εκτελεστικά και ενορχηστρωτικά οικοδόμημα, το οποίο παραμένει στους κατευθυντήριους άξονες που τέθηκαν με την όπερα The House Of Atreus. Ήτοι, η επική θεματολογία του David DeFeis και ορισμένες power ηχητικές σταθερές συνυπάρχουν με έντονα στοιχεία από συμφωνικό και progressive metal, σε ένα υβρίδιο το οποίο έχει καθώς φαίνεται βρει το κοινό του, ανανεώνοντας τον power metal ορισμό –να σας θυμίσω ότι εξ’ αιτίας του Οίκου των Ατρειδών έχουμε φορτωθεί τους Avantasia και μπάντες τύπου Avantasia;
Το κακό στο δωδέκατο Virgin Steele άλμπουμ είναι ότι ο DeFeis και η παρέα του μένουν αξιοπρεπώς στάσιμοι. Ναι, πάνε να δώσουν έναν πιο βατό χαρακτήρα με συνθέσεις σαν τo “The Torture’s Of The Damned” ή τα “The Orpheus Taboo” και “The Bread Of Wickedness”, ναι γράφουν και κανα-δυο ενδιαφέροντα τραγούδια (λ.χ. το “Pagan Heart”), βελτιώνουν αισθητά τις αποκοτιές του Visions Of Eden δίνοντας και πάλι την εικόνα μπάντας. Όμως τελικά παράγουν ένα τυπικό άλμπουμ, το οποίο δεν επιδιώκει παρά την αναπαραγωγή μιας δοκιμασμένης και επιτυχημένης συνταγής. Δεν κάνει βήμα πέρα από την ασφάλεια των δοσολογιών της το The Black Light Bacchanalia.
Ασφαλώς και δεν αιτούμαι κάποια πρωτοπορία και πρωτοτυπία –και δη από τους Virgin Steele, που όποια τομή ήταν να κάνουν την έχουν κάνει, θα προσθέσω δε εδώ κι ένα «όταν έπρεπε». Και ασφαλώς συνυπολογίζω ότι στο power metal το πολίτευμα παραμένει μοναρχία, με φεουδαρχικές δομές και δίχως Σύνταγμα. Ωστόσο δεν γίνεται να μη δεις με σκεπτικισμό ένα φροντισμένο μεν άλμπουμ, το οποίο έχει αφεθεί σε τέτοια έκταση στον αυτόματο πιλότο. Δεν γίνεται να βγάζεις δίσκους απλά και μόνο για να έχεις μια αφορμή να ξαναβγείς για περιοδεία. Και δεν υπάρχει νόημα να ρίχνεις τόση δουλειά στις κατασκευαστικές λεπτομέρειες ενός άλμπουμ, αν το περιεχόμενό του θα σε κάνει στην καλύτερη να πιάσεις να ξανακούσεις τα The House Of Atreus και The Marriage Of Heaven & Hell. Χρειάζεται κάτι παραπάνω. Ακόμα κι όταν κινείσαι στο ρελαντί οφείλεις να φρεσκάρεις κάπως, έστω λίγο, την εικόνα σου. Όπως λ.χ. έκαναν οι Iron Maiden φέτος ή έκανε ο Dio με το τελευταίο του single “Electra”. Αλλιώς η δαμόκλειος σπάθη πέφτει με ακρίβεια στη μέση της βαθμολογίας, εκεί όπου κατοικοεδρεύει η αξιοπρέπεια μα ελλοχεύει και η αδιαφορία...
