Μεγάλο πράγμα η αντίληψη του κοινού για το άτομό σου. Στην περίπτωση των Groove Armada, για παράδειγμα, είναι σίγουρο πως για πολλούς θα αποτελούν εκείνο το group που έκανε μεγάλες dance επιτυχίες σαν το “Superstylin” και το “My Friend”. Και όχι άδικα –για να λέμε και του στραβού το δίκιο– καθώς όντως παρήγαγαν μεγάλα hits, τα οποία και βρίσκαμε από τα mainstream charts μέχρι σε chill out συλλογές με τις πιο διαχρονικές «χαλαρωτικές» συνθέσεις. Όμως αυτό που αρκετοί απ’ όσους τους γνωρίζουν απλά σαν όνομα δεν ξέρουν, είναι ότι το δίδυμο Andy Cato & Tom Findlay έχει χτίσει μια καριέρα βασισμένη στην αξιοθαύμαστη σταθερότητά τους όσον αφορά στην ποιότητα των ολοκληρωμένων δισκογραφικών τους έργων. Μπορεί να μην βγάλανε ποτέ το απόλυτο αριστούργημα οι Groove Armada –όπως κάνανε π.χ. οι Massive Attack ή οι Leftfield– αλλά, αν κάποιος κάνει μια αναδρομή στην ηλεκτρονική μουσική της πρώτης δεκαετίας του τρέχοντος αιώνα, αυτή θα μείνει ημιτελής χωρίς μια αναφορά στο ντουέτο από το Λονδίνο.
Άλμπουμ νούμερο 6 λοιπόν για τους Groove Armada το Black Light, και οι downtempo πινελιές του ξεκινήματός τους έχουν εξαφανιστεί, όπως και οι λίγο πιο μεταγενέστερες big beat απόπειρές τους. Εδώ βρίσκουμε έτσι μια συνέχεια στην (παγιωμένη) τάση τους να δημιουργούν υβρίδια μεταξύ rock ρυθμολογίας και της βασικής συνθετικής φόρμας της dance κουλτούρας –δηλαδή μια δυνατή ραχοκοκαλιά από «χτυπητές» μπασογραμμές κι εθιστικά drum breaks. Έτσι, έχουμε από New Order-ικές επιρροές, όπως στο “Not Forgotten” έως synth pop αναφορές, που φέρνουν στο μυαλό τις καλές στιγμές της Goldfrapp με το I Won't Kneel. Το πνεύμα δε των Roxy Music και του David Bowie είναι πανταχού παρόν στο Black Light, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει πως οι Groove Armada δεν τα μπλέκουν ευφάνταστα με τη δική τους τραγουδοποιία –όπως στο “Paper Romance”, όπου οι εμφανείς επιρροές δεν τους αποτρέπουν από το να δημιουργήσουν έναν ήχο φρεσκότατο κι έτοιμο να ακουστεί σε οποιοδήποτε hip club του σήμερα. Στο “Shameless” πάλι (με συμμετοχή του Bryan Ferry, παρακαλώ) δείχνουν ότι έχουν τα αυτιά τους τεντωμένα για οτιδήποτε καλοφτιαγμένο κυκλοφορεί, παίρνοντας μια σελίδα από το βιβλίο της μελωδικής pop των Mike Snow, και δημιουργώντας ένα κομμάτι το οποίο θα μπορούσε άνετα να είχε συμπεριληφθεί στο περσινό (υπέροχο) ομώνυμο άλμπουμ αυτών. Λίγο δε πριν το τέλος κάνουν και πάλι την έκπληξη με το “Time & Space”, παίζοντας τους Yeah Yeah Yeahs στο δικό τους γήπεδο και φεύγοντας από εκεί με τουλάχιστον μια ισοπαλία.
Είναι λοιπόν πραγματικά σεβαστή η νέα προσπάθεια των Groove Armada, οι οποίοι –12 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους– δείχνουν να διαθέτουν ακόμα περίσσεια έμπνευση, αλλά και μια θαυμαστή ικανότητα στο να μετακινούνται από είδος σε είδος και να παραμένουν πετυχημένοι. Εν έτει 2010 τους βρίσκουμε να παίζουν synth pop εμπνευσμένη από τα 1980s, η οποία όμως έχει τις απαραίτητες πινελιές φρεσκάδας ώστε να ηχεί όχι μόνο απολαυστική, μα και σύγχρονη.
