Απρίλιος 2010 και οι εφημερίδες κραδαίνουν ότι δεν θα τη μοντάρουμε την πρώτη δόση του δανείου στο τέλος του Μαΐου, η πτώχευση –αν δεν είναι ήδη εδώ– βρίσκεται στη δίπλα πόρτα, έρχεται η επονείδιστη επιστροφή στη δραχμή, μήπως και στον οβολό; Οι πιο καταρτισμένοι από τους απελπισμένους πακετάρουν στα γρήγορα τα πράγματά τους σε πιστωμένες αποσκευές LV-The Art Of Traveling και φεύγουν για έξω, για να μην υποστούν τις συνέπειες από το μπάχαλο που έφτιαξαν γενιές και γενιές, γονέων και παπούδων (παράδοση που ευδιαθέτως θα συνέχιζαν και οι ίδιοι, πάντως, αν δεν έφτανε το μαχαίρι στον λαιμό).
Τις ίδιες μέρες ο Mark E. Smith στέλνει τον 28ο δίσκο του στα δύσθυμα αθηναΐκά δισκοπωλεία. Your Future, Our Clutter… Το Μέλλον Σας, Το Μπάχαλό Μας. Βλέπεις το εξώφυλλο και σου έρχεται η εικόνα μιας από τις πιο ενοχλητικές φιγούρες στην ιστορία της μουσικής να ξεστομίζει μέσα από τα αγαπημένα ασθενικά του χείλη αυτή τη φράση και δεν μπορείς να φανταστείς ποιος καλλιτέχνης θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα τη νεοελληνική αηδία μπροστά σ' όσα ήρθαν και έρχονται. Αν η ελληνική μεσηλικότητα ήταν πιο ευχερής στην αγγλική, ένα θα ήταν το σύνθημα στα καραβόπανα της διαμαρτυρίας που περιδιαβαίνουν τη Σταδίου πιο συχνά κι από τα κίτρινα τρόλεϊ: «Our future, your clutter».
Μετά από 34 χρόνια, 28 δίσκους και αμέτρητες αλλαγές μελών, οι Fall κυκλοφορούν λοιπόν άλλον έναν δίσκο, ο οποίος έρχεται να διαδεχθεί το ενδιαφέρον Imperial Wax Solvent του 2008, με σαφή στόχο όμως να φύγει πολύ πιο μπροστά στις συγκρίσεις παντός τύπου. Το label-shopping του Smith δεν σταματά κι έτσι βλέπουμε το Your Future Our Clutter να κυκλοφορεί με πολλή αγάπη από τη δισκογραφική-επιτομή του οξύμωρου εμπορικού indie, τη Domino. Πώς λέμε Castle Records (επί Imperial Wax Solvent) ή Narnack Records (επί TLC Reformation), καμία σχέση. Σίγουρα οι indie σκαλοπατάκηδες του κέντρου θα θλιβούν βαθιά από μια τόσο mainstream εξέλιξη της τόσο cult μπάντας της νιότης τους. Αλλά μες τη ζωή είναι κι αυτά…
Οι Fall εδώ και πολλά, πολλά χρόνια έχουν εμπράκτως αποσαφηνίσει την πρόθεσή τους να μην καταρρίψουν ποτέ την επαναληπτικότητα-μέχρι-απελπισίας την οποία έθεσαν ως καταστατική αρχή της μπάντας τους κάπου στο δεύτερο μισό των 1970s. Και δεν τίθεται θέμα διαφοροποίησης τώρα. Τι νόημα έχει, εξάλλου, να μιλάει κανείς για μια ούτως ή άλλως απευκταία διαφοροποίηση μετά από 28 αναδιπλούμενους δίσκους που κέρδιζαν έδαφος ακριβώς λόγω αυτής της χαρακτηριστικής επαναληπτικότητας; Άλλωστε, αν ο Smith ήταν ξεροκέφαλος παλιότερα, δεν θέλουμε να ξέρουμε πώς εξελίσσεται τώρα που περνάει εμμηνόπαυση. Εν προκειμένω, η μία από τα ίδια που μας σερβίρουν οι Fall στο Your Future, Our Clutter είναι λίγο παραπάνω από απολαυστική, ενισχυμένη με μια εκθαμβωτική νεανική ενέργεια, ενδεχομένως αναντίστοιχη με τη δημιουργική τους φάση, αποδεκτή ενθουσιωδώς σε κάθε περίπτωση.
Σοφά τοποθετημένο στην αρχή του δίσκου και ακριβώς πριν το θαμπό φαζαρισμένο εμβατήριο “Bury Pts. 1 + 3”, το “O.F.Y.C. Showcase” είναι το επίκεντρο, εκείνο το κομμάτι που η Domino θα τους είπε να βάλουνε στη θέση 1 του track list. «That little bacon mongers...» και κάνει την εμφάνισή της η γνωστή υπόλευκη μουρμούρα, ενώ τύμπανα, πλήκτρα, μπάσα αλληλοσυμπληρώνονται για να φέρουν στην επιφάνεια βαθμηδόν τη στρογγυλεμένη κεντρική κιθαριστική μελωδία, που μπορεί εύκολα να εντυπωθεί στις πρώτες εγκεφαλικές στοιβάδες για μήνες. Το “Hot Cake”, κάπου μεταξύ ποπ, garage και μουσικής καταδίωξης, κλιμακούμενα θορυβώδες, δεν θα ήταν αυτό που είναι χωρίς τα κομψευόμενα αισθησιακά φωνητικά της Elena Poulou-Smith πάνω στα ωμά αντίστοιχα του αγαπημένου της (όσο μπορεί να είναι ο αγαπημένος κάποιου ο Smith). «And all I got is a slippy floor» λέει εκείνος και δείχνει τον δρόμο για το επόμενο split κομματιών “Y.F.O.C./Slippy Floor”. Επτάμιση ξεκούρδιστα λεπτά, τα οποία ξεκινούν με απλό rhythm section προετοιμασίας για να καταλήξουν σε ατόφιο, φασαριόζικο punk n' roll –με ταυτόχρονη εκπομπή μικρής δόσης ηλεκτρονικής βουής στο (πολύ) πίσω μέρος.
Στη διασκευή της υπόθεσης, έχουμε την ιέρεια (κλισέ, το ξέρω) του rockabilly της δεκαετίας του 1960, Wanda Jackson και το πολυπαιγμένο “Funnel Of Love” (έχει διασκευαστεί από τους Meat Puppets, τον Mike Ness των Social Distortion και το 2003 και από την ίδια τη Jackson, με την κιθαριστική-φωνητική συνδρομή των Cramps). Ομολογουμένως το τραγούδι ήρθε να κάτσει καλά προς το τέλος του δίσκου, μοιράζοντας ιδανικά το βάρος των εννιά κομματιών, σε ταυτόχρονα απελπιστικό υφολογικό δέσιμο με τα φρέσκα πονήματα των Fall και περισσότερο με το εναρκτήριο “O.F.Y.C. Showcase”. Αναφορικά τέλος με το επιλογικό “Weather Report 2”, αγαπημένε μισάνθρωπε, αν δεν σου βγαίνουν εννιά τα τραγούδια για να κλείσεις τον δίσκο, άστον στα οκτώ. Είναι πιο εύηχο ούτως ή άλλως.
