Η άλλη όψη της αγριάδας. Η τρυφερή πλευρά του σκληρού άντρα –αυτό το ύψιστα γοητευτικό χαρακτηριστικό για τις γυναίκες, που για τους άντρες της υπόθεσης (πρέπει να) μένει αυστηρά περιχαρακωμένο στην ιδιωτική σφαίρα. Εκτός κι αν είσαι καλλιτέχνης και δη του rock ‘n’ roll. Γιατί εκεί η δημοσιοποίησή του σε καθιστά «ολοκληρωμένη προσωπικότητα». Πόσοι και πόσοι δεν την έχουν πατήσει, προσπαθώντας να δείξουν κι ένα τέτοιο πρόσωπο, καταλήγοντας ξενέρωτοι, γλυκεροί, κλαψιάρηδες... Όχι όμως ο Wino.
Ο λόγος φυσικά για τον Scott Weinrich. Τη φωνή των Saint Vitus με τη ξανθομαλλούρα, το πλήθος των τατουάζ και εκείνο το «δεν θέλω πολλά-πολλά» σκληρό πρόσωπο, που έχει σκληρύνει ακόμα περισσότερο από τις γραμμές του χρόνου. Η οποία φωνή δεν είχε ως τώρα δείξει καμία πρόθεση να δοκιμαστεί σε κάτι διαφορετικό από αυτό που ξέρει τόσο καλά να κάνει. Doom και πάλι doom με κάποιες stoner δόσεις ακούσαμε στην πρώτη του σόλο απόπειρα (το περσινό Punctuated Equilibrium), σε ανάλογο ύφος κινήθηκε και το live άλμπουμ από τη σχετική περιοδεία (Live At The Roadburn). Αλλά ο φετινός δίσκος μας συστήνει έναν διαφορετικό Scott Weinrich.
Στο Adrift ο Wino μένει μόνος με μια κιθάρα και παίζει είτε σε ακουστικούς τόνους, είτε με ελεγχόμενο ηλεκτρισμό. Το εξώφυλλο του άλμπουμ διόλου τυχαίο: μια βάρκα μόνη μεσοπέλαγα. Ένας άντρας μόνος, με τις μνήμες, τους δαίμονές του, τα ζητηματάκια του. Ένας διάβολος στριμωγμένος σε μια γωνιά. Τον άτιμο, αποδεικνύεται απολαυστικός.
Ο Wino τα καταφέρνει στο Adrift γιατί αυτή του η άλλη πλευρά δεν είναι σαν κάτι μεταλλάδων, ροζ και με το μαντήλι ποτισμένο στο δάκρυ. Υπάρχει μεν έντονη εσωτερικότητα, πρόκειται όμως για μια εσωτερικότητα σκληρή σαν Μανιάτικο τοπίο –ακούστε π.χ. πώς απογυμνώνει το “Iron Horse/Born To Lose” των Motorhead δίχως να του στερήσει τη φυσική του αγριάδα. Ή πώς, από την άλλη, προσδίδει κάτι πιο απειλητικό στην έτερη διασκευή, το “Shot In The Head” των Savoy Brown, χωρίς να το αποκόψει από τη blues rock βάση του. Υπάρχει επίσης ιδιοσυγκρασία, όμως είναι απόλυτα σύμφυτη με το τι εστί Wino: μπορεί να μην ακούγεται οικείος, όμως τον αναγνωρίζεις, δεν είναι κάποιος άλλος –στο “Adrift” π.χ. ή αφουγκραζόμενος τις συναισθηματικότατες ανάσες του (θέλει καλά ακουστικά) στο οργανικό “Suzane’s Song”. Και ναι μεν υπάρχει μια αύρα από folk τροβαδούρους στο άλμπουμ, ακούγοντας όμως το “Whatever” ή το θαυμάσιο “Old And Alone” μάλλον ο Woodie Guthrie με τον Johnny Cash σου έρχονται κατά νου, παρά κάποιος από τους πιο σύγχρονους τραγουδοποιούς της εξοχής: άνθρωποι δηλαδή ζυμωμένοι με το κοινωνικό γίγνεσθαι δύσκολων χρόνων, όχι παιδάκια με κιθάρες και κάποια οικονομική άνεση σε αναζήτηση των χαμένων καταβολών τους.
Είναι λεβέντικος δίσκος το Adrift. Είναι η ακουστική, πιο «ήσυχη» όψη ενός γνήσιου wino (λέξη με συγκεκριμένο νόημα, υποδηλούσα τον περιθωριακό και αλητήριο τύπο), που μπορεί να βρίσκεται πλέον μια ανάσα από τα 50, όμως η φωτιά μέσα του καίει ακόμα δυνατά. Αυτή δεν είναι άλλωστε και η ουσία του (όποιου) rock ‘n’ roll; Έτσι και την έχεις, ρολάρεις και με μια σκέτη κιθάρα...
