Έχουν υπάρξει από την αρχή του πολύκροτου μουσικού τους ταξιδιού (το 1995) ένα από τα πιο σημαντικά ηλεκτρονικά σχήματα οι Faithless. Για πολλούς ήταν το χέρι που οδήγησε τα πρώτα διστακτικά βήματα προς την πόρτα της ηλεκτρονικής έκφρασης –κι έτσι μάλλον θα νιώθουν δέσμιοι στη δυναμική τους για καιρό. Συναποτελούμενοι από τη χαρισματική Sister Bliss, τον καταξιωμένο παραγωγό Rollo και την αινιγματική όσο και σαγηνευτική μορφή του Maxi Jazz στην εμπροσθοφυλακή, οι Faithless κυκλοφόρησαν 5 άλμπουμ και πούλησαν 12 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Όλα αυτά όμως σε χρόνο παρελθοντικό. Ποια είναι η τωρινή αλήθεια για το τρίο από τη Βρετανία;
Φέτος ήρθε λοιπόν η κυκλοφορία του έκτου κατά σειρά πονήματός τους, με τον ενοχλητικά προφανή τίτλο The Dance και τον τίτλο της πρώτης κυκλοφορίας από τη δική τους εταιρεία Nate’s Tunes. Ξεκάθαρο επομένως πως έχουμε να κάνουμε με μια dance χαρακτήρα δημιουργία. Κι έτσι είναι: κλασικό house μουσικό ύφος με τις υπνωτιστικές ρίμες του Maxi Jazz να παγιδεύουν πολλές φορές την προσοχή του ακροατή όσο, σε σημεία, ένας trip hop προσανατολισμός αναλαμβάνει να αποπλανήσει πηγαία τα ένστικτα. Αρκετοί επίσης οι φιλοξενούμενοι τραγουδιστές, μεταξύ των οποίων ο τραγουδιστής των Temper Trap, Dougy Mantagi, και –ναι, καλά μαντέψατε– η μικρή αδερφή του Rollo και συνήθης συνεργάτης, Dido.
Πολλοί ίσως έχουν ακούσει το single “Not Going Home”, που ήδη παίζει σε πολλά clubs και αποτελεί μόνιμη επιλογή των «μεγιστάνων» των decks Eric Prydz και Armin Van Buuren, οι οποίοι από πολύ νωρίς κυκλοφόρησαν και δικές τους –αρκετά ενδιαφέρουσες– εκδοχές του κομματιού. Tο “Not Going Home” είναι όντως το δυνατό χαρτί του The Dance. Όμως οι Faithless το ξοδεύουν με το «καλημέρα» και στη συνέχεια, χωρίς να γίνονται αναξιοπρεπείς, παρουσιάζουν μια δουλειά στερούμενη αυτό το κάτι παραπάνω και κινούμενη σε οικεία μονοπάτια: συμπαθητικά beat (“Feel Me”, “Tweak Your Nipple”), κάποιες καλοκαιρινές reggae πινελιές (“Crazy Bal’heads”) και κάποιες πιο ψυχεδελικές, «βρες-τον-εαυτό-σου-μέσα-σε-μια-δίνη-μελαγχολίας» συνθέσεις, όπως τα “Love Is My Condition” και “North Star”. Δημιουργίες που ακούγονται ευχάριστα αλλά δεν πρόκειται να ριζώσουν εύκολα.
Για να απαντήσω και στο ερώτημα που έθεσα αρχικά: Οι «Άπιστοι» σέβονται την ιστορία του ονόματός τους με το The Dance, βρίσκονται γενικά σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο, δεν επιχειρούν όμως να επαναλάβουν τις παλιές τους δόξες –και δεν ξέρω κι αν το μπορούν πια. Ο νέος τους δίσκος δεν αποτελεί κι απογοήτευση, ωστόσο αποδυναμώνει τον μουσικό τους θρύλο.
