Ο Rustee Juxx δείχνει να διανύει την πιο παραγωγική του περίοδο. Στο άλμπουμ με τον Marco Polo έδειξε εξάλλου περί τίνος πρόκειται. Ένας ράπερ από το Brooklyn, που νταξ δεν θα σου μιλήσει στα βάθη της καρδιάς σου, αλλά θα σου υπενθυμίσει πώς γίνεται το ρημάδι το σπορ…
Διαθέτει ταλέντο –αστείρευτο. Όλη την τεχνική κατάρτιση της «σχολής σκληρών χτυπημάτων» των Lil’ Fame, Sean Price (είναι εξάλλου παραπαίδι των Boot Camp) και εν γένει του μέρους καταγωγής του. Είναι τεχνίτης σε μέτρο και ροή, «σταϊλάς», όχι κανένας ποιητής, σίγουρα πάντως έχει αφομοιώσει όλο τον δυναμισμό των ένδοξων ημερών του hip hop της Ανατολικής Ακτής. Νομίζω ότι όλα αυτά τα κριτήρια τον κατατάσσουν ανάμεσα στους πλέον ενδιαφέροντες καλλιτέχνες του είδους –ιδίως σε μια underground δισκοπαραγωγή, η οποία συχνά αναλίσκεται στα ίδια και τα ίδια.
Σε αυτό τον δεύτερο δίσκο του εντός της χρονιάς που διανύουμε, στη διαδικασία της παραγωγής βρίσκεται ο Endemic. Κι εδώ υπάρχει και το ρεζουμέ του Adamantine, αφού ο Rustee Jaxx συνεργάστηκε ουσιαστικά μέσω...e-mail με τον beatmaker από την Αγγλία (ο δίσκος του “Terminal Illness” με συνεργασίες από την Αμερική και τη Γερμανία υπήρξε ένα διαμαντάκι του 2008, κι έχει λιωθεί στο παίξιμο από τον γράφοντα). Έχει κι αυτό τη σημασία του, αν αναλογιστεί κανείς πως τόσα και τόσα άλλα μεγαθήρια του χώρου βρίσκονται νυχθημερόν στο στούντιο με τα αποτελέσματα να παραπέμπουν περισσότερο σε σουπλά για το φραπεδάκι παρά σε… «δίσκους της χρονιάς».
Στα δεκατέσσερα κομμάτια του, το Adamantine ακούγεται αισθητικά και μουσικά (με τα δυο του skit) τόσο ολοκληρωμένο, ώστε να μπορεί να παίζει μονοκόμματα –πράγμα σπάνιο για σύγχρονο, ανεξάρτητο hip hop. Ντόπα παραγωγές με ωραιότατα samples και πλήκτρα), ακόμη πιο ωραία σκρατς, βαριά drums και φυσικά ένας Rustee Juxx σε αυτό που ξέρει (πολύ) καλά να κάνει. Πανέξυπνες ατάκες, «battle» θεματολογία, χιούμορ, πολιτικός σχολιασμός της ζωής εντός κι εκτός των σύγχρονων αμερικανικών γκέτο και όλη την αισθητική των σπουδαίων ράπερς των 1990s φιλτραρισμένη σε μια χοάνη φρεσκάδας –και όχι στείρας αναπαραγωγής. Ε, αυτό δεν είναι το ζητούμενο από ένα σύγχρονο boom bap δίσκο;
Nομίζω πως ναι… χωρίς βέβαια κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε και με κάτι υπερ-κλασικό. Εξάλλου το έχει και η μοίρα της Duck Down αυτό, να βγάζει πράγματα που περισσότερο πιάνουν τον παλμό της εποχής και την επιθυμία του πιστού κοινού της, παρά κοιτάζουν μπροστά, στο μέλλον. Το τελευταίο πάντως δείχνει να ανήκει στον Rustee Juxx…
