Αν κάποιος θέλει για οποιονδήποτε λόγο να βρεθεί στην Κοιλάδα του Θανάτου, εκτός από τεκίλα με σκουλήκι και τα συναφή, θα χρειαστεί και μια ανάλογη μουσική…
Το κορίτσι από το Essex θα ταίριαζε όμορφα στα τοπία της αμερικάνικης ερήμου όταν θα έπεφτε η νύχτα. Γιατί η Gemma Ray ξέρει να φτιάχνει νυχτερινή μουσική. Ακόμα και τα τραγούδια των άλλων τα κάνει νυχτερινά. Στο καινούργιο της άλμπουμ It’s A Shame About Gemma Ray (αναφορά στο It’s A Shame About Ray των Lemonheads), η νεαρή τραγουδοποιός πιάνει μια κιθάρα και με τη συνοδεία drums αλλάζει τα φώτα (ή καλύτερα τα σβήνει) σε τραγούδια των Lee Hazlewood, Sonic Youth, George Gershwin & Ira Gershwin, Mudhoney, Andrew Sisters, Lloyd Price, Buddy Holly και άλλων. Τα οποία και αναλαμβάνει να διασκευάσει με τον δικό της σκοτεινό τρόπο –που ίσως σε κάποιους θυμίσει αρχικά το ύφος της Florence And The Machine στο “Girl With One Eye” (από το Lungs), χωρίς φυσικά πλούσια ενορχήστρωση.
Άλλοτε σαν δαιμονισμένη από το στοιχειό που ακούει στο όνομα PJ Harvey και άλλοτε πνιγμένη στην παγωμένη γαλάζια ανάσα της Bjork, η Gemma Ray δεν ντρέπεται καθόλου όταν τρεμοπαίζει σαν πυγολαμπίδα στο “Big Spender”, όταν πνίγεται σε ένα καταγώγιο γεμάτο καπνούς στο “I’d Rather Go Blind”, όταν σε υπνωτίζει απειλητικά στο “Put The Bolt In The Door”, όταν πατάει γκάζι και οδεύει προς την πρόσκρουση στο “I'd Rather Be Your Enemy”, όταν σε κάνει να έχεις παραισθήσεις στο “Ghost On The Highway”, όταν μεταμορφώνεται σε σειρήνα της νύχτας στο “Touch Me I’m Sick”, όταν χορεύει τον έρωτα και την παρακμή στο “Just Because”, όταν απαιτεί στο “Swampsnake”, όταν, τέλος, σε παρασύρει αργά στον εφιάλτη στο “Rosemary's Baby vs. Drunken Butterfly”.
Η προσέγγιση και στα 16 τραγούδια του It’s A Shame About Gemma Ray είναι η ίδια: μια καλοκουρδισμένη κιθάρα, αρκετό slide, πλούσιες μπασογραμμές και ξερά drums, τσίτα τα πρίμα, το echo να κάνει γκελ, μερικές δόσεις από blues, country, folk στο μπλέντερ και, τέλος, για το άρωμα, ένα μελοδραματικό 1960s pop κερασάκι. Λιτή home-made ενορχήστρωση –σαν αυτές που θα έκανε ο Jack White στα 16 του– σε ατμοσφαιρικές «σκληρές» μπαλάντες με υφέρπον νάζι, χαρακτηρίζουν ένα άλμπουμ το οποίο μου θύμισε τον τίτλο μιας (τρισάθλιας κατά τα άλλα) ταινίας, ονόματι Ένα Σκληρό Φιλί Για Καληνύχτα.
Αυτό είναι, ή αυτό προσπαθεί να κάνει η Gemma Ray εδώ. Nα βάλει στις νύχτες μας φωνή (τη δική της) και στις σκέψεις μας που συνοδεύονται από πολύ τεκίλα και σύννεφα καπνού, μουσική (πάλι τη δική της). Και το καταφέρνει μια χαρά και μάλιστα με εντυπωσιακή ευκολία. Ωστόσο, μοιάζει να είναι μια υπερβολικά σκηνοθετημένη παρουσία σε βαθμό που καταντάει προβλέψιμη. Γιατί είναι τόσο δοσμένη σε αυτό τον ρόλο της σκοτεινής γοητευτικής και –με έναν υπόγειο τρόπο– απειλητικής παρουσίας, ώστε τελικά εγκλωβίζεται σε ένα και μόνο ύφος. Το οποίο της πάει πολύ, καμία αντίρρηση, αλλά δεν θα την πάει πολύ μακριά στα αυτιά εκείνου του ακροατή που επιθυμεί –εκτός από ένα νωχελικό ταξίδι στην έρημο– και το στοιχείο της ανατροπής μέσα στο ταξίδι αυτό.
